Uniwersytet Warszawski [Hrsg.]; Miziołek, Jerzy [Red.]: Kultura artystyczna Uniwersytetu Warszawskiego: ars et educatio (Warszawa, 2003)

170. Fasada Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego, 1992

sytuacji w Polsce u schyłku XIX wieku7. Starszy z nich
to Hipolit Marczewski (1853—1905). Według Polskie-
go Słownika Bibliograficznego określony jako „syn
strażnika tabacznego”. Ponieważ w wieku lat 19 ukoń-
czył już Szkołę Rysunkową w Warszawie, przeto na-
leży przypuszczać, że jego średnie wykształcenie
ogólne było skromne. W 1872 roku został zatrudniony
w pracowni Faustyna Cenglera. W roku 1881 uzyskał
czteroletnie stypendium w Rzymie, gdzie studiował
w Królewskim Instytucie Sztuk Pięknych. Po dwóch
latach zaczął pracować samodzielnie. Wykonał w tym
czasie głowę Homera w brązie, którą przywiózł do
Warszawy. Od 1885 roku prowadził pracownię w War-
szawie, a w 1901 roku przeniósł się do Otwocka. Jesz-
cze przed wyjazdem do Rzymu wykonał posąg księdza
Kordeckiego, a po powrocie posąg Moniuszki, liczne
rzeźby dla kościołów oraz grupy alegoryczne. Jak wy-
nika z życiorysu, sztuka antyczna nie była mu obca

i mógł bez większych trudności zrealizować zamówie-
nie na antykizującą dekorację BUW

To zadanie wypełniał wraz z nieco młodszym
kolegą, Janem Woydygą (urodzonym w 1860 roku).
Woydyga ukończył tę samą co Marczewski Szkołę Ry-
sunkową w Warszawie pod kierunkiem L. Molatyń-
skiego oraz Szkołę Sztuk Pięknych w Krakowie.
Uzyskał stypendium Towarzystwa Sztuk Pięknych na
wyjazd do Paryża, gdzie pracował pod kierunkiem
Cypriana Godebskiego w latach 1884—1887. W roku
1889 wrócił do kraju i założył w Warszawie, wspólnie
z Andrzejem Pruszyńskim, pracownię rzeźby. Praco-
wał głównie dla kościołów. Wykonywał też pomniki
polskich postaci historycznych (Rejtan, Stańczyk).
Jego życiorys nie wskazuje więc na zainteresowanie
antykiem.

Na dekorację figuralną gmachu BUW składały się
następujące rzeźby: monumentalna grupa trzyosobowa

266

Anna Sadurska