Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie (36.1992)

2. Bóg-Ojciec, Michała Anioła, ze sklepienia Kaplicy Sykstyńskiej w Watykanie z 1508 r.

(po jego prawicy) i Rozkoszy (po lewicy). Za Herkulesem znajduje się skała z symboliczną
literą rozdroża Y, a za każdą z personifikacji widzimy odpowiedni dla niej pejzaż: jasny raj
z górą cnót za pierwszą z nich i mroczną krainę podczas burzy z tonącym statkiem za
drugą14. Pod tymi postaciami znajduje się rymowane wyjaśnienie łacińskie, czterogłos
głównych bohaterów: Cnoty, Rozkoszy, Herkulesa i Jowisza15. Jowisz też jest centralną
postacią górnego przedstawienia. Siedzi on tam na orle z rozpostartymi skrzydłami, który
przysiadł na chmurze. W prawej ręce trzyma pęk piorunów, a lewą wyciąga w geście
rozkazującym w kierunku Minerwy w hełmie, z dzidą, klęczącej przed nim z prawej strony.
Między nimi na dalszym planie widzimy Merkurego w skrzydlatej czapeczce, za Minerwą
zaś, jeszcze dalej, Marsa w zbroi z dzidą i tarczą. Nad nim, z prawej strony znajduje się
wyraźnie przesunięty na pierwszy plan bóg czasu, Chronos (Saturn) trzymający kosę.

373