DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.31449#0040
ustawiono w kościele drohobyckim dokładnie w sposób, którego
chciano uniknąć w Krakowie: na tle starszych i cenniejszych od nie-
go barokowych fresków.
Specyfiką kościoła drohobyckiego była jego funkcja obronna. Nie
posiadając murów miejskich Drohobycz był stale narażony na ataki
tatarskie. Zygmunt Stary nakazał więc obwarowanie kościoła, usytuo-
wanego w dogodnym do obrony miejscu. Nakaz królewski wykona-
no tylko częściowo, bo zamiast murów ceglanych usypano jedynie
wały, wzmacniając je wieżą bramną, wzniesioną w r. 1551 przez bu-
downiczego Jana Grędosza z Przemyśla. Pozostałe wieże były drewnia-
ne. Obwarowania kościoła zostały zniesione na początku w. XIX, z wy-
jątkiem istniejącej do dziś wieży z r. 1551, spełniającej rolę dzwonni-
cy.
Oprócz kościoła parafialnego w Drohobyczu znajdował się baro-
kowy kościół Karmelitów, po kasacie zakonu pod koniec w. XVIII
zamieniony na bazyliańską cerkiew Świętej Trójcy. Pozostałe cerkwie
są drewniane. Najstarsza z nich, pod wezwaniem Św. Jura, pochodzi
z przełomu XV i XVI w. i należy do najcenniejszych zabytków tego
rodzaju.
Warte uwagi są niektóre nowsze budowle Drohobycza, jak wspo-
mniana już synagoga i niemal równie monumentalny ratusz z okre-
su międzywojennego. Z tego samego czasu pochodzi sporo przykła-
dów pięknej architektury willowej, stanowiącej pamiątkę minionej po-
myślności miasta.
Dzisiejszy Drohobycz ma spore problemy ze zrozumieniem swej
złożonej historii. Miasto do dziś nie zdobyło się na uczczenie pamię-
ci Brunona Schulza. W starych uliczkach wokół rynku pozostało jed-
nak coś z atmosfery Sklepów cynamonowych.
chciano uniknąć w Krakowie: na tle starszych i cenniejszych od nie-
go barokowych fresków.
Specyfiką kościoła drohobyckiego była jego funkcja obronna. Nie
posiadając murów miejskich Drohobycz był stale narażony na ataki
tatarskie. Zygmunt Stary nakazał więc obwarowanie kościoła, usytuo-
wanego w dogodnym do obrony miejscu. Nakaz królewski wykona-
no tylko częściowo, bo zamiast murów ceglanych usypano jedynie
wały, wzmacniając je wieżą bramną, wzniesioną w r. 1551 przez bu-
downiczego Jana Grędosza z Przemyśla. Pozostałe wieże były drewnia-
ne. Obwarowania kościoła zostały zniesione na początku w. XIX, z wy-
jątkiem istniejącej do dziś wieży z r. 1551, spełniającej rolę dzwonni-
cy.
Oprócz kościoła parafialnego w Drohobyczu znajdował się baro-
kowy kościół Karmelitów, po kasacie zakonu pod koniec w. XVIII
zamieniony na bazyliańską cerkiew Świętej Trójcy. Pozostałe cerkwie
są drewniane. Najstarsza z nich, pod wezwaniem Św. Jura, pochodzi
z przełomu XV i XVI w. i należy do najcenniejszych zabytków tego
rodzaju.
Warte uwagi są niektóre nowsze budowle Drohobycza, jak wspo-
mniana już synagoga i niemal równie monumentalny ratusz z okre-
su międzywojennego. Z tego samego czasu pochodzi sporo przykła-
dów pięknej architektury willowej, stanowiącej pamiątkę minionej po-
myślności miasta.
Dzisiejszy Drohobycz ma spore problemy ze zrozumieniem swej
złożonej historii. Miasto do dziś nie zdobyło się na uczczenie pamię-
ci Brunona Schulza. W starych uliczkach wokół rynku pozostało jed-
nak coś z atmosfery Sklepów cynamonowych.