DOI Heft:
Nr. 4
DOI Artikel:Kostrzyńska-Miłosz, Anna: Sztuka w rzemiośle na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu: =
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.35030#0560
550
ANNA KoSTRZYŃSKA-MtŁOSZ
/. Z?OgJ<37Z 7AWy ./u&ZpZ/ż/ ePs'p07?0WU7777 77 U PRW
14' Pu/uct/ Ózt77p7 rep/: wg Powszechna Wystawa Krajowa,
PoZ77ć777 7P30, 6 /R A. 3J7
W komentarzach do tej części ekspozycji daje się zauważyć większy nacisk rzemieślni-
ków na to, jaka będzie reakcja przeciętnego odbiorcy, zarówno jeśli chodzi o cenę, jak
i formę oraz funkcjonalność pokazanych przez „Ład" wnętrz.
Najobszerniejsza ekspozycja rzemiosła znajdowała się w Pawilonie Rzemiosła (il. 3).
Urządzenie tej części wystawy było uzależnione od wyasygnowania przez rząd pożyczki,
bez której - jak stwierdzano na zjeździe przedstawicieli polskiego rzemiosła 7 lipca 1928 r.
pokaz nie będzie wystarczająco reprezentatywny^. Należy pamiętać, że różnego typu
warsztaty rzemieślnicze zatrudniały wówczas około 12% społeczeństwa^, dlatego też Za-
rząd PWK uznał, że "Wystawa rzemiosła musi być reprezentacją nie tylko wytworów
rzeczowych, ale również wyrazem żywotności, tężyzny narodowo-kulturalnego znacze-
nia grupy społecznej, jakim jest rzemiosło polskie"^. Zauważano także, że pewna trud-
ność może wystąpić przy dokładnym rozgraniczaniu eksponatów rzemiosła i przemysłu,
ponieważ „liczne dziedziny produkcji przemysłowej i rzemieślniczej interesują również
specjalny dział kultury i sztuki"^. Mimo to zadecydowano jednak o budowie osobnego
Pawilonu Rzemiosła. Usytuowano go na terenie D po numerem 48. Był to budynek parte-
rowy, liczący 1810 mr powierzchni. Jego autor, naczelny architekt PWK Roger Sławski,
wystawił typowy pawilon wystawowy o drewnianej konstrukcji, zewnętrznie malowany.
Nad głównym wejściem umieszczono witraż symbolizujący rzemiosło, a przedstawiający
cztery alegoryczne postacie: garncarza, stolarza, kowala i murarza (il. 4). Stoiska umiesz-
czone wewnątrz pawilonu były jednolicie zakomponowane, zatwierdzone przez Komisję
Artystyczną PWK. Ze strony rzemieślników powołano rzecznika artystycznego, który
miał czuwać nad harmonią ich dekoracji'o.
^ „Rzemiosło na Powszechnej Wystawie Krajowej",Dzm/m&Poz/zmMAz 1928 nr ł57, s. 3; „Rzemiosło na Powszechnej
Wystawie Krajowej", /Wc/mA Poz/M/lW ł928, nr 164, s. 9.
^ „Rzemiosło na PWK", PcPo PowszecA/ię/ Krajowej 1929, nr 9, s. 243.
^ Pc/?o Powszec^ę/ Kra/owe/' 1928, nr 4, s. 78.
^ Ibid.
„Pawiion rzemiosła na PWK", P/zeg/^J 1929, nr 8, s. 12.
ANNA KoSTRZYŃSKA-MtŁOSZ
/. Z?OgJ<37Z 7AWy ./u&ZpZ/ż/ ePs'p07?0WU7777 77 U PRW
14' Pu/uct/ Ózt77p7 rep/: wg Powszechna Wystawa Krajowa,
PoZ77ć777 7P30, 6 /R A. 3J7
W komentarzach do tej części ekspozycji daje się zauważyć większy nacisk rzemieślni-
ków na to, jaka będzie reakcja przeciętnego odbiorcy, zarówno jeśli chodzi o cenę, jak
i formę oraz funkcjonalność pokazanych przez „Ład" wnętrz.
Najobszerniejsza ekspozycja rzemiosła znajdowała się w Pawilonie Rzemiosła (il. 3).
Urządzenie tej części wystawy było uzależnione od wyasygnowania przez rząd pożyczki,
bez której - jak stwierdzano na zjeździe przedstawicieli polskiego rzemiosła 7 lipca 1928 r.
pokaz nie będzie wystarczająco reprezentatywny^. Należy pamiętać, że różnego typu
warsztaty rzemieślnicze zatrudniały wówczas około 12% społeczeństwa^, dlatego też Za-
rząd PWK uznał, że "Wystawa rzemiosła musi być reprezentacją nie tylko wytworów
rzeczowych, ale również wyrazem żywotności, tężyzny narodowo-kulturalnego znacze-
nia grupy społecznej, jakim jest rzemiosło polskie"^. Zauważano także, że pewna trud-
ność może wystąpić przy dokładnym rozgraniczaniu eksponatów rzemiosła i przemysłu,
ponieważ „liczne dziedziny produkcji przemysłowej i rzemieślniczej interesują również
specjalny dział kultury i sztuki"^. Mimo to zadecydowano jednak o budowie osobnego
Pawilonu Rzemiosła. Usytuowano go na terenie D po numerem 48. Był to budynek parte-
rowy, liczący 1810 mr powierzchni. Jego autor, naczelny architekt PWK Roger Sławski,
wystawił typowy pawilon wystawowy o drewnianej konstrukcji, zewnętrznie malowany.
Nad głównym wejściem umieszczono witraż symbolizujący rzemiosło, a przedstawiający
cztery alegoryczne postacie: garncarza, stolarza, kowala i murarza (il. 4). Stoiska umiesz-
czone wewnątrz pawilonu były jednolicie zakomponowane, zatwierdzone przez Komisję
Artystyczną PWK. Ze strony rzemieślników powołano rzecznika artystycznego, który
miał czuwać nad harmonią ich dekoracji'o.
^ „Rzemiosło na Powszechnej Wystawie Krajowej",Dzm/m&Poz/zmMAz 1928 nr ł57, s. 3; „Rzemiosło na Powszechnej
Wystawie Krajowej", /Wc/mA Poz/M/lW ł928, nr 164, s. 9.
^ „Rzemiosło na PWK", PcPo PowszecA/ię/ Krajowej 1929, nr 9, s. 243.
^ Pc/?o Powszec^ę/ Kra/owe/' 1928, nr 4, s. 78.
^ Ibid.
„Pawiion rzemiosła na PWK", P/zeg/^J 1929, nr 8, s. 12.