DOI Heft:
Nr. 3-4
DOI Artikel:Wardzyński, Michał: Marmury i wapienie południowoniderlandzkie na ziemiach polskich od średniowiecza do 2. poł. XVIII w.: import i zastosowanie w małej architekturze i rzeźbie kamiennej =
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.35032#0335
MARMURY ! WAPIENIE POŁUDNIOWONIDERLANDZKIE NA ZIEMIACH POLSKICH
325
72. JLZocZctwcP, Pa/cJra, cpZZą/tMw ZińsPopo
P7Zeron /a?a 77ozc/rażę wwAZugo (źw. 7600),
7679, wył. W warsztatrzeźPiars-PZ
z (7i7a/i.s'ła, /ot. A/. UhrJzyrtYłZ, 2067
_
w Kjrólewcu - Michael Anderszpach, następnie Laurent Swijs z Amstedramu, Pieter A-
driaen van Delft oraz Jan Philippijn Wallon. Za sprowadzenie do Wilna sławnego marmu-
ru carraryjskiego był odpowiedzialny agent królewski w Amstedramie, Włoch Filippo
Calendrini^o. Obok zwiezionych w dużych ilościach piaskowca gotladzkiego i wapieni
olandzkich, marmur „Noir de Namur", wapienie „Noir de Dinant", „Bleu Belge" i „Calcaire
de Meuse" oraz kilka odmian kolorystycznych „Vieux Rance" wykorzystano w Wilnie nie
tylko w okładzinach ścian Zamku Dolnego i znakomitego wnętrza kaplicy Sw. Kazimie-
rza, gdzie pracowali głównie zatrudniani na dworze królewskim Włosi Costante i Giaco-
mo Tencalla^, ale również w kilku samodzielnych pracach kamieniarsko-rzeźbiarskich Phi-
lippijna i Pohla (także parającego się rzeźbą w kamieniu), m.in. w kosciele-mauzoleum
rodowym luterańskich książąt Radziwiłłów linii birżańskiej w Dubinkach (1621)^, dotowa-
nym przez skoligaconą z Radziwiłłami magnacką rodzinę Sapiehów kościele bernardynek
6° SZMYDKI, "Niderłandzcy kamieniarze...", s. 45-46,49-54; VAN TUSSENBROEK, op. cit., p. 65-66; SZMYDKI,
"Marbres mosans...", p. 77-80; JAMSKI, "The Budding Stones...", p. 509.
JAMSKJ, „Kaplica świętego Kazimierza...", s. 27-31; SZMYDK1, „Artystyczno-dyplomatyczne kontakty...", s. 234-
241, tamże zestawienie źródeł i literatury. Por.: Mariusz KARPOWICZ, „Artyści włoscy w Wilnie w XVII wieku", [w:]
KnZtnro ortystyczno tkieZLego /AiyMwn PitewsAiego w epoce óorołn, red. Jerzy KOWALCZYK, Warszawa 1995, s. 59,
60,62,64, 66-67; id., ArtAti iticineV in PoZonio neZZo primo meto <7eZ '600, Bellinzona 2002, p. 137,168-169, il. 64,68,
140, 176-180; id., Andren i Antonio CoVeZZo rzeźZnorze Arołow^cy WZ7 w., Warszawa 2002, s. nlb, il. 47-50, 53.
^ Euzebiusz ŁOPACINSKI, „Nieznane dane archiwalne i wiadomości źródłowe do historii sztuki Wilna i b. W.X.Li-
tewskiego od XVII do początków XIX w.", Proce i A7oter/oA 5'prowozrZowcze óekc/7 77i.storo Pztnłi 7bu'orzys'two
Przy/ocióZ AonA w IkiZnie 3: 1938/1939, s. 51-60; Aiste PALIUŚYTE, „Artyści i rzemieślnicy na dworze Krzysztofa II
Radziwiłła (1585-1640)", PrzegZqA PZAtoiyczny 91: 2000, z. 2, s. 267-273; Rimantas JANKAUSKAS, Albinas KUN-
CEVICIUS, Rimvydas LAUŻIKAS, Gintautas STRIŚKA, „Badania archeologiczne na zamczysku w Dubinkach -
dawnej rezydencji Radziwiłłów", PoroP T/Atorio-Pderotnro-óźtnko XIII/1 (25) 2006, s. 160.
