DOI Heft:
Nr. 3-4
DOI Artikel:Korpysz, Ewa: Renesansowe sakrarium w kościele parafialnym w Dobromilu: =
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.35032#0383
RENESANSOWE SAKRARIUM W KOŚCIELE PARAFIALNYM W DOBROMILU
373
7 7. Lwów, Ca/góna, o//<arz Z<3/?a(y,
<7cAo/Y/c/'e /yfa w a/aóat^/rze. Co/. Ewa
ÄYW/W.SZ
bloków, ale też z eksportu obrobionych materiałów, w tym zarówno rzeźb, jak i płyt, tafli
stołowych, okładzin i posadzek. Kamieniołomy dostarczały gotowych elementów budow-
lanych, co upraszczało proces powstawania budynku i obniżało koszty. W 3. ćw. XVI w.
dzierżawcami kamieniołomów byli znani rzeźbiarze i budowniczy, którzy oprócz zwy-
kłych robotników zatrudniali bardziej wykwalifikowanych kamieniarzy do pomocy
w odkuwaniu ozdobnych elementów. Herman van Hutte eksploatował, zapewne od 1560
r. największe złoża w Wasiuczynie pod Rohatynem, znane w tym czasie jako „Guri ka-
mienne". Zatrudniał wielu pomocników, m.in. Stanisława Furmana i Jana Zarębę, a wyro-
by z „ruskiego marmuru" z Wasiuczyna pojawiały się zarówno w Felsztynie, Samborze
czy Brzeżanach, jak i w oddalonych ośrodkach artystycznych Rzeczypospolitej: Krako-
wie, Poznaniu, Warszawie i Gdańsku^. Hutte miał przy tym, oprócz kamieniołomów
i warsztatu obróbki w samym Wasiuczynie, również filię w Krakowie. Twórca nagrobka
Ramułtowej, Jan Czeszek, prowadził kamieniołom w Mikołajowie, skąd w latach 1591-
1594 dostarczał budulca Zamoyskiemu. W swoim warsztacie odkuwał zarówno elementy
architektoniczne, jak i rzeźby^. Z kolei Horst eksploatował złoża w Żórawnie^. Od 1567
r. funkcjonowały też kamieniołomy w Krasowie odkryte być może przez przybyłego
z Włoch budowniczego Piotra, zwanego Krasowskim^. Czynne też były łomy w Polanie,
Kąkolnikach, a od 1594 r. w Szczebrzeszynie^.
^ GĘBAROWICZ, „Artyści - przedsiębiorcy epoki renesansu", P/a/g/ya CA/orä óz/ałf i969, nr 3, s. 257, 26i-262,
272.
^ Jerzy KOWALCZYK, Wo/gg/ata w Za/no^c/a, Warszawa 1968, s. 28-29, 195; Józef FRAZIK, „Kontrakty Sebastiana
Czeszka na prace rzeźbiarsko-kamieniarskie dla zamku w Dubiecku", P/a/g/ya 77A/orn óz/aC 1970, nr 3/4, s. 401-403;
id, „Kontrakty rzeźbiarza Sebastiana Czeszka dla zamku w Dubiecku", [w:] Józef FRAZIK, ôz/aÆa Przgwyś/a / Z/gaa'
PrzgaryWg/. ZZaór Vu<Pów, Przemyśl-Warszawa 2004, s. 243-250, 245; GĘBAROWICZ, „Artyści...," s. 269; Włody-
myr ALEKSANDROWICZ, „Związki artystyczne Zamościa ze Lwowem na przełomie XVI-XVH wieku", [w:] Zawo/'-
.yG-JJb/yaWg Zg^zy/y Mazga/ag, T Hf Zamość 2005, s. 114.
4' ŁOZIŃSKI, op. cif, s. 134, s. 115, 118; MAŃKOWSKI, „Od renesansu...", s. 267.
42 ŁOZIŃSKI, op. cit., s.. 32; GĘBAROWICZ, „Artyści...", s. 267.
