DOI Artikel:
Recenzje
DOI Artikel:Polanowska, Jolanta: [Rezension von: Mary Beal, British Embassy, Bonn. Works of Art, Mary Beal, John Cornfoth, British Embassy, Paris, The Twentieth Century. Works excluding prints. A summary catalogue]
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.49351#0430
422
Jolanta Polanowska
Tom British Embassy, Paris. The House and its
Works ofArt zawiera wprowadzenie i wstęp, a dalej
dwa rozdziały o charakterze historycznym (s. 3-8):
pierwszy o dziejach pałacu w latach 1722-1814,
kiedy to był w rękach francuskiej rodziny Charost
(1722-1803), a później Pauliny Borghese (1803-1814),
a do jego lokatorów należał między innymi Napole-
on; oraz drugi, dotyczący okresu od 1814 roku,
w którym to kolejny mieszkaniec - książę Welling-
ton, skłonił rząd brytyjski do jego zakupienia. Dwa
dalsze rozdziały (s. 9-13) są poświęcone wnętrzom
pałacu, z załączonymi planami obu kondygnacji
(s. 10) i ich wyposażeniu. Zasadniczą część tomu
(s. 15-70) stanowią rozdziały poświęcone prezentacji
dzisiejszego stanu poszczególnych wnętrz i zgroma-
dzonych w nich dzieł sztuki. Są to między innymi:
Holi, Salon Rouge, Salon Bleu, Pauline [Borghese]
Room, Sala Tronowa, Sala Balowa, reprezentacyjna
klatka schodowa, Salon Jaune, Grand Salon Vert et
Or, Salon Pert i Duff Cooper Library (Sir Adolfa Duff
Coopera brytyjskiego ambasadora od roku 1944).
Dalej następuje osobny rozdział o pozostałych dzie-
łach sztuki mieszczących się w budynku, a całość za-
myka bibliografia.
Wspomniany Lord Carington nazwał ten pałac
„palimpsestem stylu franko-brytyjskiego” poprzez
stulecia, któiy wszakże stanowi harmonijną całość
(s. VII). Chodzi tu, jak wyjaśniają autorzy, o wyjąt-
kowo szczęśliwe nadanie formom sztuki francus-
kiej „brytyjskiego funkcjonalizmu” (s. 1). Albo-
wiem książę Wellington nabył pałac wraz z jego wy-
posażeniem-meblami, żyrandolami i zegarami, ale
bez obrazów, które zostały zabrane przez Paulinę
Borghese, jako należące do jej męża, księcia Camil-
lo Borghese. Liczne obrazy znajdujące się obecnie
w pałacu, wśród których przeważają portrety osobi-
stości historycznych związanych z rezydencją,
w tym malowane i rzeźbione portrety dwojga sław-
nych właścicieli - Pauliny Borghese (między innymi
jako Venus Pictorious, rzeźba dłuta Adama Tadoli-
niego, według pierwowzoru Antonia Canovy, z 1804
roku i obraz pędzla Roberta Lefevre’a, z 1808 roku)
i księcia Wellingtona (między innymi pędzla Barona
Gerarda i pędzla Alfreda, księcia d’Orsay, z 1845
roku) oraz odwiedzających rezydencję monarchów,
jak choćby królowej Wiktorii w stroju koronacyjnym
(kopia według wizerunku pędzla Franza Xaviera
Winterhaltera). Wartość ikonograficzną mają też dwa
widoki samego pałacu (z 1840 i 1871 roku). Duża
część obrazów jest ilustracją angielsko-francuskich
związków dyplomatycznych i historyczno-artystycz-
nych, począwszy od postaci księżnej d’Orleans, córki
Karola I, po uczestników wojskowego wersalskiego
aliansu z lat 1918-1919, oraz począwszy od dzieł licz-
nych angielskich artystów tworzących w Paryżu, po
obrazy francuskich malarzy działających w Anglii.
W tym dużym zespole płócien, głównie z XIX i XX
wieku, zwraca uwagę świetny obraz galerii Luwru
pędzla Johna Scarlett Davisa, z 1831 roku (il.l). Do
już współczesnych dzieł należy powstała w 1979
roku, a eksponowana w ogrodzie rezydencji, rzeźba
Henry Moore’a Dłoń (wypożyczona z The Henry
Moore Foundation). Z innych prac warto wspomnieć
portrety pędzla Thomasa Gainsborough - Wielebny
Robert Sherard, czwarty hrabia Harborugh, czy au-
torstwa Barona Gerarda — Maria Karolina, hrabina
de Berry w żałobie po swym zamordowanym mężu
1821 roku. W sumie, w przenośni można stwierdzić,
że wiele ze zgromadzonych tu dzieł sztuki, będących
świadectwem żywych historyczno-artystycznych
kontaktów, pełniło i nadal pełni rolę „ambasadorów
kultury angielskiej” we Francji. Przekonuje o tym
bogaty i świetnie wykonany zestaw reprodukcji poka-
zujących także wnętrza, poszczególne meble i brązy.