325
72. JLZocZctwcP, Pa/cJra, cpZZą/tMw ZińsPopo
P7Zeron /a?a 77ozc/rażę wwAZugo (źw. 7600),
7679, wył. W warsztatrzeźPiars-PZ
z (7i7a/i.s'ła, /ot. A/. UhrJzyrtYłZ, 2067
_
w Kjrólewcu - Michael Anderszpach, następnie Laurent Swijs z Amstedramu, Pieter A-
driaen van Delft oraz Jan Philippijn Wallon. Za sprowadzenie do Wilna sławnego marmu-
ru carraryjskiego był odpowiedzialny agent królewski w Amstedramie, Włoch Filippo
Calendrini^o. Obok zwiezionych w dużych ilościach piaskowca gotladzkiego i wapieni
olandzkich, marmur „Noir de Namur", wapienie „Noir de Dinant", „Bleu Belge" i „Calcaire
de Meuse" oraz kilka odmian kolorystycznych „Vieux Rance" wykorzystano w Wilnie nie
tylko w okładzinach ścian Zamku Dolnego i znakomitego wnętrza kaplicy Sw. Kazimie-
rza, gdzie pracowali głównie zatrudniani na dworze królewskim Włosi Costante i Giaco-
mo Tencalla^, ale również w kilku samodzielnych pracach kamieniarsko-rzeźbiarskich Phi-
lippijna i Pohla (także parającego się rzeźbą w kamieniu), m.in. w kosciele-mauzoleum
rodowym luterańskich książąt Radziwiłłów linii birżańskiej w Dubinkach (1621)^, dotowa-
nym przez skoligaconą z Radziwiłłami magnacką rodzinę Sapiehów kościele bernardynek
6° SZMYDKI, "Niderłandzcy kamieniarze...", s. 45-46,49-54; VAN TUSSENBROEK, op. cit., p. 65-66; SZMYDKI,
"Marbres mosans...", p. 77-80; JAMSKI, "The Budding Stones...", p. 509.
JAMSKJ, „Kaplica świętego Kazimierza...", s. 27-31; SZMYDK1, „Artystyczno-dyplomatyczne kontakty...", s. 234-
241, tamże zestawienie źródeł i literatury. Por.: Mariusz KARPOWICZ, „Artyści włoscy w Wilnie w XVII wieku", [w:]
KnZtnro ortystyczno tkieZLego /AiyMwn PitewsAiego w epoce óorołn, red. Jerzy KOWALCZYK, Warszawa 1995, s. 59,
60,62,64, 66-67; id., ArtAti iticineV in PoZonio neZZo primo meto <7eZ '600, Bellinzona 2002, p. 137,168-169, il. 64,68,
140, 176-180; id., Andren i Antonio CoVeZZo rzeźZnorze Arołow^cy WZ7 w., Warszawa 2002, s. nlb, il. 47-50, 53.
^ Euzebiusz ŁOPACINSKI, „Nieznane dane archiwalne i wiadomości źródłowe do historii sztuki Wilna i b. W.X.Li-
tewskiego od XVII do początków XIX w.", Proce i A7oter/oA 5'prowozrZowcze óekc/7 77i.storo Pztnłi 7bu'orzys'two
Przy/ocióZ AonA w IkiZnie 3: 1938/1939, s. 51-60; Aiste PALIUŚYTE, „Artyści i rzemieślnicy na dworze Krzysztofa II
Radziwiłła (1585-1640)", PrzegZqA PZAtoiyczny 91: 2000, z. 2, s. 267-273; Rimantas JANKAUSKAS, Albinas KUN-
CEVICIUS, Rimvydas LAUŻIKAS, Gintautas STRIŚKA, „Badania archeologiczne na zamczysku w Dubinkach -
dawnej rezydencji Radziwiłłów", PoroP T/Atorio-Pderotnro-óźtnko XIII/1 (25) 2006, s. 160.