42 KOWALCZYK, op. cit.,., s. 31; GĘBAROWICZ, „Artyści....", s. 269.
373
7 7. Lwów, Ca/góna, o//<arz Z<3/?a(y,
<7cAo/Y/c/'e /yfa w a/aóat^/rze. Co/. Ewa
ÄYW/W.SZ
bloków, ale też z eksportu obrobionych materiałów, w tym zarówno rzeźb, jak i płyt, tafli
stołowych, okładzin i posadzek. Kamieniołomy dostarczały gotowych elementów budow-
lanych, co upraszczało proces powstawania budynku i obniżało koszty. W 3. ćw. XVI w.
dzierżawcami kamieniołomów byli znani rzeźbiarze i budowniczy, którzy oprócz zwy-
kłych robotników zatrudniali bardziej wykwalifikowanych kamieniarzy do pomocy
w odkuwaniu ozdobnych elementów. Herman van Hutte eksploatował, zapewne od 1560
r. największe złoża w Wasiuczynie pod Rohatynem, znane w tym czasie jako „Guri ka-
mienne". Zatrudniał wielu pomocników, m.in. Stanisława Furmana i Jana Zarębę, a wyro-
by z „ruskiego marmuru" z Wasiuczyna pojawiały się zarówno w Felsztynie, Samborze
czy Brzeżanach, jak i w oddalonych ośrodkach artystycznych Rzeczypospolitej: Krako-
wie, Poznaniu, Warszawie i Gdańsku^. Hutte miał przy tym, oprócz kamieniołomów
i warsztatu obróbki w samym Wasiuczynie, również filię w Krakowie. Twórca nagrobka
Ramułtowej, Jan Czeszek, prowadził kamieniołom w Mikołajowie, skąd w latach 1591-
1594 dostarczał budulca Zamoyskiemu. W swoim warsztacie odkuwał zarówno elementy
architektoniczne, jak i rzeźby^. Z kolei Horst eksploatował złoża w Żórawnie^. Od 1567
r. funkcjonowały też kamieniołomy w Krasowie odkryte być może przez przybyłego
z Włoch budowniczego Piotra, zwanego Krasowskim^. Czynne też były łomy w Polanie,
Kąkolnikach, a od 1594 r. w Szczebrzeszynie^.
^ GĘBAROWICZ, „Artyści - przedsiębiorcy epoki renesansu", P/a/g/ya CA/orä óz/ałf i969, nr 3, s. 257, 26i-262,
272.
^ Jerzy KOWALCZYK, Wo/gg/ata w Za/no^c/a, Warszawa 1968, s. 28-29, 195; Józef FRAZIK, „Kontrakty Sebastiana
Czeszka na prace rzeźbiarsko-kamieniarskie dla zamku w Dubiecku", P/a/g/ya 77A/orn óz/aC 1970, nr 3/4, s. 401-403;
id, „Kontrakty rzeźbiarza Sebastiana Czeszka dla zamku w Dubiecku", [w:] Józef FRAZIK, ôz/aÆa Przgwyś/a / Z/gaa'
PrzgaryWg/. ZZaór Vu<Pów, Przemyśl-Warszawa 2004, s. 243-250, 245; GĘBAROWICZ, „Artyści...," s. 269; Włody-
myr ALEKSANDROWICZ, „Związki artystyczne Zamościa ze Lwowem na przełomie XVI-XVH wieku", [w:] Zawo/'-
.yG-JJb/yaWg Zg^zy/y Mazga/ag, T Hf Zamość 2005, s. 114.
4' ŁOZIŃSKI, op. cif, s. 134, s. 115, 118; MAŃKOWSKI, „Od renesansu...", s. 267.
42 ŁOZIŃSKI, op. cit., s.. 32; GĘBAROWICZ, „Artyści...", s. 267.
42 KOWALCZYK, op. cit.,., s. 31; GĘBAROWICZ, „Artyści....", s. 269.