DOI Heft:
Nr. 3-4
DOI Artikel:Listy do Redakcji
DOI Artikel:Mikocka-Rachubowa, Katarzyna: "Nowe" badania nad Canovą
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.35032#0607
LlSTY DO REDAKCJ!
597
77ćzJ Cć7/7CVq
W lutym 2008 roku otwarta została w Muzeum Narodowym w Krakowie wystawa
poświęcona twórczości Antonia Canovy, której organizatorami były: Muzeum Narodowe
w Krakowie i Muzeum-Zamek w Łańcucie oraz Fondazione Canova di Possagno i Włoski
Instytut Kultury w Krakowie. Wystawie towarzyszył katalog Canova. łFgsyawa
w Mnzon/n Naro&twy/n w ÀTaÆowzo /n(y-n?a/ 200(8 ?' w A7nzonn?-Zan?ła w Łańoaolo /na/'-
ńp/oc 200(8, [b.m., 2008], pod redakcją naukową Janusza A. Ostrowskiego. Oprócz wstę-
pu pióra organizatorów (Zoili Gołubiew, dyrektora Muzeum Narodowego w Krakowie,
Wita K. Wojtowicza, dyrektora Muzeum-Zamku w Łańcucie, oraz dyrektorów instytucji
włoskich) i not katalogowych eksponowanych obiektów, zamieszczono tam siedem esejów
i artykułów dotyczących Antonia Canovy i jego sztuki.
Dziełem, wokół którego zorganizowana została wystawa, był wyrzeźbiony przez Ca-
novę posąg przedstawiający /7onryÆa ŁnńonimyAiogo yaÆo Zmora z Muzeum-Zamku
w Łańcucie, który swoją pierwszą od ponad dwustu lat podróż odbył do Włoch, gdzie był
prezentowany na wystawach w Possagno i Rzymie, a w drodze powrotnej do Łańcuta
także w Krakowie. Podróż ta, jak piszą organizatorzy, wywołała nową falę badań nad
twórczością Canovy i jego związkami z Polską i Polakami. Jeden z zamieszczonych
w katalogu artykułów, napisany przez włoskiego autora Giancarlo Cuniala, zatytułowany
jest właśnie Canova Po/acy.
Artykuł pana Cuniala oparty jest w całości na wynikach moich badań, publikowanych
zarówno w Polsce, jak we Włoszech, do których autor nie odnosi się w żaden sposób
w zamieszczonych przypisach, podając jako swoją pracę zarówno rezultat moich archi-
walnych poszukiwań, jak inne moje odkrycia, interpretacje i sugestie. W bibliotekach wło-
skich, m.in. w Possagno i Bassano del Grappa, podobnie jak w muzeach w Krakowie i w
Łańcucie, znajduje się moja książka Canova, yogo Ær<2g i Po/acy (oP 77(80-7&50), t. 1-2,
Warszawa 2001. Oparłam się na niej przygotowując artykuł Canova I comnnPonZpo-
/acc/a', opublikowany w „Neoclassico. Semestrale di arti e storia" (Venezia-Trieste),
nr 23-24, 2003, s. 6-37, a także wygłaszając, na zaproszenie Istituto di Ricerca per gli
Studi su Canova e il Neoclassicismo, referat na konferencji w Bassano del Grappa
w październiku 2005 roku: 7 comnuPona' po/aco/n <71 Canova. Tekst tego referatu złoży-
łam (w dniu jego wygłoszenia) do druku w materiałach konferencji, dotychczas nieopubli-
kowanych. Pan Cunial, zawłaszczając w ewidentny sposób wyniki mojej pracy, wzorował
się niewątpliwie na włoskojęzycznej publikacji w „Neoclassico", albo, czego nie chciała-
bym podejrzewać, na tekście czekającym w Bassano na wydanie.
Organizatorzy wystawy mają niezbywalne prawo zamawiania tekstów do katalogu
u wybranych przez siebie autorów, niezależnie od zakresu badań prowadzonych przez
inne osoby - nikt z nas nie może korzystać bowiem z przywileju wyłączności wobec
podejmowanej problematyki. Zdecydowanie sprzeciwiam się jednak temu, aby ktoś pu-
blikował wyniki mojej wieloletniej pracy pod swoim nazwiskiem i pod identycznym
zresztą, jak mój, tytułem.
