DOI Artikel:
Artykuły i komunikaty
DOI Artikel:Lileyko, Jerzy: Pałac i ogród: natura zawłaszczona przez sztukę
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.49351#0045
Pałac i ogród. Natura zawłaszczona przez sztukę
39
9. Wersal. Fontanna Wiosny
9. Versailles. Fountain of Spring
Repr. wg/after G. van der Kemp
10. Wersal. Fontanna Apollina
10. Versailles. Apollo Fountain
Repr. wg/after G. van der Kemp
23 metry, uzyskał regularną formę tego motywu architektonicznego (1705 rok)37. Od-
mienną, swobodniejszą postać nadano innym fontannom, w tym na głównej osi ogrodu,
gdzie rozpryskująca się woda kierowana strumieniami na różną wysokość i w rozmaitych
układach, wprowadza czynnik ruchu w hieratyczną, rzec by można, kartezjańską logikę
i klasycystyczną statykę ogrodowych kompozycji38. W basenie Apollina, złoconą grupę
rzeźbiarską przedstawiającą boga Słońca zrywającego się na czterokonnym rydwanie do
porannego, rozświetlającego nieboskłon lotu, dynamizują wytryskające w górę i na boki
strugi wody, odrealniające tę scenę, lecz jednocześnie jakby sprowadzające mityczny fakt
w rzeczywistość wersalskiego ogrodu.
W tę rzeczywistość wprowadzono nawet zjawiska kosmologiczne. Jak wiadomo oś
główna została skierowana w kierunku zachodnim. Promienie pochylającego się słońca
stały się istotnym czynnikiem kształtowania ogrodu na całym jego obszarze, rozświetlały
lub zaciemniały poszczególne kompartymenty, wzmagały grę światłocienia, dodawały ko-
lorystycznych efektów. Na stojące wody Wielkiego Kanału i jego krzyżowe ramiona rzu-
cały wielobarwne refleksy, rozświetlały smugi wodnego pyłu strzelającego wysoko z fon-
tanny Apollina, kładły się złocistym blaskiem na aksamitach trawników Alei Królewskiej,
w tysięcznych błyskach zwielokrotniały na rozpryskiwanej wodzie trzech fontann w par-
terze Latony i wreszcie zatrzymywały na basenach Parteru Wodnego i elewacji pałacu.
37 HOOG, op. cit, s. 71-72.
38 NOLHAC, op. cit, s. 33; PARETE, op. cit, s. 55, 59-60.
39
9. Wersal. Fontanna Wiosny
9. Versailles. Fountain of Spring
Repr. wg/after G. van der Kemp
10. Wersal. Fontanna Apollina
10. Versailles. Apollo Fountain
Repr. wg/after G. van der Kemp
23 metry, uzyskał regularną formę tego motywu architektonicznego (1705 rok)37. Od-
mienną, swobodniejszą postać nadano innym fontannom, w tym na głównej osi ogrodu,
gdzie rozpryskująca się woda kierowana strumieniami na różną wysokość i w rozmaitych
układach, wprowadza czynnik ruchu w hieratyczną, rzec by można, kartezjańską logikę
i klasycystyczną statykę ogrodowych kompozycji38. W basenie Apollina, złoconą grupę
rzeźbiarską przedstawiającą boga Słońca zrywającego się na czterokonnym rydwanie do
porannego, rozświetlającego nieboskłon lotu, dynamizują wytryskające w górę i na boki
strugi wody, odrealniające tę scenę, lecz jednocześnie jakby sprowadzające mityczny fakt
w rzeczywistość wersalskiego ogrodu.
W tę rzeczywistość wprowadzono nawet zjawiska kosmologiczne. Jak wiadomo oś
główna została skierowana w kierunku zachodnim. Promienie pochylającego się słońca
stały się istotnym czynnikiem kształtowania ogrodu na całym jego obszarze, rozświetlały
lub zaciemniały poszczególne kompartymenty, wzmagały grę światłocienia, dodawały ko-
lorystycznych efektów. Na stojące wody Wielkiego Kanału i jego krzyżowe ramiona rzu-
cały wielobarwne refleksy, rozświetlały smugi wodnego pyłu strzelającego wysoko z fon-
tanny Apollina, kładły się złocistym blaskiem na aksamitach trawników Alei Królewskiej,
w tysięcznych błyskach zwielokrotniały na rozpryskiwanej wodzie trzech fontann w par-
terze Latony i wreszcie zatrzymywały na basenach Parteru Wodnego i elewacji pałacu.
37 HOOG, op. cit, s. 71-72.
38 NOLHAC, op. cit, s. 33; PARETE, op. cit, s. 55, 59-60.