DOI Heft:
Nr. 3-4
DOI Artikel:Korpysz, Ewa: Renesansowe sakrarium w kościele parafialnym w Dobromilu: =
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.35032#0382
372
EWA KORPYSZ
76. a,7). Dońrow/7, Ao.śc/ó/ Aon.s'o/e Yałrarmw. Lof. EwaXorpyYz
Zmiany w wyglądzie, a zapewne także i usytuowaniu nagrobka mogły być związane
z jakimiś pracami budowlanymi w kościele. Świątynia dobromilska była remontowana
w trzecim dziesięcioleciu XVII w. i w latach 1719-1722. W latach 1743-1753 miała miej-
sce duża przebudowa, również w obrębie prezbiterium, zakończona konsekracją przez
biskupa Sierakowskiego. Znaczne prace remontowe prowadzono też w roku 1935^.
7bc7i/nÆ%
Materiał i technika dekoracji, którą zastosowano w obudowie sakrarium, są typowe dla
rzeźby późnego renesansu na Rusi. W 2. poł. XVI w. w południowo-wschodnich woje-
wództwach Rzeczypospolitej Lwów był ośrodkiem produkcji artystycznej w alabastrze
i głównym centrum eksportu tego kamienia^. Wykonywano z niego zarówno posągi, jak
i obramienia ołtarzy i nagrobków. Jako materiał miękki i łatwy do obróbki, dający też możli-
wości uzyskania ciekawych efektów kolorystycznych, alabaster był, mimo swej małej
trwałości, chętnie nabywany również w innych rejonach Polski (m.in. w Warszawie i
Poznaniu). Lwowscy rzeźbiarze i snycerze dzierżawili łomy alabastrowe, szczególnie
bogate nad Dniestrem i czerpali zyski nie tylko z eksploatacji i sprzedaży surowych
^ KALECIŃSKI, KRASNY, „Kościół parafialny...", s. 56-57; KRASNY, „Renesansowy kościół...", s. 271-272.
33 GĘBAROWICZ, op. cif., s. 30; MAŃKOWSKI, Dawny Lwów..., s. )42.
EWA KORPYSZ
76. a,7). Dońrow/7, Ao.śc/ó/ Aon.s'o/e Yałrarmw. Lof. EwaXorpyYz
Zmiany w wyglądzie, a zapewne także i usytuowaniu nagrobka mogły być związane
z jakimiś pracami budowlanymi w kościele. Świątynia dobromilska była remontowana
w trzecim dziesięcioleciu XVII w. i w latach 1719-1722. W latach 1743-1753 miała miej-
sce duża przebudowa, również w obrębie prezbiterium, zakończona konsekracją przez
biskupa Sierakowskiego. Znaczne prace remontowe prowadzono też w roku 1935^.
7bc7i/nÆ%
Materiał i technika dekoracji, którą zastosowano w obudowie sakrarium, są typowe dla
rzeźby późnego renesansu na Rusi. W 2. poł. XVI w. w południowo-wschodnich woje-
wództwach Rzeczypospolitej Lwów był ośrodkiem produkcji artystycznej w alabastrze
i głównym centrum eksportu tego kamienia^. Wykonywano z niego zarówno posągi, jak
i obramienia ołtarzy i nagrobków. Jako materiał miękki i łatwy do obróbki, dający też możli-
wości uzyskania ciekawych efektów kolorystycznych, alabaster był, mimo swej małej
trwałości, chętnie nabywany również w innych rejonach Polski (m.in. w Warszawie i
Poznaniu). Lwowscy rzeźbiarze i snycerze dzierżawili łomy alabastrowe, szczególnie
bogate nad Dniestrem i czerpali zyski nie tylko z eksploatacji i sprzedaży surowych
^ KALECIŃSKI, KRASNY, „Kościół parafialny...", s. 56-57; KRASNY, „Renesansowy kościół...", s. 271-272.
33 GĘBAROWICZ, op. cif., s. 30; MAŃKOWSKI, Dawny Lwów..., s. )42.