*
Podobny charakter ma również zbiór dzieł sztuki
zgromadzonych w ambasadzie brytyjskiej w Bonn.
Sam budynek rezydencji ambasadora brytyjskiego
został wybudowany w 1904 roku przez niemieckiego
architekta H. Plange’a, dla Johanny Cappel,
w stylu będącym połączeniem Jugendstill z elementa-
mi klasycyzującymi. W takim charakterze utrzymane
są też wnętrza i ich wyposażenie.
Na tom British Embassy, Bonn. Works of Art, po
wprowadzeniu pióra Lorda Carringtona, składają się
rozdziały przedstawiające samą rezydencję (s. 9),
znajdujące się w niej dzieła sztuki (s. 10-13) i ich
szczegółowy katalog w układzie według poszczegól-
nych pomieszczeń (s. 16-88). Całość zamyka krótki
rozdział o pozostałych dziełach (s. 89-91) oraz biblio-
grafia i indeks nazwisk artystów.
Prezentowany katalog jest w całości dwujęzyczny
- wszystkie teksty są opublikowane w języku
angielskim i niemieckim, co można uznać za ciekawą
próbę pośredniczenia między dwoma kulturami. Taka
jest też myśl przewodnia całego tomu. W pierwszym
rozdziale, będącym ogólną prezentacją dzieł sztuki,
ambitnie ukazano je na tle dziejów kontaktów angiel-
skich i niemieckich historyków sztuki, począwszy od
Johanna Joachima Winckelmanna (!) i instytucji mu-
zealnych, by zwrócić uwagę, iż „wiele ze znajdują-
cych się w budynku dzieł, stworzonych przez
współczesnych brytyjskich artystów, to dzieła twór-
ców działających w Niemczech, lub tych, którzy zy-
skali tu uznanie” (s. 10). Silne anglo-niemieckie
związki cechuje wybór zgromadzonych tu prac takich
artystów, jak między innymi: Sir Godfrey Kneller,
niemiecki portrecista szczególnie popularny w Anglii,
dalej kilka portretów członków rodziny królewskiej z
czasów dynastii hannowerskiej i epoki wiktoriańskiej
Jolanta Polanowska
Tom British Embassy, Paris. The House and its
Works ofArt zawiera wprowadzenie i wstęp, a dalej
dwa rozdziały o charakterze historycznym (s. 3-8):
pierwszy o dziejach pałacu w latach 1722-1814,
kiedy to był w rękach francuskiej rodziny Charost
(1722-1803), a później Pauliny Borghese (1803-1814),
a do jego lokatorów należał między innymi Napole-
on; oraz drugi, dotyczący okresu od 1814 roku,
w którym to kolejny mieszkaniec - książę Welling-
ton, skłonił rząd brytyjski do jego zakupienia. Dwa
dalsze rozdziały (s. 9-13) są poświęcone wnętrzom
pałacu, z załączonymi planami obu kondygnacji
(s. 10) i ich wyposażeniu. Zasadniczą część tomu
(s. 15-70) stanowią rozdziały poświęcone prezentacji
dzisiejszego stanu poszczególnych wnętrz i zgroma-
dzonych w nich dzieł sztuki. Są to między innymi:
Holi, Salon Rouge, Salon Bleu, Pauline [Borghese]
Room, Sala Tronowa, Sala Balowa, reprezentacyjna
klatka schodowa, Salon Jaune, Grand Salon Vert et
Or, Salon Pert i Duff Cooper Library (Sir Adolfa Duff
Coopera brytyjskiego ambasadora od roku 1944).
Dalej następuje osobny rozdział o pozostałych dzie-
łach sztuki mieszczących się w budynku, a całość za-
myka bibliografia.
