DOI Heft:
Nr. 3-4
DOI Artikel:Korpysz, Ewa: Renesansowe sakrarium w kościele parafialnym w Dobromilu: =
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.35032#0388
378
EWA KORPYSZ
/& ZE/oaA/, EEc/ó/paro/ia/ay 7 P. ZawEAo.sT, Cofció/yfaacEzłaaów, ^ałranaor.
^ałrar/aw. Eof. Ewa Eor/nwz Eof. Ewa Eo/pysz
wykonania tabernakulum na ołtarz (prace w Samborze nastąpiły w niedługim czasie po po-
chówku biskupa w Felsztynie). Wprawdzie w wielu miejscach w Rzeczypospolitej sakraria
montowano nawet jeszcze w wieku XVII, jednak w tym przypadku, z uwagi na osobę bisku-
pa bezpośrednio uczestniczącego w Soborze, można było by oczekiwać innych rozwiązań.
Af/ę/sc^ wsr&/ Emyc/?
Sakrarium prezentuje dość niską klasę artystyczną, natomiast jego formę można okre-
ślić jako typową dla europejskich ściennych tabernakulów XV- i XVI-wiecznych. Jednak
wśród kilkudziesięciu zachowanych renesansowych sakrariow kamiennych z terenu Rze-
czypospolitej, żadne nie zawiera półkolistej niszy zamkniętej konchą i pary aniołów stoją-
cych po bokach sportella. Przeważają sakraria z prostą wnęką ujętą profilowanym
obramieniem. Częstą formą jest też edikula z parą kolumn flankujących płytką, prostokąt-
ną niszę (Gdów w 2. ćw. XVI w.^, Zawichost z 1542 r.^). W niektórych zachowanych
^ Kata/og Zańp&ów SztaE w PoAce, T. t : Hb/TwóEtwo CraÆowsÆ, z.9, „Powiat myślenicki", Warszawa 1951, s. 5;
Tadeusz CHRZANOWSKI, Marian, KORNECKI, ôzfaÆa ZzEm KraÆcwWq, Kraków 1982, s. 250; Feliks KOPERA,
„Zabytki kościoła parafialnego w Gdowie", UTaJo/noJc;' Aaw/zwayczao-Zrc^go/og/czne, nr 3(63), T. V, 1905, szp.
309-312.
^ Æa/og ZaĘEów PzfaE' wPoAce, T.H1; Rb/*ewó<7zPpo Ee/ecEe, z. 11, „Powija ^aaPowErsP/ ", Warszawa 1962,
EWA KORPYSZ
/& ZE/oaA/, EEc/ó/paro/ia/ay 7 P. ZawEAo.sT, Cofció/yfaacEzłaaów, ^ałranaor.
^ałrar/aw. Eof. Ewa Eor/nwz Eof. Ewa Eo/pysz
wykonania tabernakulum na ołtarz (prace w Samborze nastąpiły w niedługim czasie po po-
chówku biskupa w Felsztynie). Wprawdzie w wielu miejscach w Rzeczypospolitej sakraria
montowano nawet jeszcze w wieku XVII, jednak w tym przypadku, z uwagi na osobę bisku-
pa bezpośrednio uczestniczącego w Soborze, można było by oczekiwać innych rozwiązań.
Af/ę/sc^ wsr&/ Emyc/?
Sakrarium prezentuje dość niską klasę artystyczną, natomiast jego formę można okre-
ślić jako typową dla europejskich ściennych tabernakulów XV- i XVI-wiecznych. Jednak
wśród kilkudziesięciu zachowanych renesansowych sakrariow kamiennych z terenu Rze-
czypospolitej, żadne nie zawiera półkolistej niszy zamkniętej konchą i pary aniołów stoją-
cych po bokach sportella. Przeważają sakraria z prostą wnęką ujętą profilowanym
obramieniem. Częstą formą jest też edikula z parą kolumn flankujących płytką, prostokąt-
ną niszę (Gdów w 2. ćw. XVI w.^, Zawichost z 1542 r.^). W niektórych zachowanych
^ Kata/og Zańp&ów SztaE w PoAce, T. t : Hb/TwóEtwo CraÆowsÆ, z.9, „Powiat myślenicki", Warszawa 1951, s. 5;
Tadeusz CHRZANOWSKI, Marian, KORNECKI, ôzfaÆa ZzEm KraÆcwWq, Kraków 1982, s. 250; Feliks KOPERA,
„Zabytki kościoła parafialnego w Gdowie", UTaJo/noJc;' Aaw/zwayczao-Zrc^go/og/czne, nr 3(63), T. V, 1905, szp.
309-312.
^ Æa/og ZaĘEów PzfaE' wPoAce, T.H1; Rb/*ewó<7zPpo Ee/ecEe, z. 11, „Powija ^aaPowErsP/ ", Warszawa 1962,