Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (28.1966)

JÓZEF E. DUTKIEWICZ


/"-> kekonsikukgja Rzur.rozjOMu koccioka
MAęOWlDCK (GEMNE rc-LA)' . . bNALA 1-i>OO.

II. 39. Czerwińsk, Kościół NMP, Malowidło w kaplicy połud-
niowej, rozmieszczenie, rys. J. E. Dutkiewicz.

nie wcześniej fragmentarycznie w malarstwie fran-
cuskim XII w., jak w Saint Savin sur Gartempe, a w
malarstwie miniaturowym na przestrzeni XI i XII w.,,
np. w ewangeliarzu króla Wratislawa 1086 r. w
Pradze 137
Technologia i technika romańskich malowideł ścien-
nych w Polsce nie została dotychczas systematycznie
przebadana. Można więc tylko ogólnie stwierdzić, że
podkład tj. narzut, na którym wykonano malowidła,
był różny w swym składzie i sposobie narzucania.

Wykonywano zarówno podkłady piaskowo-wapienne
szorstkie, grubość od 3—7 cm, jak w Tumie138, Czer-
wińsku 139 *, węglowo-wapienne bez dodatku piasku,
starannie gładzone, cienkie 2—3 mm, jak w Dziekano-
wicach 14l), jak piaskowo-wapienne gładzone w Tropiu.
Niekiedy malowano bezpośrednio na pobiale lub na
kamieniu, jak w Siewierzu14ł. Częściowo na grubej
pobiale wapiennej, jak pewne fragmenty w Dzieka-
nowicach 142.
Prawdopodobnie we wszystkich tych malowidłach

137 baum, jw., taibl. XVII.
138 DĄBROWSKI, Odkrycie romańskiej polichromii, jw.,
S. 240—252.
139 Tenże, Konserwacja malowideł, jw., s. 127—132; —
tenże, Problemy konserwatorskie, jw., s. 75—76.

140 DUTKIEWICZ, Malowidła romańskie, jw., s. 86—90.
141 MALANEK, jw., s. 62; — Sprawozdanie z wyników
badań nawarstwień w apsydzie romańskiego kościoła w
Kuźnicy św. Jana przez A. RUDNIEWSKIEGO z 8.IV.1958
(Akta Woj. Konserwatora w Katowicach).
142 DUTKIEWICZ, Malowidła romańskie, jw., s. 56.

302