DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.31449#0053
dwór Jana III Sobieskiego. Do r. 1939 przetrwał jeden z jego pawilo-
nów, służący jako rezydencja rodziny Dębickich, ostatnich właścicieli
dóbr jaworowskich, mieszczący bogate zbiory sztuki i pamiątek. Za-
chował się natomiast i od kilku lat znów służy wiernym kościół para-
fialny, posiadający interesującą, niemal czterowiekową historię. Jak już
wspomniano, pierwotny kościół parafialny w Jaworowie był drewnia-
ny. W r. 1616 na tzw. Małym Przedmieściu powstał klasztor Domini-
kanów, ufundowany przez Piotra Milewskiego i Filipa Rykowskiego.
Początkowo także świątynia klasztorna pw. SS. Piotra i Pawła była
drewniana, ale ok. r. 1645, dzięki powtórnej dotacji Rykowskiego,
powstał kościół murowany o skromnej, ale interesującej architektu-
rze. Jakkolwiek konwent jaworowski nie należał do szczególnie du-
żych ani bogatych, jego XVIII-wieczny inwentarz wykazuje imponują-
cą liczbę obrazów, naczyń liturgicznych i wotów. Klasztor dominikań-
ski został skasowany przez Austriaków w r. 1786, większość jego wy-
posażenia skonfiskowano, a kościół przekazano parafii. Oznaczało to
koniec dawnej fary jaworowskiej, z której przeniesiono jednak do ko-
ścioła podominikańskiego część wyposażenia, a także cenne archiwum,
zawierające m.in. dokumenty wystawione przez królów polskich.
W XIX w. w świątyni znajdowały się m.in. malowidła odnoszące się
do wiedeńskiego zwycięstwa Jana III Sobieskiego, być może stanowiące
pozostałości bramy triumfalnej wystawionej w Jaworowie na powita-
nie bohatera. Najcenniejszym zabytkiem kościoła był obraz Św. Anny
Samotrzeć z przełomu XVI i XVII w., pochodzący z dawnej fary.
W r. 1945 kościół został zamknięty, a do swych właściwych funkcji po-
wrócił dopiero w r. 1989. Przez dziesięciolecia dewastacji świątynia
utraciła większość swego dawnego wyposażenia, choć - o dziwo - za-
chował się wspomniany wyżej obraz Św. Anny. W mieście znajdują się
także dwie XVII-wieczne drewniane cerkwie, pw. Narodzenia i Zaśnię-
cia Matki Boskiej.
nów, służący jako rezydencja rodziny Dębickich, ostatnich właścicieli
dóbr jaworowskich, mieszczący bogate zbiory sztuki i pamiątek. Za-
chował się natomiast i od kilku lat znów służy wiernym kościół para-
fialny, posiadający interesującą, niemal czterowiekową historię. Jak już
wspomniano, pierwotny kościół parafialny w Jaworowie był drewnia-
ny. W r. 1616 na tzw. Małym Przedmieściu powstał klasztor Domini-
kanów, ufundowany przez Piotra Milewskiego i Filipa Rykowskiego.
Początkowo także świątynia klasztorna pw. SS. Piotra i Pawła była
drewniana, ale ok. r. 1645, dzięki powtórnej dotacji Rykowskiego,
powstał kościół murowany o skromnej, ale interesującej architektu-
rze. Jakkolwiek konwent jaworowski nie należał do szczególnie du-
żych ani bogatych, jego XVIII-wieczny inwentarz wykazuje imponują-
cą liczbę obrazów, naczyń liturgicznych i wotów. Klasztor dominikań-
ski został skasowany przez Austriaków w r. 1786, większość jego wy-
posażenia skonfiskowano, a kościół przekazano parafii. Oznaczało to
koniec dawnej fary jaworowskiej, z której przeniesiono jednak do ko-
ścioła podominikańskiego część wyposażenia, a także cenne archiwum,
zawierające m.in. dokumenty wystawione przez królów polskich.
W XIX w. w świątyni znajdowały się m.in. malowidła odnoszące się
do wiedeńskiego zwycięstwa Jana III Sobieskiego, być może stanowiące
pozostałości bramy triumfalnej wystawionej w Jaworowie na powita-
nie bohatera. Najcenniejszym zabytkiem kościoła był obraz Św. Anny
Samotrzeć z przełomu XVI i XVII w., pochodzący z dawnej fary.
W r. 1945 kościół został zamknięty, a do swych właściwych funkcji po-
wrócił dopiero w r. 1989. Przez dziesięciolecia dewastacji świątynia
utraciła większość swego dawnego wyposażenia, choć - o dziwo - za-
chował się wspomniany wyżej obraz Św. Anny. W mieście znajdują się
także dwie XVII-wieczne drewniane cerkwie, pw. Narodzenia i Zaśnię-
cia Matki Boskiej.