DOI Heft:
Nr. 1
DOI Artikel:Miscellanea
DOI Artikel:Voisé, Irena: Nieznany portret Augusta III w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.47789#0045
NIEZNANY PORTRET AUGUSTA III
II. 1. Portret Augusta III, Louis de Siluestre (?). (Fot. B. Seredyńska)
obrazy przedstawiają tę samą osobę w tym samym
wieku. Bliższa analiza stylistyczna pozwala wysunąć
hipotezę, że autorem portretu z galerii wilanowskiej
może być również Louis de Silvestre. Prawdopodobnie
też powstały one w bliskim od siebie odstępie czasu,
gdyż wskazują na to zarówno identyczna kompozycja
portretów, wiek modela, oraz ten sam order Złotego
Runa widoczny na piersiach. Karol Kurlandzki nato-
miast odznaczenia tego nigdy nie posiadał.
Przypomnieć trzeba, że Louis de Silvestre, od
1716 r. pierwszy malarz królewski, został zaangażo-
wany na dwór saski właśnie skutkiem tego, że młody
królewicz Fryderyk w czasie swej podróży do Francji
pierwszy zwrócił na niego uwagę, zamawiając odrazu
dwa obrazy 6.
6 G. O. MULLER, Louis de Siluestre, Kónige Polnischer
und Churfiirst Sachsischer Hofmaler, „Zeitschrift fiir Mu-
seologle” 1878, s. 69; — M. R. A. WEIGERT, Documents inć-
Mimo, że posiada charakterystyczne cechy twór-
czości Silvestre’a — Portret Augusta III odbiega wy-
raźnie swą prostotą i naturalnością ujęcia postaci od
stereotypowych, reprezentacyjnych i wielokrotnie po-
wielanych portretów Augusta III w zbroi z „sym-
bolicznym” płaszczem podbitym gronostajami w rze-
czywistości nigdy nie noszonym 7. Jest to więc bardzo
interesujący, dobry pod względem artystycznym, nie-
znany dotąd typ Portretu Augusta III.
Nie sposób dziś stwierdzić od kiedy i przez kogo
obraz ten uznany został za Portret Księcia Karola
Kurlandzkiego i jako taki ofiarowany Krasińskiemu,
zapewne z tytułu powiązań rodzinnych (Karol Kur-
landzki ożeniony był z Franciszką Krasińską). W in-
wentarzu zbiorów Ordynacji Krasińskich występują
dits sur Louis de Silvestre suivis du Catalogue du son oeuvre,
[w:] Archiues de l’art franęais, Nouv. Pćr., 17 (1932), s. 361.
7 T. DOBROWOLSKI, Cztery style portretu sarmackiego”.
„Zesz. UJ”. Prace z historii sztuki, 1962, z. 1, s. 94.
37
II. 1. Portret Augusta III, Louis de Siluestre (?). (Fot. B. Seredyńska)
obrazy przedstawiają tę samą osobę w tym samym
wieku. Bliższa analiza stylistyczna pozwala wysunąć
hipotezę, że autorem portretu z galerii wilanowskiej
może być również Louis de Silvestre. Prawdopodobnie
też powstały one w bliskim od siebie odstępie czasu,
gdyż wskazują na to zarówno identyczna kompozycja
portretów, wiek modela, oraz ten sam order Złotego
Runa widoczny na piersiach. Karol Kurlandzki nato-
miast odznaczenia tego nigdy nie posiadał.
Przypomnieć trzeba, że Louis de Silvestre, od
1716 r. pierwszy malarz królewski, został zaangażo-
wany na dwór saski właśnie skutkiem tego, że młody
królewicz Fryderyk w czasie swej podróży do Francji
pierwszy zwrócił na niego uwagę, zamawiając odrazu
dwa obrazy 6.
6 G. O. MULLER, Louis de Siluestre, Kónige Polnischer
und Churfiirst Sachsischer Hofmaler, „Zeitschrift fiir Mu-
seologle” 1878, s. 69; — M. R. A. WEIGERT, Documents inć-
Mimo, że posiada charakterystyczne cechy twór-
czości Silvestre’a — Portret Augusta III odbiega wy-
raźnie swą prostotą i naturalnością ujęcia postaci od
stereotypowych, reprezentacyjnych i wielokrotnie po-
wielanych portretów Augusta III w zbroi z „sym-
bolicznym” płaszczem podbitym gronostajami w rze-
czywistości nigdy nie noszonym 7. Jest to więc bardzo
interesujący, dobry pod względem artystycznym, nie-
znany dotąd typ Portretu Augusta III.
Nie sposób dziś stwierdzić od kiedy i przez kogo
obraz ten uznany został za Portret Księcia Karola
Kurlandzkiego i jako taki ofiarowany Krasińskiemu,
zapewne z tytułu powiązań rodzinnych (Karol Kur-
landzki ożeniony był z Franciszką Krasińską). W in-
wentarzu zbiorów Ordynacji Krasińskich występują
dits sur Louis de Silvestre suivis du Catalogue du son oeuvre,
[w:] Archiues de l’art franęais, Nouv. Pćr., 17 (1932), s. 361.
7 T. DOBROWOLSKI, Cztery style portretu sarmackiego”.
„Zesz. UJ”. Prace z historii sztuki, 1962, z. 1, s. 94.
37