Rocznik Historii Sztuki (17.1988)

122

ZYGMUNT WAŹBIŃSKI

1. Stanisław Hozjusz, portret sztychowany,
w: T. Treter, Theatrum Virîutum D. Stanislai Hosii, Roma 1588

jego znajomość języka niemieckiego, literatury protestanckiej oraz licznych przedstawicieli obozu
protestanckiego, powierzył Hozjuszowi ważne funkcje najpierw swego doradcy, później posła (do
cesarza), a następnie legata soborowego (w 1561 r. otrzymał kapelusz kardynalski). Czy i na ile
oczekiwania te spełnił — to już inna sprawa.

Pius V, eks-dominikanin, zajęty był myślą o realizacji uchwał soboru trydenckiego8. Widział
w Hozjuszu nie tylko doskonałego teologa9, ale także doświadczonego duszpasterza10.

8 L. von Pastor, Geschichte der Papste seit dem Ausgang des Mittelaters, Freiburg in B. 1923, vol. VIII.

4 Notabene jego Confessio fidei catholicae.... Cracoviae 1553 — było szeroko kolportowane przez ideologów soboru
trydenckiego: za jego życia ukazało się aż 30 wydań tego traktatu: por. Rogger, op. cit., s. 1483. 1485: T. Chrzanowski,
„Typus Ecclesiae" — Hozjańska alegoria Kościoła, [w:] Sztuka pobrzeża Bałtyku. Materiały sesji SHS. Gdańsk 1976,
Warszawa 1978, s. 286, 287.

10 Por.: W. Nowak, Niektóre przejawy ekumenicznej postawy Stanisława Hozjusza, „Studia Warmińskie", 18, 1981,
s. 157- 180.