A7/^ooła-Pacńnńorva
Warszawa, listopad 2008
597
77ćzJ Cć7/7CVq
W lutym 2008 roku otwarta została w Muzeum Narodowym w Krakowie wystawa
poświęcona twórczości Antonia Canovy, której organizatorami były: Muzeum Narodowe
w Krakowie i Muzeum-Zamek w Łańcucie oraz Fondazione Canova di Possagno i Włoski
Instytut Kultury w Krakowie. Wystawie towarzyszył katalog Canova. łFgsyawa
w Mnzon/n Naro&twy/n w ÀTaÆowzo /n(y-n?a/ 200(8 ?' w A7nzonn?-Zan?ła w Łańoaolo /na/'-
ńp/oc 200(8, [b.m., 2008], pod redakcją naukową Janusza A. Ostrowskiego. Oprócz wstę-
pu pióra organizatorów (Zoili Gołubiew, dyrektora Muzeum Narodowego w Krakowie,
Wita K. Wojtowicza, dyrektora Muzeum-Zamku w Łańcucie, oraz dyrektorów instytucji
włoskich) i not katalogowych eksponowanych obiektów, zamieszczono tam siedem esejów
i artykułów dotyczących Antonia Canovy i jego sztuki.
Dziełem, wokół którego zorganizowana została wystawa, był wyrzeźbiony przez Ca-
novę posąg przedstawiający /7onryÆa ŁnńonimyAiogo yaÆo Zmora z Muzeum-Zamku
w Łańcucie, który swoją pierwszą od ponad dwustu lat podróż odbył do Włoch, gdzie był
prezentowany na wystawach w Possagno i Rzymie, a w drodze powrotnej do Łańcuta
także w Krakowie. Podróż ta, jak piszą organizatorzy, wywołała nową falę badań nad
twórczością Canovy i jego związkami z Polską i Polakami. Jeden z zamieszczonych
w katalogu artykułów, napisany przez włoskiego autora Giancarlo Cuniala, zatytułowany
jest właśnie Canova Po/acy.
Artykuł pana Cuniala oparty jest w całości na wynikach moich badań, publikowanych
zarówno w Polsce, jak we Włoszech, do których autor nie odnosi się w żaden sposób
w zamieszczonych przypisach, podając jako swoją pracę zarówno rezultat moich archi-
walnych poszukiwań, jak inne moje odkrycia, interpretacje i sugestie. W bibliotekach wło-
skich, m.in. w Possagno i Bassano del Grappa, podobnie jak w muzeach w Krakowie i w
Łańcucie, znajduje się moja książka Canova, yogo Ær<2g i Po/acy (oP 77(80-7&50), t. 1-2,
Warszawa 2001. Oparłam się na niej przygotowując artykuł Canova I comnnPonZpo-
/acc/a', opublikowany w „Neoclassico. Semestrale di arti e storia" (Venezia-Trieste),
nr 23-24, 2003, s. 6-37, a także wygłaszając, na zaproszenie Istituto di Ricerca per gli
Studi su Canova e il Neoclassicismo, referat na konferencji w Bassano del Grappa
w październiku 2005 roku: 7 comnuPona' po/aco/n <71 Canova. Tekst tego referatu złoży-
łam (w dniu jego wygłoszenia) do druku w materiałach konferencji, dotychczas nieopubli-
kowanych. Pan Cunial, zawłaszczając w ewidentny sposób wyniki mojej pracy, wzorował
się niewątpliwie na włoskojęzycznej publikacji w „Neoclassico", albo, czego nie chciała-
bym podejrzewać, na tekście czekającym w Bassano na wydanie.
Organizatorzy wystawy mają niezbywalne prawo zamawiania tekstów do katalogu
u wybranych przez siebie autorów, niezależnie od zakresu badań prowadzonych przez
inne osoby - nikt z nas nie może korzystać bowiem z przywileju wyłączności wobec
podejmowanej problematyki. Zdecydowanie sprzeciwiam się jednak temu, aby ktoś pu-
blikował wyniki mojej wieloletniej pracy pod swoim nazwiskiem i pod identycznym
zresztą, jak mój, tytułem.
A7/^ooła-Pacńnńorva
Warszawa, listopad 2008