Zakład Architektury Polskiej i Historii Sztuki <Warschau> [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki i Kultury (9.1947)

Ryc. 44. Pałac Królewski w Łazienkach w chwili rozpoczynania robót zabezpiecza-
jących w r. 1945.
JAN DĄBROWSKI
ODBUDOWA PAŁACU KRÓLEWSKIEGO W ŁAZIENKACH
Postanowiając doszczętnie zniszczyć Pałac Łazienkowski, Niemcy
gmach spalili, a w pozostałych po pożarze murach wydrążyli ponad 1000
otworów na miny, kalecząc stiuki i polichromię ścian. Na wysadzenie Pa-
łacu w powietrze zabrakło już czasu. Pożar zniszczył doszczętnie w Pałacu
i w skrzydle wschodnim: dachy, stropy, posadzki, malowidła ścienne i pla-
fony Bacciarełlego i Plerscha, tynki i sztukaterie na pierwszym piętrze
oraz prawie całą stolarkę. Płomienie przepaliły w wielu miejscach piasko-
wiec na elewacjach, marmur i stiuki we wnętrzach.
Pociski artyleryjskie i odłamki bomb zniszczyły dotkliwie wszystkie
elewacje, kilka wnętrz i rzeźb oraz zmiotły, nie pozostawiając śladu, na-
rożnik południowo-zachodni belwederku z rzeźbą — alegorią ognia.
Do tych zniszczeń należy dodać zniszczenia, dokonane przez wodę,
mróz i wielkie połacie zwisającej blachy, kaleczącej resztki stiuków i sztu-
katerii przy najlżejszym podmuchu wiatru. W tych ciężkich warunkach
pałac przetrwał od końca grudnia 1944 r. do połowy marca 1945 r. W marcu
1945 r. Wydział Architektoniczno-Zabytkowy BOS-u roztoczył opiekę nad
Łazienkami, powierzając całokształt prac architektoniczno-konserwator-
skich „Pracowni Stanisławowskiej1'. Program na r. 1945 zawierał: przystą-