DOI Heft:
Nr. 3-4
DOI Artikel:Wardzyński, Michał: Marmury i wapienie południowoniderlandzkie na ziemiach polskich od średniowiecza do 2. poł. XVIII w.: import i zastosowanie w małej architekturze i rzeźbie kamiennej =
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.35032#0350
340
MlCHAŁ WARDZIŃSKI
26. 7V^nY/'ów, ło/egmAz, tMwóu
Aa/Wo/ógM ó/. 7?ogttwz7u, 7666,
/ń/?<7. pzywuA /' arcyÓMłtzg
gzr/eź^uY/i.sł/ ILhc/jw ł^zczyÓAł/,
wył. 7W wrz/wzAA rzeźómrAłf
z CJa/Mła,
/o/. A7. tLh/Wzyvi.sTr/, 2006
stylowej*****. Występująca powszechnie w tym okresie na Węgrzech, w Czechach, krajach
habsburskich i w Polsce jedna, wspólna gama kolorystyczna, w której łączono wykony-
wane z czerwonych i brązowych „marmurów" elementy figuralne z odkuwanymi z mniej
szlachetnych gatunków wapieni i piaskowców obudowami architektonicznymi. Włosi
pracujący w stołecznym centrum rzeźbiarskim w Krakowie stosowali ją bez większych
zmian aż do końca 1. tercji XVII w., z czasem zastępując trudno dostępny „kamień kró-
lewski" początkowo tańszym czerwono-brązowym jurajskim wapieniem z należących do
Korony kamieniołomów pod Starą Lubowlą na Spiszu***', a od końca XVI w. przede
wszystkim wydobywanym nieopodal Chęcin pod Kielcami w centralnej Małopolsce jesz-
cze łatwiej osiągalnym „zamiennikiem" - brązowo-brunatnym wapieniem gómodewoń-
skim z Bolechowie***".
"'"WARDZYŃSKI, "Foreign marble and other building materia!...", s. 523-527, 533, il. 2-13; id., „Analiza materiało-
wa...", s. 188-189, 190-195, 199, 208-210.
WARDZYŃSKI, „Analiza materiałowa...", s. 194-195, tamże literatura przedmiotu.
Na temat zastosowania tego wapienia w rzeźbie małopolskiej końca XVI i 1. poł. XVII w. zob. ostatnio: Michał
WARDZYŃSKI, „Nagrobek Lwa Sapiehy i jego żon w kościele bernardynek w Wilnie", [w:] SVnÆa Kreyów
7?;'cń, T. 3, red. Andrzej BETLEJ i Piotr KRASNY, Kraków 2003, s. 139; Michał WARDZYŃSKI, „Nagrobek Pawła
MlCHAŁ WARDZIŃSKI
26. 7V^nY/'ów, ło/egmAz, tMwóu
Aa/Wo/ógM ó/. 7?ogttwz7u, 7666,
/ń/?<7. pzywuA /' arcyÓMłtzg
gzr/eź^uY/i.sł/ ILhc/jw ł^zczyÓAł/,
wył. 7W wrz/wzAA rzeźómrAłf
z CJa/Mła,
/o/. A7. tLh/Wzyvi.sTr/, 2006
stylowej*****. Występująca powszechnie w tym okresie na Węgrzech, w Czechach, krajach
habsburskich i w Polsce jedna, wspólna gama kolorystyczna, w której łączono wykony-
wane z czerwonych i brązowych „marmurów" elementy figuralne z odkuwanymi z mniej
szlachetnych gatunków wapieni i piaskowców obudowami architektonicznymi. Włosi
pracujący w stołecznym centrum rzeźbiarskim w Krakowie stosowali ją bez większych
zmian aż do końca 1. tercji XVII w., z czasem zastępując trudno dostępny „kamień kró-
lewski" początkowo tańszym czerwono-brązowym jurajskim wapieniem z należących do
Korony kamieniołomów pod Starą Lubowlą na Spiszu***', a od końca XVI w. przede
wszystkim wydobywanym nieopodal Chęcin pod Kielcami w centralnej Małopolsce jesz-
cze łatwiej osiągalnym „zamiennikiem" - brązowo-brunatnym wapieniem gómodewoń-
skim z Bolechowie***".
"'"WARDZYŃSKI, "Foreign marble and other building materia!...", s. 523-527, 533, il. 2-13; id., „Analiza materiało-
wa...", s. 188-189, 190-195, 199, 208-210.
WARDZYŃSKI, „Analiza materiałowa...", s. 194-195, tamże literatura przedmiotu.
Na temat zastosowania tego wapienia w rzeźbie małopolskiej końca XVI i 1. poł. XVII w. zob. ostatnio: Michał
WARDZYŃSKI, „Nagrobek Lwa Sapiehy i jego żon w kościele bernardynek w Wilnie", [w:] SVnÆa Kreyów
7?;'cń, T. 3, red. Andrzej BETLEJ i Piotr KRASNY, Kraków 2003, s. 139; Michał WARDZYŃSKI, „Nagrobek Pawła