DOI Heft:
Nr. 3-4
DOI Artikel:Korpysz, Ewa: Renesansowe sakrarium w kościele parafialnym w Dobromilu: =
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.35032#0369
359
EWA KORPYSZ
/n.styZzzZ Az.sZor;';' 5ztnkz (/W
Ae/ZC.SYZ/Z.S'OM'e' .SYtRzYZ/YZ/nZ
w UAc/czY pćzntz/zć//z/yzM w Doónoznz/M
^ "W" y śród nielicznych zachowanych m A* *z7z/ zabytków rzeźby renesansowej na tere-
\/\ / nie Rusi znajduje się alabastrowe sakrarium w kościele parafialnym w Dobro-
Y Y milu (obecnie na terytorium Ukrainy, w odległości ok. 25 km od Przemyśla).
Dobromil, nadany wraz z ośmioma innymi wsiami w 1374 r. dokumentem Władysława
Opolczyka Herbordowi i Frydruszowi, był pierwszą siedzibą rodową Fłerburtów linii Her-
borda Pawczak W 1418 r. właściciele ufundowali parafię w pobliskim Felsztynie (obec-
nie Skeliwka), który z początkiem XV w. stał się ich gniazdem rodowynr, Dobromil
jednak pozostał ważną miejscowością w ich dobrach. W 1. poł. XVI w. właścicielem
Dobromila był Jan Herburt, podkomorzy przemyski i jego żona, Jadwiga z Chwałów. Jan
Herburt w 1531 r. ufundował tu parafię z drewnianym kościołem^. Znaczniejszy rozwój
miejscowości przypadł jednak na 2. poł. XVI w., kiedy dziedzicem dóbr został najstarszy
z pięciu synów Jana, Stanisław, podkomorzy przemyski, kasztelan lwowski, starosta Sam-
borski i drohobycki (ur. przed 1524 - zm. 1584)^. W 1566 r. uzyskał on od Zygmunta
Augusta przywilej miejski dla Dobromila na prawie magdeburskimi Stanisław Herburt
był też zapewne inicjatorem budowy murowanej świątyni w iokowanym przez siebie mie-
ście. Kościół jest datowany na 2. poł. XVI wiZ renesansowego wyposażenia świątyni
zachował się jedynie dziecięcy nagrobek i kamienne tabernakulum ścienne.
Istnienie sakrarium pozostało niemal niezauważone w dotychczasowej, bardzo skąpej
literaturze dotyczącej kościoła. Mieczysław Orłowicz dostrzegł „w ścianie prezbiterium
' Olga ŁASZCZYŃSKA, RÓJ DerózzzTów w wzełac/z ^neJnzc/z, Poznań 1948, s. 374 (38) - 382 (46).
* ŁASZCZYŃSKA, op. cit., s. 379 (43) - 380 (44); Józef WATULEWICZ, 77ez*ózzzYowz'eyJAz/yzź^cy z UAcz'ô/pazą/za/zzy
wEJAztynze, Przemyśl 1904, s. 27; WATULEWICZ, IEJo/z'nz'e VzmJqza, Lwów 1939; Tadeusz SZYDŁOWSKI, Rzzzny
Eo/sRz, Warszawa [1919], s. 62-67; Marek WALCZAK, „Kościół parafialny p. w. św. Marcina w Felsztynie", [w:]
RTAczoTy z /r/a^zZozy zyyzn,sRoAato/z'cÆz'e Jawnego wo/'ewóJzZwa z-%sD'ego, T. 5, (AJaZezJa/y Jo Dzze/ów RzZzzD' RaCra/ne/ na
Zzeznzac/z JEyc/zoJnzc/z Dawne/ Rzeczypo.spo/z'Ze/'. Pod red. Jana K. OSTROWSKIEGO, cz. I). Kraków 1997, s. 67, 68.
^ WATULEWICZ, DezJzzzrZowze..., s. 19.
^ Roman ŻELEWSKI, „Herburt Stanisław", [w:] Ro/.sAz TGwzzzk RzogzYz/zczny, T. 9, Wrocław 1961, s. 450-453.
' „Dobromil", [w:] R/ownzł Geogro/zczny KzUVstwa Ro/.sRzego z ńz^a/ów .s7owz'azź.s7rz'ć7z, Warszawa 1881, s. 72; ŻELEW-
SKI, op. cit., s. 452.
^ Marcin KALECIŃSKI., Piotr KRASNY, „Kościół parafialny p.w. Przemienienia Pańskiego w Dobromilu", [w:] Ko-
-śczo/y z /z/a^zZozy nzynz^/roAaZo/zcłze Jawnego wo/ewóJzZwa rn^łzego, T. 3, (AJaZezJa/y Jo Dzze/ów RzZzzłz* RaAzYz/ne/ na
Zzenzzac/z OAcAoJnzc/z Dawne/'Rzeczypo^po/zZe/'. Pod red. Jana K. OSTROWSKIEGO, cz. I). Kraków 1995, s. 56, 66;
KRASNY, „Renesansowy kościół w Dobromilu i jego związki z architekturą mazowiecką", Rzzz/ezyn /JzDorzz ózZzzłz
1995, nr 3/4, s. 271.
