DOI Heft:
Nr. 2-4
DOI Artikel:Mieleszko, Jadwiga: Irena Malinowska: (1913-1985)
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.48711#0375
IN MEMORIAM
IRENA MALINOWSKA
(1913—1985)
Dnia 3 stycznia 1985 r. zmarła w Wilanowie mgr Irena
Malinowska, historyk sztuki, długoletni pracownik naukowy
Uniwersytetu Warszawskiego, a następnie kustosz Muzeum
w Wilanowie. Znana w kręgu historyków sztuki i muzeologów
jako zasłużony badacz nowożytnej architektury polskiej,
współautorka naukowego kształtu Muzeum w Wilanowie,
założycielka jego Ośrodka Dokumentacji Naukowej i współ-
twórczyni periodycznego wydawnictwa „Studia Wilanow-
skie”.
Urodziła się 16 grudnia 1913 r. w Warszawie, w rodzinie
kompozytora Stefana Malinowskiego i malarki Marii ze Spo-
kornych. Była wnuczką wielce zasłużonego dla Warszawy
Maurycego Spokornego. Po ukończeniu w 1933 r. znanego
gimnazjum Jadwigi Kowalczykówny i Jadwigi Jawurkówny,
wstąpiła na Wydział Humanistyczny Uniwersytetu War-
szawskiego studiując początkowo polonistykę, a następnie
historię sztuki. Trudna sytuacja materialna rodziny zmusiła
Ją do zdobycia praktycznego zawodu umożliwiającego pracę
zarobkową, toteż równocześnie ze studiami podjęła naukę na
rocznych kursach kreślarsko-budowlanych inż. H. Gajewskie-
go. Po ich ukończeniu współpracowała jako kreślarka przez
kilka lat m.in. ze znanym rzeźbiarzem Mieczysławem Lu-
belskim; zdobyte umiejętności okazały się również niezwykle
przydatne w Jej późniejszej działalności historyka sztuki.
W styczniu 1939 r. podjęła pracę w Instytucie Naukowym
Rzemieślniczym jako bibliotekarka i zastępca kustosza
zbiorów d. Muzeum Rzemiosł i Sztuki Stosowanej, kontynu-
ując studia pod kierunkiem prof. Zygmunta Batowskiego.
Po wybuchu wojny i przejęciu przez władze okupacyjne
kierownictwa Instytutu zrezygnowała z pracy i wraz z bratem
Tadeuszem podjęła organizację tajnego nauczania w zakresie
szkoły średniej. W 1941 r. zmuszona była przerwać pracę
pedagogiczną, ponieważ Jej działalnością zainteresowało się
Gestapo. Zaangażowała się wtedy początkowo jako sekre-
tarka w Domu Sztuki, a następnie jako kierownik sali w ka-
wiarni prof. Bolesława Woytowicza, gdzie faktycznie organi-
zowała koncerty muzyki poważnej oraz imprezy o charak-
terze kulturalnym i patriotycznym.
W konsekwencji swego uczestnictwa w ruchu podziemnym,
była w 1943 r. przez kilka miesięcy więźniem Pawiaka i Alei
Szucha. Brała czynny udział w Powstaniu Warszawskim, nie
załamując się śmiercią ojca ani też brata, który poległ w czasie
walk. Po upadku Powstania wydostała się wraz z matką
z obozu w Pruszkowie i udała się do Krakowa, gdzie jako
oficer AK kontynuowała pracę konspiracyjną. W -wyniku tej
działalności została aresztowana i osadzona w więzieniu
Montelupich, które opuściła po dwóch miesiącach, pod
koniec 1944 r.
Po wyzwoleniu Krakowa rozpoczęła pracę w Bibliotece
Jagiellońskiej, a następnie została zatrudniona jako asystent
321
IRENA MALINOWSKA
(1913—1985)
Dnia 3 stycznia 1985 r. zmarła w Wilanowie mgr Irena
Malinowska, historyk sztuki, długoletni pracownik naukowy
Uniwersytetu Warszawskiego, a następnie kustosz Muzeum
w Wilanowie. Znana w kręgu historyków sztuki i muzeologów
jako zasłużony badacz nowożytnej architektury polskiej,
współautorka naukowego kształtu Muzeum w Wilanowie,
założycielka jego Ośrodka Dokumentacji Naukowej i współ-
twórczyni periodycznego wydawnictwa „Studia Wilanow-
skie”.
Urodziła się 16 grudnia 1913 r. w Warszawie, w rodzinie
kompozytora Stefana Malinowskiego i malarki Marii ze Spo-
kornych. Była wnuczką wielce zasłużonego dla Warszawy
Maurycego Spokornego. Po ukończeniu w 1933 r. znanego
gimnazjum Jadwigi Kowalczykówny i Jadwigi Jawurkówny,
wstąpiła na Wydział Humanistyczny Uniwersytetu War-
szawskiego studiując początkowo polonistykę, a następnie
historię sztuki. Trudna sytuacja materialna rodziny zmusiła
Ją do zdobycia praktycznego zawodu umożliwiającego pracę
zarobkową, toteż równocześnie ze studiami podjęła naukę na
rocznych kursach kreślarsko-budowlanych inż. H. Gajewskie-
go. Po ich ukończeniu współpracowała jako kreślarka przez
kilka lat m.in. ze znanym rzeźbiarzem Mieczysławem Lu-
belskim; zdobyte umiejętności okazały się również niezwykle
przydatne w Jej późniejszej działalności historyka sztuki.
W styczniu 1939 r. podjęła pracę w Instytucie Naukowym
Rzemieślniczym jako bibliotekarka i zastępca kustosza
zbiorów d. Muzeum Rzemiosł i Sztuki Stosowanej, kontynu-
ując studia pod kierunkiem prof. Zygmunta Batowskiego.
Po wybuchu wojny i przejęciu przez władze okupacyjne
kierownictwa Instytutu zrezygnowała z pracy i wraz z bratem
Tadeuszem podjęła organizację tajnego nauczania w zakresie
szkoły średniej. W 1941 r. zmuszona była przerwać pracę
pedagogiczną, ponieważ Jej działalnością zainteresowało się
Gestapo. Zaangażowała się wtedy początkowo jako sekre-
tarka w Domu Sztuki, a następnie jako kierownik sali w ka-
wiarni prof. Bolesława Woytowicza, gdzie faktycznie organi-
zowała koncerty muzyki poważnej oraz imprezy o charak-
terze kulturalnym i patriotycznym.
W konsekwencji swego uczestnictwa w ruchu podziemnym,
była w 1943 r. przez kilka miesięcy więźniem Pawiaka i Alei
Szucha. Brała czynny udział w Powstaniu Warszawskim, nie
załamując się śmiercią ojca ani też brata, który poległ w czasie
walk. Po upadku Powstania wydostała się wraz z matką
z obozu w Pruszkowie i udała się do Krakowa, gdzie jako
oficer AK kontynuowała pracę konspiracyjną. W -wyniku tej
działalności została aresztowana i osadzona w więzieniu
Montelupich, które opuściła po dwóch miesiącach, pod
koniec 1944 r.
Po wyzwoleniu Krakowa rozpoczęła pracę w Bibliotece
Jagiellońskiej, a następnie została zatrudniona jako asystent
321