Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (28.1966)

PAŁAC STANISŁAWA H. LUBOMIRSKIEGO W PUŁAWACH

II. 2. Nieznany rysownik szwedzki, Pałac w Puławach, rzut pietra. Muzeum Naród, w Sztokholmie.
(Fot. B. H. Hallstrom)


Zmiana właściciela nie wpłynęła, jak się zdaje,
na wygląd pałacu puławskiego, który zasadniczo do-
trwał w swej pierwotnej postaci do r. 1706 kiedy
to dn. 19 lipca został celowo spalony przez wojska

Opalińskich (por. m. in. Słownik. Geograficzny, t. XIII, War-
szawa 1893, s. 720) ok. r. 1666 wniosła w posagu Stanisławo-
wi Herakliuszowi Lubomirskiemu jego pierwsza żona Zofia
Opalińska, córka Łukasza marszałka nadwornego koronnego,
i tutaj też w kościele w Końskowoli została pochowana po
swej wczesnej śmierci w r. 1675 (por. m. in. A. SZYMAŃ-
SKA, Pomnik Zofii Lubomirskiej w Końskowoli, „Roczn.
Humanist. Tow. Nauk KUL” t. VI, z. 4, „Prace z historii
sztuki” Lublin 1958, s. 145—150). Do spadku po matce miała

szwedzkie14. Rozpoczęta w kilkanaście lat później
odbudowa pałacu zmieniła w sposób istotny jego bryłę
i wnętrze 15,

prawo przede wszystkim jej córka Elżbieta, jedyne dziecko
Lubomirskiego z pierwszego małżeństwa (por. A. BONIECKI,
Herbarz polski, t. XV, Warszawa 1912, s. 65, iktóry mylnie
podaj e, że Puławy otrzymał Lubomirski z posagiem swej
drugiej żony Elżbiety Dónhoffówny).
14 Por. JAROSZEWSKI i KOWALCZYK, Puławy, jw.,
s. 220 i przyp. 18.
15 Por. m. in. I. MALINOWSKA, Przebudowa pałacu w
Puławach przez architekta Jana Zygmunta Deybla, [w:] Pu-

5