Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]
Biuletyn Historii Sztuki
— 77.2015
Zitieren dieser Seite
Bitte zitieren Sie diese Seite, indem Sie folgende Adresse (URL)/folgende DOI benutzen:
https://doi.org/10.11588/diglit.71007#0041
DOI Heft:
Nr. 1
DOI Artikel:Artykuły
DOI Artikel:Dettloff, Paweł: Koś¬ciół dominikanów w Gidlach w ¬świetle najnowszych badań: Chronologia budowy i problem autorstwa
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.71007#0041
Kościół dominikanów w Gidlach w świetle najnowszych badań
39
1.Gidle, kościół dominikanów NMP, rzut, zbiory IS PAN
zwieńczeniem w formie belkowania z fryzem zdobionym motywami zawieszonych dra-
perii oraz kostek (il. 2).
W przysadzistej bryle kościoła wyróżniają się dwie masywne, czworoboczne wieże
elewacji frontowej oraz silnie występujące poza zwarty korpus budowli półkoliście za-
mknięte ramiona transeptu i prezbiterium. Wszystkie elewacje są tynkowane. Trójosiowa
i trzykondygnacyjna elewacja frontowa z parą wież po bokach (il. 3) tworzy ciężki,
zblokowany masyw ożywiony nieznacznie jedynie narożnymi lizenami i gzymsami kor-
donowymi oraz otworami w większości prostokątnymi i zamkniętymi lukami odcinko-
wymi. Okno w osi środkowej drugiej kondygnacji wyróżnia ponadto półkoliste
zamknięcie i tynkowane obramienie o motywie aediculi. Pozostałe otwory okienne nie
mają obramień, co dodatkowo wzmaga wrażenie surowości i prostoty fasady. Jej część
środkową wieńczy szczyt z profilowanym, trójkątnym przyczółkiem wspartym na parze
39
1.Gidle, kościół dominikanów NMP, rzut, zbiory IS PAN
zwieńczeniem w formie belkowania z fryzem zdobionym motywami zawieszonych dra-
perii oraz kostek (il. 2).
W przysadzistej bryle kościoła wyróżniają się dwie masywne, czworoboczne wieże
elewacji frontowej oraz silnie występujące poza zwarty korpus budowli półkoliście za-
mknięte ramiona transeptu i prezbiterium. Wszystkie elewacje są tynkowane. Trójosiowa
i trzykondygnacyjna elewacja frontowa z parą wież po bokach (il. 3) tworzy ciężki,
zblokowany masyw ożywiony nieznacznie jedynie narożnymi lizenami i gzymsami kor-
donowymi oraz otworami w większości prostokątnymi i zamkniętymi lukami odcinko-
wymi. Okno w osi środkowej drugiej kondygnacji wyróżnia ponadto półkoliste
zamknięcie i tynkowane obramienie o motywie aediculi. Pozostałe otwory okienne nie
mają obramień, co dodatkowo wzmaga wrażenie surowości i prostoty fasady. Jej część
środkową wieńczy szczyt z profilowanym, trójkątnym przyczółkiem wspartym na parze