DOI Heft:
Nr. 1
DOI Artikel:Wspomnienia pośmiertne
DOI Artikel:Rubczyńska, Maria: Doc. dr Marian Minich: (1898-1965)
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.47789#0092
WSPOMNIENIA POŚMIERTNE
DOC. DR MARIAN MINICH
(1898 - 1965)
W dniu 6 lipca 1965 r. zmarł docent, doktor
Marian Minich — dyrektor Muzeum Sztuki w Łodzi.
Doc. Dr Marian Minich urodził się w dniu
21 grudnia 1898 r. w miasteczku Baligrodzie w powie-
cie Lesko. Od młodych lat oczytany w literaturze
pięknej i obeznany z różnymi prądami filozofii, obja-
wiał również szczere zainteresowanie malarstwem,
którego uczył się u Kazimierza Swiecimskiego i u prof.
Jana Warchałowskiego. Jako szesnastoletni chłopiec
otrzymał wezwanie do wojska. Tam na wielu frontach
armii austriackiej, wśród niedostatku, poniewierki
i okrucieństw walk, dojrzewał jego głęboko humani-
styczny i anty nacjonalistyczny światopogląd. Zwolnio-
ny z wojska w 1918 r. uzupełnił maturę szkoły realnej
maturą gimnazjalną i w r. 1919 rozpoczął studia na
politechnice lwowskiej, uzyskując w r. 1923 absolu-
torium w zakresie chemii. Stale jednak żądny wiedzy
i zamiłowany w naukach humanistycznych, nie chciał
skorzystać z nęcących finansowo propozycji w dzie-
dzinie przemysłu, lecz zapisał się na Uniwersytet Jana
Kazimierza we Lwowie, gdzie studiował przede wszyst-
kim historię i teorię sztuki, a ponadto historię, archeo-
logię, muzykologię i literaturę. W tym czasie w latach
1924—28 malował i wystawiał obrazy w Lwowskiej
Zachęcie Sztuk Pięknych.
Wkrótce zwrócił na siebie uwagę szeregu profeso-
rów. W r. 1928 otrzymał nagrodę uniwersytecką za
pracę pt. „Koncepcja sztuki klasycznej u Wolfflina”,
a prof. W. Kozicki powołał go na asystenta przy
katedrze historii nowożytnej, gdzie w r. 1932 uzyskał
tytuł doktora filozofii. Po zlikwidowaniu tej katedry
prof. W. Podlacha powołał go na asystenta przy swojej
katedrze historii sztuki polskiej i wschodnioeuropej-
skiej, gdzie pozostał do końca 1934 r., aż do momentu
opuszczenia Lwowa.
W latach 1928—34 był czynnym członkiem Lwow-
skiego Związku Artystów Plastyków oraz Lwowskiego
Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych.
W dziedzinie sztuki jego naukowe zainteresowania
coraz bardziej się rozszerzały. I tak początkowo do-
tyczyły głównie renesansu włoskiego i sztuki holen-
derskiej XVII w., podczas dalszych studiów skoncen-
trowały się na sztuce XIX w. Już w r. 1931 napisał
w pierwszej edycji monografię o Andrzeju Grabow-
skim * a następnie pracował nad problemem roz-
woju portretu polskiego 2 połowy XIX w. oraz obrazu
rodzajowego XIX stulecia. Jednocześnie w latach
1928—34 na łamach prasy lwowskiej i poza lwowskiej
precyzował swe pozytywne oceny najrozmaitszych
skrajnych kierunków sztuki nowoczesnej reprezento-
wanych np. przez M. Tuerringa, W. Strzemińskiego,
M. Jaremę i wielu innych oraz starał się jak naj-
dokładniej rozeznać w trudnym labiryncie nowych
stylistycznych zasad i różnic. W nauce i krytyce
artystycznej stale uwzględniał równowartościowość w
traktowaniu poszczególnych epok sztuki.
Ta żywotna i cenna jego działalność na terenie
Lwowa trwała do końca 1934 r., kiedy to zgłosił swą
kandydaturę na wakujące stanowisko kierownika
Miejskiego Muzeum Historii i Sztuki im. J. i K. Bar-
toszewiczów w Łodzi (obecnie Muzeum Sztuki w
Łodzi). Spośród dziesięciu kandydatów wybrano go
drogą konkursu. Jury, w skład którego weszli m.in.
przedstawiciele nauki — historycy sztuki, wzięło pod
uwagę nie tylko wysokie kwalifikacje Dr M. Minicha
i jego zainteresowania sztuką nowoczesną, lecz rów-
* Poszerzona ukazała się w wyd. Ossolineum w 1957 r.
