DOI Heft:
[Nr. 5]
DOI Artikel:Pit, Adriaan: Nederlandsch Museum voor geschiedenis en kunst Aanwinsten
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.19805#0223
Brussel. Zoo hier als in het landschapje van de verzameling Loudon is eene rijke scala van
bruinen en blauwen onder glazuur met een meesterschap behandeld welke wij nergens,
zelfs niet in de Italiaansche faience uit den bloeitijd, terug vinden. Men kan van oordeel zijn,
dat de ceramist niet met den schilder moet wedijveren, eene praestatie als deze bewijst
in elk geval een technisch vermogen dat niet hoog genoeg gewaardeerd kan worden.
Volgt nu de rijke verzameling van schotels en wandplaten pralende met de onder
het glazuur schitterende helle
kleuren. Hoe verschillend ook
van versiering, hoe brutaal ook
van coloriet, de stukken ver-
dragen elkaar volkomen, ja
steunen elkaar in het compo-
seeren van één weelderig, echt
Hollandsch palet. Wij zijn hier
in de tweede helft der 18de eeuw.
De twee tegels van P. Vizeer
dragen de jaartallen 1752 en
1765, een fopkannetje is ge-
dateerd 1758, een papegaai 1784.
Van meerdere beschaving, zooals
allicht in die tijden zou verwacht
worden, is geen sprake. Figuurtjes
in Hollandsche boerendracht,
Chineesche bloemen en vogels,
Fransche teekeningen of boersche
festoenen, alle motieven worden
naast en door elkaar gegeven,
niettemin is alles aannemelijk
gemaakt door het bindende
kleurgevoel dat van een zelfde
gul temperament getuigt. Maar
al kende de 18de-eeuwsche
plateelbakker niet de hoogere
beschaving, hij had toch zijn oogenblikken van deftigheid, zijn kunst zocht ook naar meer
aristocratischen rijkdom. Wat vermoedelijk Pijnacker en Reijgens in de 17de eeuw hadden
verkregen door hun vorstelijk rood en goud over de glazuur te moffelen, werd na hen
voortgezet; de vertolking van het Chineesch décor op die wijze was in de 18de eeuw
nog geliefd en daarnaast inspireerde men zich ook gaarne op de precieuse porceleinen
van de zoogenaamde chineesche familie verte en familie rosé. Beminnelijk verzachtend
werken dan de fijnere rosé, groene en lila tonen tusschen het krassere rood en blauw
14
211
bruinen en blauwen onder glazuur met een meesterschap behandeld welke wij nergens,
zelfs niet in de Italiaansche faience uit den bloeitijd, terug vinden. Men kan van oordeel zijn,
dat de ceramist niet met den schilder moet wedijveren, eene praestatie als deze bewijst
in elk geval een technisch vermogen dat niet hoog genoeg gewaardeerd kan worden.
Volgt nu de rijke verzameling van schotels en wandplaten pralende met de onder
het glazuur schitterende helle
kleuren. Hoe verschillend ook
van versiering, hoe brutaal ook
van coloriet, de stukken ver-
dragen elkaar volkomen, ja
steunen elkaar in het compo-
seeren van één weelderig, echt
Hollandsch palet. Wij zijn hier
in de tweede helft der 18de eeuw.
De twee tegels van P. Vizeer
dragen de jaartallen 1752 en
1765, een fopkannetje is ge-
dateerd 1758, een papegaai 1784.
Van meerdere beschaving, zooals
allicht in die tijden zou verwacht
worden, is geen sprake. Figuurtjes
in Hollandsche boerendracht,
Chineesche bloemen en vogels,
Fransche teekeningen of boersche
festoenen, alle motieven worden
naast en door elkaar gegeven,
niettemin is alles aannemelijk
gemaakt door het bindende
kleurgevoel dat van een zelfde
gul temperament getuigt. Maar
al kende de 18de-eeuwsche
plateelbakker niet de hoogere
beschaving, hij had toch zijn oogenblikken van deftigheid, zijn kunst zocht ook naar meer
aristocratischen rijkdom. Wat vermoedelijk Pijnacker en Reijgens in de 17de eeuw hadden
verkregen door hun vorstelijk rood en goud over de glazuur te moffelen, werd na hen
voortgezet; de vertolking van het Chineesch décor op die wijze was in de 18de eeuw
nog geliefd en daarnaast inspireerde men zich ook gaarne op de precieuse porceleinen
van de zoogenaamde chineesche familie verte en familie rosé. Beminnelijk verzachtend
werken dan de fijnere rosé, groene en lila tonen tusschen het krassere rood en blauw
14
211