Zakład Architektury Polskiej i Historii Sztuki <Warschau> [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki i Kultury (9.1947)

(5)

Kościół późnobarokowy w Karczewie

269


Ryc. 90. Kościół w Karczewie, przekrój poprzeczny.

kową fasady wieńczy szczyt, mieszczący w sobie okno w postaci leżącej
elipsy i małą płaską wnękę z obrazem, o wykroju kolistym. Półfrontony
nad bocznymi przęsłami są urwane w miejscu załamania się muru i nie
łączą się ze środkowym szczytem. Na dole między kolumnami umieszczo-
ny jest portal główny z obramieniem, zwieńczony architrawem i gzym-
sem. Mieszcząca się nad nim tablica posiada napis treści następującej:
,,D. O. M. Vota meo Domino — reddam in conspectu — omnis populi eius“,
na dole zaś, mniejszymi literami: „Anno Dni 1737“ oraz „Psalm 115
r. 1768“. W górnej kondygnacji widzimy na osi duże okno w kształcie
stojącej elipsy, w obramieniu, a nad nim odcinek załamanego i częściowo
wygiętego gzymsiku, który przy pomocy fantazyjnie wysuniętego lekkie-
go wysunięcia muru łączy się z gzymsem górnej kondygnacji, wygiętym
ku dołowi. Boczne przęsła tej drugiej kondygnacji środkowej partii fa-
sady zdobią nisze wyciągnięte w pion i zamknięte od góry półelipsą oraz
leżące nad nimi inne, mniejsze, o wykroju kolistym. I jedne i drugie po-
siadają obramienia. Boczne skrzydła elewacji frontowej są znacznie niż-
sze od partii środkowej, cofnięte w stosunku do niej i są skromne w opra-
cowaniu; zakończone są od góry półszczytami w postaci wolut i mieszczą
każde otwór wejściowy, a nad nim okrągłe okno, pozbawione obramień.