Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (31.1969)

DARIUSZ KACZMARZYK


II. 14. Domenico del Frate, Portret Walerii ze Strojnowskich
Tarnowskiej, ol.pł., ze zb. St. Tarnowskiego. (Repr. wg kliszy
nr 11155, Muzeum Naród, w Warszawie)

Otrzymaną zapłatę rozdzielono między rodzeń-
stwem na cztery części. Troje z nich pospłaeało swoje
długi majątkowe, a profesor Stanisław Tarnowski —
„ja za moją część kupiłem rękopis Pana Tadeusza” —
jak sam o tym napisał62.
Władysław Mickiewicz sprzedał 6 października
187'1 r. manuskrypt Pana Tadeusza, dzieło swego ojca,
Stanisławowi Tarnowskiemu i decyzję tę usprawie-
dliwił następującymi słowami: „zmuszony klęską,
która spotkała księgarnię moją, zburzoną przez woj-
sko wśród ostatnich ruchów paryskich, rzeczony rę-

kopis sprzedałem na własność hrabiemu Stanisławowi
Tarnowskiemu” 5S.
Autograf ten Adama Mickiewicza wzbogacał zbio-
ry Tarnowskich w Dzikowie do r. 1939, skąd we
wrześniu tego roku przewieziono go do Biblioteki Za-
kładu Narodowego im. Ossolińskich we Lwowie,
a z wiosną 1944 r. Niemcy wywieźli do Adełina na
Śląsku; po wojnie przewieziony do Warszawy i stąd
znów powrócił do Biblioteki im. Ossolińskich we
Wrocławiu 64.

wra, który go odsprzedał do Ameryki”. Ta druga infor-
macja jest prawdziwsza, oprócz zakończenia, ponieważ znana
była do r. 1939 firma Kunstauktion von C. J. Wawra, Wien
Lothringerstrasse 14. GROTTOWA, jw., s. 70, podała, że
W. Tarnowska będąc w r. 1824 w Wiedniu w przejeździe do
Paryża pertraktowała z kuzynem swym Mierem w sprawie
sprzedaży m. in. posągu Perseusza. Chodzi tu prawdopodob-
nie o tę samą osobę, tylko źlę odczytano zapewne jego imię

,,Mietek”. — MYCIELSKI, Journal du voyage, jw., 1926, nr
1-2, s. 107, podał, że sprzedano posąg między r. 1865-70.
52 Kronika Dzikowska, wypisy, jw., s. 52.
53 T. MIKULSKI, Autograf „Pana Tadeusza” [w:] Adam
Mickiewicz, Pan Tadeusz. Podobizna rękopisu, Wrocław 1949,
s. XI.
54 Tamże, s, XII.

104