Universitätsbibliothek HeidelbergUniversitätsbibliothek Heidelberg
Metadaten

Heidelberger Volksblatt (7) — 1874

DOI Kapitel:
Nr. 10 - Nr. 17 (4. Februar - 28. Februar)
DOI Seite / Zitierlink: 
https://doi.org/10.11588/diglit.44620#0068
Überblick
loading ...
Faksimile
0.5
1 cm
facsimile
Vollansicht
OCR-Volltext
D'r Nagglmaier.
Wie mer die Woch aus'm
Sitzungsbericht vun un⸗ ö
ſerm Bergerausſchuß ge-
merkt hawe, geht unſer
neier Umlagzettluff's Johr
1874 mit'm Fortſchritt!
Heeßt deß: er geht lang-
ſam, awer ſicher vorwärts!
Die Mamſell Umlag macht
zwar bloos e paar Krei-
zer plus, awer wann ſe
ſo fort macht, läppert ſich's
zamme. Ehrlich g'ſchtan-
ne — ich war iwerraſcht.
Nit, wege denne paar
Kreizer mehr, ſondern:
weil's bei e paar gebliwe
is. Ich hab mer ganz an-
nere Umlagbilder vor-
g'ſchtellt! Viel heecher
am Naggl. For die an-
genehm Iwerraſchung alſo
unſerm Schtadtrooth hier-
mit unſern Dank, Männer. ⸗⸗
— E paar Kreizer mehr odder weniger Umla wer's
Bezahle wolle mer iwerhaabt ke Wort verliere, wann
unſer iwerige Verhältniſſe mit in Einklang zu bringe
ſinn. Es kummt eewe jetzt alles bei uns zamme. Was
die vorig Generation zu wenig gedhan, muß jetzt die
gegewärtig uff eenmool ausdunke, wann unſer Schtadt
nit hinner annere zurickbleiwe ſoll. No, for deß kenne
mer uns aah mit d'r Hoffnung dreeſchte, daß's unſer
Kinner emool beſſer kriche. Wann's wohr werd, en
Schoppe druff, Männer! — Awer Abrobbo! Weil ich
doch grad widder emool an de alte Schoppe kumm,
was, ſeit unſer litterlich Moos eing'fiehrt is, doch
ſelte mehr vorkummt! Am letſchte Sunndag finn ich
e groß Kunzert vum alte Orcheſter mit Reſchtauration
„an kleinen Tiſchen“ im großen Saal zum Prinz Max
miteme Entree vun 12 kr. angezeigt. Was Neies,
denk ich. E groß Kunzert mit kleene Diſch! Bei
der Gelegeheit ſoll mer d'r Herzbendl aah nit an drei
Batze henke bleiwe. — Hott mich unſer Schtadtrooth
mit ſeiner kleene Umlag iwerraſcht, ſo bin ich alſo
do miteme kleene Kunzert, große Diſch un an⸗—
gehende Schoppe zu 4 un 6 kr. iwerraſcht worre. Deß
große Kunzert ſoll nämlich, wie ich heer, vun unſere
frehliche Pälzer b'ſchnitte worre ſein, un hott dern-
derwege nit im große Saal, ſondern norr in d'r ge-
wehnliche Werrthsſchtub abg'halte werre kenne. Die

Herrn Muſiker hawe deßhalb aah ihr Entree vun drei

Batze uff ſechs Kreizer reduzirt. Die große Saal-
breiſe for's Bier ſinn awer beib'halte worre. Warum
ſich do ke frehliche Pälzer odder annere B'ſchneider
zur Abhilf eing'funne, konnt ich nit kleen bringe.