EWA KORPYSZ
/n.styZzzZ Az.sZor;';' 5ztnkz (/W
Ae/ZC.SYZ/Z.S'OM'e' .SYtRzYZ/YZ/nZ
w UAc/czY pćzntz/zć//z/yzM w Doónoznz/M
^ "W" y śród nielicznych zachowanych m A* *z7z/ zabytków rzeźby renesansowej na tere-
\/\ / nie Rusi znajduje się alabastrowe sakrarium w kościele parafialnym w Dobro-
Y Y milu (obecnie na terytorium Ukrainy, w odległości ok. 25 km od Przemyśla).
Dobromil, nadany wraz z ośmioma innymi wsiami w 1374 r. dokumentem Władysława
Opolczyka Herbordowi i Frydruszowi, był pierwszą siedzibą rodową Fłerburtów linii Her-
borda Pawczak W 1418 r. właściciele ufundowali parafię w pobliskim Felsztynie (obec-
nie Skeliwka), który z początkiem XV w. stał się ich gniazdem rodowynr, Dobromil
jednak pozostał ważną miejscowością w ich dobrach. W 1. poł. XVI w. właścicielem
Dobromila był Jan Herburt, podkomorzy przemyski i jego żona, Jadwiga z Chwałów. Jan
Herburt w 1531 r. ufundował tu parafię z drewnianym kościołem^. Znaczniejszy rozwój
miejscowości przypadł jednak na 2. poł. XVI w., kiedy dziedzicem dóbr został najstarszy
z pięciu synów Jana, Stanisław, podkomorzy przemyski, kasztelan lwowski, starosta Sam-
borski i drohobycki (ur. przed 1524 - zm. 1584)^. W 1566 r. uzyskał on od Zygmunta
Augusta przywilej miejski dla Dobromila na prawie magdeburskimi Stanisław Herburt
był też zapewne inicjatorem budowy murowanej świątyni w iokowanym przez siebie mie-
ście. Kościół jest datowany na 2. poł. XVI wiZ renesansowego wyposażenia świątyni
zachował się jedynie dziecięcy nagrobek i kamienne tabernakulum ścienne.
Istnienie sakrarium pozostało niemal niezauważone w dotychczasowej, bardzo skąpej
literaturze dotyczącej kościoła. Mieczysław Orłowicz dostrzegł „w ścianie prezbiterium
' Olga ŁASZCZYŃSKA, RÓJ DerózzzTów w wzełac/z ^neJnzc/z, Poznań 1948, s. 374 (38) - 382 (46).
* ŁASZCZYŃSKA, op. cit., s. 379 (43) - 380 (44); Józef WATULEWICZ, 77ez*ózzzYowz'eyJAz/yzź^cy z UAcz'ô/pazą/za/zzy
wEJAztynze, Przemyśl 1904, s. 27; WATULEWICZ, IEJo/z'nz'e VzmJqza, Lwów 1939; Tadeusz SZYDŁOWSKI, Rzzzny
Eo/sRz, Warszawa [1919], s. 62-67; Marek WALCZAK, „Kościół parafialny p. w. św. Marcina w Felsztynie", [w:]
RTAczoTy z /r/a^zZozy zyyzn,sRoAato/z'cÆz'e Jawnego wo/'ewóJzZwa z-%sD'ego, T. 5, (AJaZezJa/y Jo Dzze/ów RzZzzD' RaCra/ne/ na
Zzeznzac/z JEyc/zoJnzc/z Dawne/ Rzeczypo.spo/z'Ze/'. Pod red. Jana K. OSTROWSKIEGO, cz. I). Kraków 1997, s. 67, 68.
^ WATULEWICZ, DezJzzzrZowze..., s. 19.
^ Roman ŻELEWSKI, „Herburt Stanisław", [w:] Ro/.sAz TGwzzzk RzogzYz/zczny, T. 9, Wrocław 1961, s. 450-453.
' „Dobromil", [w:] R/ownzł Geogro/zczny KzUVstwa Ro/.sRzego z ńz^a/ów .s7owz'azź.s7rz'ć7z, Warszawa 1881, s. 72; ŻELEW-
SKI, op. cit., s. 452.
^ Marcin KALECIŃSKI., Piotr KRASNY, „Kościół parafialny p.w. Przemienienia Pańskiego w Dobromilu", [w:] Ko-
-śczo/y z /z/a^zZozy nzynz^/roAaZo/zcłze Jawnego wo/ewóJzZwa rn^łzego, T. 3, (AJaZezJa/y Jo Dzze/ów RzZzzłz* RaAzYz/ne/ na
Zzenzzac/z OAcAoJnzc/z Dawne/'Rzeczypo^po/zZe/'. Pod red. Jana K. OSTROWSKIEGO, cz. I). Kraków 1995, s. 56, 66;
KRASNY, „Renesansowy kościół w Dobromilu i jego związki z architekturą mazowiecką", Rzzz/ezyn /JzDorzz ózZzzłz
1995, nr 3/4, s. 271.