Ostrowski, Jan K.: Kresy: bliskie i dalekie (Kraków, 1998)

nął z chwilą zawarcia unii kościelnej w r. 1596. Obok Polaków, Ru-
sinów i Niemców, w Drohobyczu od niepamiętnych czasów mieszkali
także Żydzi. W myśl przepisów, których zresztą nigdy ściśle nie egze-
kwowano, nie wolno było im osiedlać się w obrębie właściwego mia-
sta. W r. 1616 starosta drohobycki Mikołaj Daniłowicz nadał więc gmi-
nie żydowskiej teren w sąsiedztwie właściwego miasta, o powierzchni
1 łanu królewskiego, czyli 30 morgów. W ten sposób powstała osada
zwana właśnie Łanem, z czasem jedna z dzielnic miasta.
Drohobycz był stolicą powiatu w ramach ziemi przemyskiej oraz
centrum wysoko dochodowego starostwa, stanowiącego zazwyczaj
oprawę urzędu podskarbiego wielkiego koronnego.
W r. 1498 pozbawiony obwarowań Drohobycz został dwukrotnie
złupiony przez Turków i Tatarów, a znaczna jego część uległa poża-
rowi. Najazdy powtarzały się i w latach następnych. W r. 1648 mia-
sto ucierpiało w wyniku ataku kozackiego. W wielu miejscowościach
Podkarpacia zachowała się tradycja masowych rzezi dokonanych wów-
czas na miejscowej ludności.
W XIX w. Drohobycz pędził żywot jednego z wielu galicyjskich
miast powiatowych. Sól nie była już wówczas tak liczącym się źródłem
zamożności jak w średniowieczu, pojawiła się jednak nowa szansa:
ropa naftowa. Na galicyjskim Podkarpaciu powstał jeden z najstarszych
w Europie okręgów wydobycia surowca robiącego zawrotną karierę.
Źródła, jak się z czasem okazało, nie były zbyt zasobne, ale ropa leżała
płytko i była łatwa do ekploatacji. Centrum górnictwa naftowego
znajdowało się w Borysławiu, leżącym o kilka kilometrów od Droho-


15. Drohobycz, widok miasta. Karta pocztowa z pocz. tu. XX.

33