Ich hab unſern Naz mit ſeim erleichtete G'ſicht lang!

driwer im Schtille interpellirt, awer es is mer ke Licht

driwer uffgange. Awer was ſollſcht d'r do lang de
Kopp verbreche, denk ich. Froogſcht'n emool. — Du,
Nazzl, ſag ich, warum koſcht dann dohinn heit 's Bier
mehr wie ſunſcht? Es koſcht doch gewehnlich norr 2½
un 3 's Vertele. Un heit 4 kr. un 's Erlanger 6 kr.,
— Nagglmaier, ſegt'r, ma meent du wärſcht uff de
Kopp g'falle. Kannſcht deß nit kleen bringe? — Nee,
ſag ich. Do mag ich de Baromeeter anlege, wo ich
will, ich kann's nit ausmeſſe. — No, ſegt'r, hott'r
g'ſagt, deß is eenfach. Was ma rette kann, rett ma
doch, wann ma Maleer hott. 's große Cunzert un
die kleene Diſch hawe Schiffbruch gelitte, un's eenzige,
was mer aus'm große Saal in unſer Werrthsſchtubb
hawe rette kenne, ware die erhehte, alſo die große
Bierbreiſe. — So, ſo? ſag ich. So is die Rechnung!
Du biſcht en Mordskerl, Nazzl. Du muſcht e Ret-
tungsmedallie for erhehte Bierbreiſe hawe un wann ſe
vun Babbdeckl is. Uff alle Fäll werrſcht de zum Ehre-
mitglied d'r G'ſellſchaft ſor Schiffbrichige ernannt, wann
die Heldethat bublik werd. Ich ſorg dafor! Heeßt
deß: for die groß Glock, an die de g'henkt werrſcht!“
— Daß ivwerigens unſer „frehliche Pälzer“ am alte
Orcheſter ſo zu ſage en Racheact genumme, un deß an-
gezeigt groß Kunzert hinnerdriwe un ſomit G'ſchäftsleit
an ihrm Verdienſcht g'ſchädigt hawe, weil ſe aach emool
de Saal zumme närriſche Cunzert vun d'r Caſinog 'fell-
ſchaft abg'ſchlage kricht hawe, kummt mer nix weniger
wie närriſch vor. Ich b'halt mer vor, bei'ere annere
baſſende Gelegenheit iwer die Sach noch e Hihnche
mit'n zu roppe. — D'r greeſchte Narr, abg'ſehe vun d'r
Heidlberger Narrheit, ſoll iwerigens in d'r Seeſchtadt
Kerche draus wohne. Der Narr foddert for ſein Bier,
was'm grad in's Maul kummt. Dem eene nimmt'r 2½,
dem annere 3, dem dritte ſogar 3½ Kreizer for ſein
Neckerwaſſerbrie ab. E recht kurioſer Narr in ſein
Sack. —Es ſoll uns iwerigens lieb ſein,'jetzt vun d'r
Narrheit iwerhaabt nix mehr zu heere. Ma meent,
die Heidlberger Narreſchtreech ſollte aach nooch d'r
Faasnacht fortg'ſetzt werre. Deß is e hin un e heer.
im Anzeiger vun de frehliche Pälzer un d'r Meſſer-
g'ſellſchaft, daß mer die Buwerei, um die ſich's han-
dlt, bis an de Hals ſatt kricht. — Schließlich hätt ich

norr noch een Wunſch an unſer Heidlberger Narre.

Erbarmt eich doch, un nemmt mer den Adolf Hirſch,
cand. juris in d'r eene odder annere G'ſellſchaft als
Mitglied uff. Deß ſcheint mer e Hauptnarr zu ſein,
ſeiner „Nachträgliche Berichtigung“ in d'r Zeitung
nooch zu urtheile. Wann der emool als Juriſcht ke-
beſſeri Roll ſchbielt, als wie'r jetzt als trauriger Lieb-
haber debitirt, ſoll'r ſich ſein Geld widder vun d'r
Univerſität rausgewe loſſe. Alſo in en Narreverein
mit'm. Dort werrenem die Dummheite, die'r in d'r

Zeitung macht, nit ſo iwl genumme, wie im Publikum,

vor dem'r e Meedl blamirt! Iwerigens condolir ich'm
hiermit zum abg'ſchtboßene Herrſchgeweih!

Druck und Verlag von G. Geiſendörfer.
 
Annotationen