Rocznik Historii Sztuki (17.1988)

6

JAN BIAŁOSTOCKI

doktorska w 1973 r. Towarzyszyły jej syntetyczne uwagi na ten sam temat zredagowane po polsku
(Bibl. 52) i — na użytek międzynarodowy — po niemiecku, zawarte w referacie wygłoszonym na
XXII Międzynarodowyym Kongresie Historii Sztuki w Budapeszcie w 1969 r. (Bibl. 46).

Najchętniej jednak Łoziński wracał do zagadnień inwentarza zabytków i nie mogąc doczekać się
zakończenia prac nad pełnym Katalogiem podejmował wciąż nowe w tym zakresie inicjatywy. W 1964 r.
współpracował przy sporządzeniu urzędowego Spisu zabytków architektury i budownictwa (Bibl. 33— 35);
w 1967 r. — wraz z A. Miłobędzkim — opublikował wydany także w mutacjach francuskiej
i angielskiej nieoceniony Atlas zabytków architektury w Polsce (Bibl. 39); wreszcie ostatnio podjął się
przygotowania do międzynarodowej serii wydawniczej trzytomowej prezentacji Pomników sztuki w Polsce.
Tom I niemieckiej wersji tego dzieła, którego znaczenie jest bardzo duże, obejmujący historyczną
Małopolskę właśnie się ukazał, jakby ku uczczeniu sześćdziesięciolecia autora (Bibl. 56).

Jerzy Łoziński nie opuszczał też żadnej okazji podzielenia się z innymi swym doświadczeniem
i teoretyczną refleksją, jaką formułował na marginesie inwentaryzacyjnej praktyki. Poza programo-
wymi referatami uzasadniającymi potrzebę inwentaryzacji zabytków (Bibl. 19, 37, 38) oraz raportami
z przebiegu akcji inwentaryzacyjnej na poszczególnych terenach (Bibl. 42), Łoziński opublikował
rozprawę o Dziele sztuki w „terenie" w I tomie Wstępu do historii sztuki (Bibl. 49), interesujące
rozważania teoretyczne zatytułowane Zabytek — pomnik historyczny, pamiątka narodowa, dzieło sztuki
(Bibl. 53) oraz zaprezentował na międzynarodowym forum, na sesji pod Strasburgiem w 1980 г.,
zakres informacji, jakie podawane są w polskim katalogu zabytków (Bibl. 57).

Byłoby niepowetowaną stratą, gdyby Jerzy Łoziński nie był mógł dzielić się swą wiedzą i do-
świadczeniem także z młodszymi adeptami dyscypliny. Na szczęście — choć początkowo sporadycznie —
oddawał się także działalności dydaktycznej: od 1952 do 1954 r. w Akademii Sztuk Pięknych
w Warszawie, od 1972 do 1974 r. na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i wreszcie od 1977 r.
do dziś na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, gdzie nauczanie jego stało się już istotnym
elementem procesu dydaktycznego i gdzie od roku akademickiego 1984— 1985 jest kierownikiem
Zakładu Historii Sztuki.

Jerzy Łoziński nigdy nie stronił od społecznej pracy w organizacjach zawodowych historyków
sztuki i działalnością swą związał się na wiele lat ze Stowarzyszeniem Historyków Sztuki, a później
także Komitetem Nauk o Sztuce Polskiej Akademii Nauk. W Stowarzyszeniu, już w dwa lata po
przyjęciu go do tej organizacji, został członkiem Zarządu Głównego i we władzach Stowarzyszenia
pozostaje odtąd bez przerwy. Sekretarzem generalnym był w latach 1962— 1965, a wiceprezesem
w 1. 1958— 1960 i 1973— 1979. W okresie 1981— 1984 był zastępcą przewodniczącego Rady Naukowej
Instytutu Sztuki PAN, a także wiceprzewodniczącym Komitetu Nauk o Sztuce. W tej instytucji pełni
obecnie rolę sekretarza naukowego.

Na wszystkich swych stanowiskach i we wszystkich dziedzinach pracy Jerzy Łoziński zaskarbił sobie
życzliwość kolegów i podwładnych, zyskiwał przyjaźń, uznanie i szacunek. W środowisku historyków
sztuki pozostaje jednym z tych, których bez żadnych zastrzeżeń cenią i uznają przedstawiciele
wszystkich pokoleń. Wyrazem tej oceny i przyjaźni jest niniejszy tom, który ma uczcić sześćdziesięcio-
lecie przywódcy akcji katalogowania polskich zabytków oraz trzydziestopięciolecie tej nieocenionej
akcji. Autorzy i organizatorzy tej publikacji, życząc Jerzemu Łozińskiemu doprowadzenia do końca
wielkiego podjętego dzieła, pragną też dać wyraz uznania tym wszystkim, którzy u boku Naczelnego
Redaktora od lat oddają swą wiedzę i czas dla dobra polskich zabytków i ich lepszego poznania.