DOI Heft:
Nr. 1-2
DOI Artikel:Kopania, Kamil: Duchowa wędrówka po Jerozolimie: obraz pasyjny z koscioła św. Jakuba w Toruniu =
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.35032#0110
104
KAMÎL KOPANIA
9. Oc/ńćCa Æyy/ogrq/tcz;?#
z /7rzer7.s7cai'/e/r/ń/7?/' /7?ęł/
C7?/y,sT//.S'(/ /?r/ y/g ./i?/"ozo//'/?7y
/ ofo//C, w7<2.S7?O.Śf gryWO/Z/M,
of. 7460/: 7?ęp/: wgvdn^é
W//??/77c.s', /V<?/7/7 D. óńf^/*ey, Une
image xylographique inconnue de
la Passion de Jésus à Jérusalem,
T?////e7ń? <4?/ 9/9//0/I/?//<?, /?r 7,
7PP4, & J-2J
historii teatru. Bazując na bogatym materiale ikonograficznym i źródłowym, Mellinkoff
stwierdza, iż cechy charakterystyczne strojów oprawców swoją formę zawdzięczają m.in.
kostiumom mimów, żonglerów, akrobatów, tancerzy, błaznów i minstreli. Taka ich geneza
pozwala odrzucić hipotezy o bliższym związku strojów ukazywanych na późnośrednio-
wiecznych obrazach z kostiumami używanymi w misteriach. Zarówno bowiem malarze,
jak i twórcy przedstawień misteryjnych, aby lepiej oddać charakter oprawców Chrystusa,
posługiwali się językiem znaków występujących powszechnie i ugruntowanych od stule-
ci, desygnujących postacie o złej reputacji^.
Reasumując, podobieństwa łączące P<zsyę horM/ixAq z teatrem misteryjnym wydają się
złudne. Jeśli nawet istnieją, są wynikiem wspólnego odwoływania się twórców obu dzie-
dzin sztuki do otaczającej rzeczywistości, teatru mimów czy egzegezy biblijnej.
Istotną kwestią jest fakt negatywnego stosunku kościoła do aktorów i świeckiego teatru, kojarzonego zazwyczaj, od
czasów wczesnego chrześcijaństwa, m.in. z gorszącymi moralnie występami mimów. Patrz: Millett HENSHAW, "The
Attitude of the Church towards the Stage at the End of the Middle Ages", A7o4/ow//<3 eZT/uwonAP'co, t. 7, 1952, s. 3-17;
AHardyce NICOLL, A7o.sU, AT/'/uas' mir/ALmac/aw ,S7//<7/'as' /'/? //?<? AN/w/ar 77?<?a//'e, London 1931 ; id., Dzz'e/'e /ea/ra, tłum.
Antoni DĘBNICKI, Warszawa 1977, s. 55-58; Joseph S. Tunison, Drawah'c T/^/Y/oa ofzńcDa/^4g^, Chicago 1907;
Donnalee DOX, 77?c 7&a of /Ac CAca/c/" /a Cohn C/aiAZ/'a/? TAoag/?/.' 4Mg:rsŸ/'/i<? /o /ńc Foa/4eoaZń C<?a/a/y Ann Arbor
2004.
KAMÎL KOPANIA
9. Oc/ńćCa Æyy/ogrq/tcz;?#
z /7rzer7.s7cai'/e/r/ń/7?/' /7?ęł/
C7?/y,sT//.S'(/ /?r/ y/g ./i?/"ozo//'/?7y
/ ofo//C, w7<2.S7?O.Śf gryWO/Z/M,
of. 7460/: 7?ęp/: wgvdn^é
W//??/77c.s', /V<?/7/7 D. óńf^/*ey, Une
image xylographique inconnue de
la Passion de Jésus à Jérusalem,
T?////e7ń? <4?/ 9/9//0/I/?//<?, /?r 7,
7PP4, & J-2J
historii teatru. Bazując na bogatym materiale ikonograficznym i źródłowym, Mellinkoff
stwierdza, iż cechy charakterystyczne strojów oprawców swoją formę zawdzięczają m.in.
kostiumom mimów, żonglerów, akrobatów, tancerzy, błaznów i minstreli. Taka ich geneza
pozwala odrzucić hipotezy o bliższym związku strojów ukazywanych na późnośrednio-
wiecznych obrazach z kostiumami używanymi w misteriach. Zarówno bowiem malarze,
jak i twórcy przedstawień misteryjnych, aby lepiej oddać charakter oprawców Chrystusa,
posługiwali się językiem znaków występujących powszechnie i ugruntowanych od stule-
ci, desygnujących postacie o złej reputacji^.
Reasumując, podobieństwa łączące P<zsyę horM/ixAq z teatrem misteryjnym wydają się
złudne. Jeśli nawet istnieją, są wynikiem wspólnego odwoływania się twórców obu dzie-
dzin sztuki do otaczającej rzeczywistości, teatru mimów czy egzegezy biblijnej.
Istotną kwestią jest fakt negatywnego stosunku kościoła do aktorów i świeckiego teatru, kojarzonego zazwyczaj, od
czasów wczesnego chrześcijaństwa, m.in. z gorszącymi moralnie występami mimów. Patrz: Millett HENSHAW, "The
Attitude of the Church towards the Stage at the End of the Middle Ages", A7o4/ow//<3 eZT/uwonAP'co, t. 7, 1952, s. 3-17;
AHardyce NICOLL, A7o.sU, AT/'/uas' mir/ALmac/aw ,S7//<7/'as' /'/? //?<? AN/w/ar 77?<?a//'e, London 1931 ; id., Dzz'e/'e /ea/ra, tłum.
Antoni DĘBNICKI, Warszawa 1977, s. 55-58; Joseph S. Tunison, Drawah'c T/^/Y/oa ofzńcDa/^4g^, Chicago 1907;
Donnalee DOX, 77?c 7&a of /Ac CAca/c/" /a Cohn C/aiAZ/'a/? TAoag/?/.' 4Mg:rsŸ/'/i<? /o /ńc Foa/4eoaZń C<?a/a/y Ann Arbor
2004.