Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (77.2015)

354

Katarzyna Chrudzimska-Uhera

innych profesorów od ocen jej dokonań. Kształtowa-
nie talentu przyszłej rzeźbiarki znajdowało się wy-
łącznie w rękach jej mistrza13. Niewątpliwą zasługą
Wnuka było też wprowadzenie debiutantki w środo-
wisko zawodowe starszych i doświadczonych arty-
stów. Związek Więcek i Wnuka nie był niezmienny,
ich zawodowe relacje nie mogły pozostawać układem
jednostronnej zależności. Rola rzeźbiarki jawi się
jako różnorodna: od modelki pozującej do kompozy-
cji mistrza, poprzez uczestniczkę dyskusji nad rów-
noległe realizowanymi tematami, po być może inspi-
ratorkę eksperymentów dojrzałego rzeźbiarza. Czy
Więcek i Wnuk zbliżali się do modelu pary artystycz-
nej? Czy współpraca i przyjaźń rzeźbiarki z Maria-
nem Boguszem i Stefanem Gierowskim mogła neu-
tralizować zależność uczennicy od mistrza?
Po obszernym Kalendarium Leśniewska zamie-
ściła w książce: spis wystaw indywidualnych oraz
zbiorowych z udziałem rzeźbiarki (z wyszczególnie-
niem eksponowanych przez Więcek obiektów), spis
prac Magdaleny Więcek pozostających w zbiorach
muzealnych i galeryjnych oraz obszerną bibliografię.
Te fragmenty książki potwierdzają biegłość warsztatu
naukowego Autorki i dowodzą dbałości o wierną fak-

tografię. Pewien niedosyt może jedynie budzić brak
indeksu osobowegoi, który ułatwiłby pracę badaczom
korzystaj ącym w przyszłości z opracowania Anny M.
Leśniewskiej. A książka do takich badań bez wątpie-
nia będzie skłaniała. Zaprezentowany w niej materiał
umożliwi dalsze analizy, interpretacje i doprecyzowa-
nia historii rzeźby polskiej.
Nie ulega wątpliwości, że twórczość i osobo-
wość Magdaleny Więcek domagały się włączenia
w dyskurs współczesnej historii sztuki. Niemal rów-
nolegle z opublikowaniem monografii pióra A.M.
Leśniewskiej miała miejsce retrospektywna wysta-
wa twórczości rzeźbiarki14. Oba wydarzenia dowo-
dzą, że dzieła Więcek, pomimo upływu czasu, wciąż
uderzają swą oryginalnością i siłą oddziaływania.
Poszukiwania rzeźbiarki w zakresie kształtowania
przestrzeni są świadectwami różnorodnych do-
świadczeń minionych dekad, związanych ze złożo-
ną problematyką partycypacji i humanizacji prze-
strzeni publicznej. Znajdują szczególne dopełnienie
i aktualizację we współczesnym, krytycznym trakto-
waniu przestrzeni publicznej jako obszaru demokra-
tycznej dysputy, a funkcjonującej w niej sztuki jako
instrumentu społecznej przemiany.

13 „Strynkiewicz mi nigdy korekty nie robił. Niby nic się
nie mówiło, ale wszyscy wiedzieli, że jestem z Wnukiem,
więc Strynkiewicz w pracowni tylko bardzo miło się do
mnie uśmiechał i szedł do innych studentów". LEŚNIEW-

SKA, Magdalena Więcek..., s. 135.

14 Magdalena Więcek (1924-2008). Retrospektywa, Mu-
zeum Rzeźby Współczesnej, Orońsko, 16 listopada 2013
- 5 stycznia 2014, kuratorzy: Anna Podsiadły, Daniel
Wnuk.