DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.25715#0101
98
Diana Dyjak Montes de Oca
Pamiętam nasze seminaria, i opowieści, i anegdoty o życiu artystów
— dzięki nim można było to wszystko dokładnie sobie wyobrazić. Ale
nie zapomnę nigdy, jak któregoś ponurego zimowego wieczora zapro-
ponowałam Profesorowi seminarium w Niedzicy. A Profesor się zgodził.
Ach, jak było cudownie!!! Było dużo śniegu, lepiliśmy wspólnie arty-
styczne bałwany, a wieczorem dyskutowaliśmy o sztuce i o wszystkim.
Było jak w bajce. Któregoś wieczoru Adaś Rzepecki z Wojtkiem Mar-
kowskim zaproponowali, żebyśmy zainscenizowali obrazy. No i za-
częła się wystawa. Czego tam nie było! Same arcydzieła! Teraz przy-
jechali do Warszawy impresjoniści — a my wtedy mieliśmy żywe Mi-
chały Anioły, i Manety, i Rafaela, no i oczywiście Picassa! A Profesor
nie pozostał tylko widzem — brał czynny udział. Postanowił być tym,
kim zawsze był, a więc znakomitym krytykiem sztuki, tyle że w postaci
Gertrudy Stein.
Pamiętam z jaką cierpliwością znosił jak mu zawiązywałam chustę
na głowie i grzecznie siedział aż jego strój został odpowiednio udrapo-
wany. Był wspaniałą Gertrudą.
Teraz jak o tym piszę i przypominam sobie te naprawdę cudowne lata,
to chociaż żałuję, że wtedy mój język polski był taki biedny i tak wiele mi
w rozumieniu uciekało, to uważam, że nie trzeba było rozumieć języka aby
uchwycić to, co moim zdaniem Profesor mi ofiarował, a mianowicie wnikli-
wość i umiejętność patrzenia na sztukę w sposób otwarty — tak, aby jej
pozwolić do nas dotrzeć i na nas oddziaływać. To jest dla mnie najcenniej-
sze, bo właśnie tym darem zaczęła się moja podróż.
Kochany Profesorze, a więc dziękuję za wprowadzenie mnie w tę
fascynującą „odyseję", w której zaczęłam stawiać pierwsze kroki... jest
rok 2001.
Diana Dyjak Montes de Oca
Pamiętam nasze seminaria, i opowieści, i anegdoty o życiu artystów
— dzięki nim można było to wszystko dokładnie sobie wyobrazić. Ale
nie zapomnę nigdy, jak któregoś ponurego zimowego wieczora zapro-
ponowałam Profesorowi seminarium w Niedzicy. A Profesor się zgodził.
Ach, jak było cudownie!!! Było dużo śniegu, lepiliśmy wspólnie arty-
styczne bałwany, a wieczorem dyskutowaliśmy o sztuce i o wszystkim.
Było jak w bajce. Któregoś wieczoru Adaś Rzepecki z Wojtkiem Mar-
kowskim zaproponowali, żebyśmy zainscenizowali obrazy. No i za-
częła się wystawa. Czego tam nie było! Same arcydzieła! Teraz przy-
jechali do Warszawy impresjoniści — a my wtedy mieliśmy żywe Mi-
chały Anioły, i Manety, i Rafaela, no i oczywiście Picassa! A Profesor
nie pozostał tylko widzem — brał czynny udział. Postanowił być tym,
kim zawsze był, a więc znakomitym krytykiem sztuki, tyle że w postaci
Gertrudy Stein.
Pamiętam z jaką cierpliwością znosił jak mu zawiązywałam chustę
na głowie i grzecznie siedział aż jego strój został odpowiednio udrapo-
wany. Był wspaniałą Gertrudą.
Teraz jak o tym piszę i przypominam sobie te naprawdę cudowne lata,
to chociaż żałuję, że wtedy mój język polski był taki biedny i tak wiele mi
w rozumieniu uciekało, to uważam, że nie trzeba było rozumieć języka aby
uchwycić to, co moim zdaniem Profesor mi ofiarował, a mianowicie wnikli-
wość i umiejętność patrzenia na sztukę w sposób otwarty — tak, aby jej
pozwolić do nas dotrzeć i na nas oddziaływać. To jest dla mnie najcenniej-
sze, bo właśnie tym darem zaczęła się moja podróż.
Kochany Profesorze, a więc dziękuję za wprowadzenie mnie w tę
fascynującą „odyseję", w której zaczęłam stawiać pierwsze kroki... jest
rok 2001.