DOI Heft:
Nr. 4
DOI Artikel:Recenzje
DOI Artikel:Dąbrowska, Małgorzata: Paul Durand-Ruel twórca nowoczesnego rynku sztuki*
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.71007#0767
Recenzje
753
4. Wystawa Discovering the Impressionists. Paul Durand-Ruel and the New Painting w Philadelphia
Museum of Art, fragment ekspozycji
oni naprawdę jedyną Opatrznością dla sztuki i dla
artystów w czasach sceptycyzmu i obojętności pu-
blicznej, wśród których żyjemy"27.
Marszand stosował praktykę wymagającą
ogromnej samokontroli: kupował dzieła na niemal
masową skalę i czekał na właściwy moment sprzeda-
ży, kiedy mógł osiągnąć satysfakcjonujące ceny. To
podejście wyróżniające się na rynku, większość gale-
rii stosowała bowiem szybką sprzedaż, zaniedbując
kwestię polityki cenowej. Durand-Ruel dążył nie-
ustannie do tego, aby uzyskać monopol na sprzedaż
prac określonego artysty. W 1867 r. wraz z Hectorem
Breme nabył aż 91 kompozycji Theodore'a Rous-
seau; transakcja zamykała się w kwocie 100 000 fran-
ków. Wiele jego dzieł dokupił na aukcji, która odby-
ła się po śmierci mistrza28. W analogiczny sposób
„przejął" zawartość atelier Maneta, regularnie po-
27 „Regard en arriere, oublis a reparer", [w:] Revue de
TExposition Generale de Bruxelles: planches gravies ou
lithographees par les meilleurs artistes du pays. Sous la
direction de M.J.G.A. Luthereau, Bruxelles 1851, s. 74-75.
28 Aukcja odbyła się w 1868 r. Durand-Ruel i Bramę uczest-
niczyli w niej w charakterze eksperta. W odniesieniu do in-
nych malarzy powszechną praktyką stało się odkupowanie
prac, nawet po wysokich cenach, gdy marszand był przeko-
nany o tym, że dokonuje właściwej inwestycji.
29 W 1872 r. kupuje dwa obrazy, które zobaczył w pra-
wracając, by zakupić spore partie prac29. W 1884 r.
miała miejsce sprzedaż zawartości pracowni wiel-
kiego artysty poprzedzona wystawą w Ecole des
Beaux-Arts.
W odniesieniu do twórców żyjących Durand chęt-
nie uciekał się do kontraktu na wyłączność, oferując
w zamian stabilizację finansową i stałą pensję. Przez
kilka lat nie miał żadnej poważnej konkurencji w ob-
rocie obrazami impresjonistów. Nie byłoby w tym nic
dziwnego, gdyby nie fakt, że przedmiotem jego zain-
teresowania były często prace twórców całkowicie
nieznanych, których reputację należało dopiero zbu-
dować, a to wiązało się z ogromnym ryzykiem.
W dodatku konieczność zakupu dużych partii obra-
zów wymagała „zamrożenia" gotówki na długi czas30.
Niekiedy finansował zakupy z puli pieniędzy, którą
zgromadził wraz z partnerem handlowym. Durand-
cowni Stevensa - Port w Boulogne i Martwą naturę
z łososiem, zaledwie kilka dni później kupuje bezpośrednio
od artysty aż 23 obrazy za kwotę 35 000 franków. Jeszcze w
tym samym roku kupuje obrazy i szkice za 16 000 franków.
30 Niekiedy udawało się realizować zyski stosunkowo
szybko. Przykładem obrazy Maneta Most w Boulogne
przy świetle księżyca i Śpiewak hiszpański kupione bez-
pośrednio w pracowni artysty za kwotę 3800 franków
i sprzedane Jean Faure'owi za okrągłą kwotę 10 000 fran-
ków rok później; zob. Anne DISTEL, Impressionism: The
753
4. Wystawa Discovering the Impressionists. Paul Durand-Ruel and the New Painting w Philadelphia
Museum of Art, fragment ekspozycji
oni naprawdę jedyną Opatrznością dla sztuki i dla
artystów w czasach sceptycyzmu i obojętności pu-
blicznej, wśród których żyjemy"27.
Marszand stosował praktykę wymagającą
ogromnej samokontroli: kupował dzieła na niemal
masową skalę i czekał na właściwy moment sprzeda-
ży, kiedy mógł osiągnąć satysfakcjonujące ceny. To
podejście wyróżniające się na rynku, większość gale-
rii stosowała bowiem szybką sprzedaż, zaniedbując
kwestię polityki cenowej. Durand-Ruel dążył nie-
ustannie do tego, aby uzyskać monopol na sprzedaż
prac określonego artysty. W 1867 r. wraz z Hectorem
Breme nabył aż 91 kompozycji Theodore'a Rous-
seau; transakcja zamykała się w kwocie 100 000 fran-
ków. Wiele jego dzieł dokupił na aukcji, która odby-
ła się po śmierci mistrza28. W analogiczny sposób
„przejął" zawartość atelier Maneta, regularnie po-
27 „Regard en arriere, oublis a reparer", [w:] Revue de
TExposition Generale de Bruxelles: planches gravies ou
lithographees par les meilleurs artistes du pays. Sous la
direction de M.J.G.A. Luthereau, Bruxelles 1851, s. 74-75.
28 Aukcja odbyła się w 1868 r. Durand-Ruel i Bramę uczest-
niczyli w niej w charakterze eksperta. W odniesieniu do in-
nych malarzy powszechną praktyką stało się odkupowanie
prac, nawet po wysokich cenach, gdy marszand był przeko-
nany o tym, że dokonuje właściwej inwestycji.
29 W 1872 r. kupuje dwa obrazy, które zobaczył w pra-
wracając, by zakupić spore partie prac29. W 1884 r.
miała miejsce sprzedaż zawartości pracowni wiel-
kiego artysty poprzedzona wystawą w Ecole des
Beaux-Arts.
W odniesieniu do twórców żyjących Durand chęt-
nie uciekał się do kontraktu na wyłączność, oferując
w zamian stabilizację finansową i stałą pensję. Przez
kilka lat nie miał żadnej poważnej konkurencji w ob-
rocie obrazami impresjonistów. Nie byłoby w tym nic
dziwnego, gdyby nie fakt, że przedmiotem jego zain-
teresowania były często prace twórców całkowicie
nieznanych, których reputację należało dopiero zbu-
dować, a to wiązało się z ogromnym ryzykiem.
W dodatku konieczność zakupu dużych partii obra-
zów wymagała „zamrożenia" gotówki na długi czas30.
Niekiedy finansował zakupy z puli pieniędzy, którą
zgromadził wraz z partnerem handlowym. Durand-
cowni Stevensa - Port w Boulogne i Martwą naturę
z łososiem, zaledwie kilka dni później kupuje bezpośrednio
od artysty aż 23 obrazy za kwotę 35 000 franków. Jeszcze w
tym samym roku kupuje obrazy i szkice za 16 000 franków.
30 Niekiedy udawało się realizować zyski stosunkowo
szybko. Przykładem obrazy Maneta Most w Boulogne
przy świetle księżyca i Śpiewak hiszpański kupione bez-
pośrednio w pracowni artysty za kwotę 3800 franków
i sprzedane Jean Faure'owi za okrągłą kwotę 10 000 fran-
ków rok później; zob. Anne DISTEL, Impressionism: The