Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (28.1966)

MARIUSZ KARPOWICZ

II. 3. T. Kuntze, Portret J. Restouta. Wilanów, Pałac.
(Fot. PKZ w Warszawie)


kich faktów jest sucha wzmianka w katalogach Aka-
demii z roku II (1793) i 1796, że oba portrety Dumonta
i Restouta są „perdus par 1’auteur meme” 16. Musiał
je malarz wycofać dla dokonania poprawek, czy może
doprowadzony do rozpaczy — zniszczyć i w ten spo-
sób zaginęły. Bowiem te portrety, które do dziś uzna-
wane są za „morceaux de reception” La Toura są
jedynie ich pierwotnymi wersjami17. Wygląd oby-
16 E. FLEURY, G. BRIERE, Cataloąue des pastels de
iM. Quentin de la Tour. Collection de Saint Quentin et
Musee du Louvre, Paris 1920. Cyt. za BESNARD, WILDEN-
STEIN, jw.
17 Dwie wersje portretu RESTOUTA przyjmuje już w
swym katalogu WILDENSTEIN. Tylko, że pierwszą, tę z Sa-
lonu 1738 uważa za zaginioną, a obecną do dziś w Łouvrze
— za wystawioną na Salonie 1746. Przy portrecie DUMONTA

dwóch właściwych przekazują nam obie warszawskie
kopie Konicza.
Drugi z „autoportretów” wystawionych swego czasu
w Muzeum Narodowym okazał się kopią z Aleksandra
Roślina. Dnia 24 listopada 1753 przedstawił szwedzki
artysta Akademii paryskiej dwa portrety — malarza
Etienne Jeaurat i Hyacinthe Colin de Vermont18.
Na ich podstawie przyjęto go do Akademii. War-
wspomina tylko, że był zabierany do poprawki. BESNARD,
WILDENSTEIN, jw., nr 118, s. 140; — nr 419 i 420, s. 162.
18 G. W. LUNDBERG, Roślin, Liv och verk, [Stockholm
1960] t. II, il. 14 i 15; t. IH, s. 19 nn., nr 63 i 64. Pierwszy —
128 X 99 cm, drugi — 128 X 96 cm. Oba były wystawione
na Salonie 1755 r. Historia powstania portretów — t. I, s. 20
i 48. Pierwszy z nich wisi dziś w salach „studyjnych” Luw-
ru, drugi — w magazynach Wersalu.

48