Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (28.1966)

WŁADYSŁAW TOMKIEWICZ


II. 19. Fragment U. 1. (Fot. Z.

Tomaszewska)

tacią, którą przedstawia autoportret dominikański.
Czyja to podobizna?
Jest to problem sam w sobie, tym bardziej, że
w ówczesnym malarstwie polskim z twarzą tą, jak-
kolwiek odmiennie czasem ucharakteryzowaną, można
się spotkać kilkakrotnie. Jest to zrozumiałe, bo już
Diirer zauważył, że każdy malarz maluje postacie do
siebie podobne. A jeśli niekiedy spostrzegamy auto-
portrety „poprawione”, czy zwłaszcza odmłodzone, to
zjawisko to wyjaśni nam Mieczysław Wallis w sposób

bardzo przekonywający: jeśli malarz jest niezadowo-
lony z odbicia swej twarzy w lustrze, to w autopor-
trecie na pewno nie lustro będzie miało rację17.
W tym miejscu autor spostrzegł się, że tekst arty-
kułu przekroczył już wytyczone przez Redakcję roz-
miary, toteż wywody swe przerywa z żalem, pozosta-
wiając ostateczne rozwiązanie sprawy domyślności
Czytelnika. „Reszta jest milczeniem”,
17 Tamże, s. 121,