Wspomniany Lord Carington nazwał ten pałac
„palimpsestem stylu franko-brytyjskiego” poprzez
stulecia, któiy wszakże stanowi harmonijną całość
(s. VII). Chodzi tu, jak wyjaśniają autorzy, o wyjąt-
kowo szczęśliwe nadanie formom sztuki francus-
kiej „brytyjskiego funkcjonalizmu” (s. 1). Albo-
wiem książę Wellington nabył pałac wraz z jego wy-
posażeniem-meblami, żyrandolami i zegarami, ale
bez obrazów, które zostały zabrane przez Paulinę
Borghese, jako należące do jej męża, księcia Camil-
lo Borghese. Liczne obrazy znajdujące się obecnie
w pałacu, wśród których przeważają portrety osobi-
stości historycznych związanych z rezydencją,
w tym malowane i rzeźbione portrety dwojga sław-
nych właścicieli - Pauliny Borghese (między innymi
jako Venus Pictorious, rzeźba dłuta Adama Tadoli-
niego, według pierwowzoru Antonia Canovy, z 1804
roku i obraz pędzla Roberta Lefevre’a, z 1808 roku)
i księcia Wellingtona (między innymi pędzla Barona
Gerarda i pędzla Alfreda, księcia d’Orsay, z 1845
roku) oraz odwiedzających rezydencję monarchów,
jak choćby królowej Wiktorii w stroju koronacyjnym
(kopia według wizerunku pędzla Franza Xaviera
Winterhaltera). Wartość ikonograficzną mają też dwa
widoki samego pałacu (z 1840 i 1871 roku). Duża
część obrazów jest ilustracją angielsko-francuskich
związków dyplomatycznych i historyczno-artystycz-
nych, począwszy od postaci księżnej d’Orleans, córki
Karola I, po uczestników wojskowego wersalskiego
aliansu z lat 1918-1919, oraz począwszy od dzieł licz-
nych angielskich artystów tworzących w Paryżu, po
obrazy francuskich malarzy działających w Anglii.
W tym dużym zespole płócien, głównie z XIX i XX
wieku, zwraca uwagę świetny obraz galerii Luwru
pędzla Johna Scarlett Davisa, z 1831 roku (il.l). Do
już współczesnych dzieł należy powstała w 1979
roku, a eksponowana w ogrodzie rezydencji, rzeźba
Henry Moore’a Dłoń (wypożyczona z The Henry
Moore Foundation). Z innych prac warto wspomnieć
portrety pędzla Thomasa Gainsborough - Wielebny
Robert Sherard, czwarty hrabia Harborugh, czy au-
torstwa Barona Gerarda — Maria Karolina, hrabina
de Berry w żałobie po swym zamordowanym mężu
1821 roku. W sumie, w przenośni można stwierdzić,
że wiele ze zgromadzonych tu dzieł sztuki, będących
świadectwem żywych historyczno-artystycznych
kontaktów, pełniło i nadal pełni rolę „ambasadorów
kultury angielskiej” we Francji. Przekonuje o tym
bogaty i świetnie wykonany zestaw reprodukcji poka-
zujących także wnętrza, poszczególne meble i brązy.
*
Podobny charakter ma również zbiór dzieł sztuki
zgromadzonych w ambasadzie brytyjskiej w Bonn.
Sam budynek rezydencji ambasadora brytyjskiego
został wybudowany w 1904 roku przez niemieckiego
architekta H. Plange’a, dla Johanny Cappel,
w stylu będącym połączeniem Jugendstill z elementa-
mi klasycyzującymi. W takim charakterze utrzymane
są też wnętrza i ich wyposażenie.
Na tom British Embassy, Bonn. Works of Art, po
wprowadzeniu pióra Lorda Carringtona, składają się
rozdziały przedstawiające samą rezydencję (s. 9),
znajdujące się w niej dzieła sztuki (s. 10-13) i ich
szczegółowy katalog w układzie według poszczegól-
nych pomieszczeń (s. 16-88). Całość zamyka krótki
rozdział o pozostałych dziełach (s. 89-91) oraz biblio-
grafia i indeks nazwisk artystów.
Prezentowany katalog jest w całości dwujęzyczny
- wszystkie teksty są opublikowane w języku
angielskim i niemieckim, co można uznać za ciekawą
próbę pośredniczenia między dwoma kulturami. Taka
jest też myśl przewodnia całego tomu. W pierwszym
rozdziale, będącym ogólną prezentacją dzieł sztuki,
ambitnie ukazano je na tle dziejów kontaktów angiel-
skich i niemieckich historyków sztuki, począwszy od
Johanna Joachima Winckelmanna (!) i instytucji mu-
zealnych, by zwrócić uwagę, iż „wiele ze znajdują-
cych się w budynku dzieł, stworzonych przez
współczesnych brytyjskich artystów, to dzieła twór-
ców działających w Niemczech, lub tych, którzy zy-
skali tu uznanie” (s. 10). Silne anglo-niemieckie
związki cechuje wybór zgromadzonych tu prac takich
artystów, jak między innymi: Sir Godfrey Kneller,
niemiecki portrecista szczególnie popularny w Anglii,
dalej kilka portretów członków rodziny królewskiej z
czasów dynastii hannowerskiej i epoki wiktoriańskiej