84
DOC. DR MARIAN MINICH
(1898 - 1965)
W dniu 6 lipca 1965 r. zmarł docent, doktor
Marian Minich — dyrektor Muzeum Sztuki w Łodzi.
Doc. Dr Marian Minich urodził się w dniu
21 grudnia 1898 r. w miasteczku Baligrodzie w powie-
cie Lesko. Od młodych lat oczytany w literaturze
pięknej i obeznany z różnymi prądami filozofii, obja-
wiał również szczere zainteresowanie malarstwem,
którego uczył się u Kazimierza Swiecimskiego i u prof.
Jana Warchałowskiego. Jako szesnastoletni chłopiec
otrzymał wezwanie do wojska. Tam na wielu frontach
armii austriackiej, wśród niedostatku, poniewierki
i okrucieństw walk, dojrzewał jego głęboko humani-
styczny i anty nacjonalistyczny światopogląd. Zwolnio-
ny z wojska w 1918 r. uzupełnił maturę szkoły realnej
maturą gimnazjalną i w r. 1919 rozpoczął studia na
politechnice lwowskiej, uzyskując w r. 1923 absolu-
torium w zakresie chemii. Stale jednak żądny wiedzy
i zamiłowany w naukach humanistycznych, nie chciał
skorzystać z nęcących finansowo propozycji w dzie-
dzinie przemysłu, lecz zapisał się na Uniwersytet Jana
Kazimierza we Lwowie, gdzie studiował przede wszyst-
kim historię i teorię sztuki, a ponadto historię, archeo-
logię, muzykologię i literaturę. W tym czasie w latach
1924—28 malował i wystawiał obrazy w Lwowskiej
Zachęcie Sztuk Pięknych.
Wkrótce zwrócił na siebie uwagę szeregu profeso-
rów. W r. 1928 otrzymał nagrodę uniwersytecką za
pracę pt. „Koncepcja sztuki klasycznej u Wolfflina”,
a prof. W. Kozicki powołał go na asystenta przy
katedrze historii nowożytnej, gdzie w r. 1932 uzyskał
tytuł doktora filozofii. Po zlikwidowaniu tej katedry
prof. W. Podlacha powołał go na asystenta przy swojej
katedrze historii sztuki polskiej i wschodnioeuropej-
skiej, gdzie pozostał do końca 1934 r., aż do momentu
opuszczenia Lwowa.
W latach 1928—34 był czynnym członkiem Lwow-
skiego Związku Artystów Plastyków oraz Lwowskiego
Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych.
W dziedzinie sztuki jego naukowe zainteresowania
coraz bardziej się rozszerzały. I tak początkowo do-
tyczyły głównie renesansu włoskiego i sztuki holen-
derskiej XVII w., podczas dalszych studiów skoncen-
trowały się na sztuce XIX w. Już w r. 1931 napisał
w pierwszej edycji monografię o Andrzeju Grabow-
skim * a następnie pracował nad problemem roz-
woju portretu polskiego 2 połowy XIX w. oraz obrazu
rodzajowego XIX stulecia. Jednocześnie w latach
1928—34 na łamach prasy lwowskiej i poza lwowskiej
precyzował swe pozytywne oceny najrozmaitszych
skrajnych kierunków sztuki nowoczesnej reprezento-
wanych np. przez M. Tuerringa, W. Strzemińskiego,
M. Jaremę i wielu innych oraz starał się jak naj-
dokładniej rozeznać w trudnym labiryncie nowych
stylistycznych zasad i różnic. W nauce i krytyce
artystycznej stale uwzględniał równowartościowość w
traktowaniu poszczególnych epok sztuki.
Ta żywotna i cenna jego działalność na terenie
Lwowa trwała do końca 1934 r., kiedy to zgłosił swą
kandydaturę na wakujące stanowisko kierownika
Miejskiego Muzeum Historii i Sztuki im. J. i K. Bar-
toszewiczów w Łodzi (obecnie Muzeum Sztuki w
Łodzi). Spośród dziesięciu kandydatów wybrano go
drogą konkursu. Jury, w skład którego weszli m.in.
przedstawiciele nauki — historycy sztuki, wzięło pod
uwagę nie tylko wysokie kwalifikacje Dr M. Minicha
i jego zainteresowania sztuką nowoczesną, lecz rów-
* Poszerzona ukazała się w wyd. Ossolineum w 1957 r.
84