DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.25715#0148
Maria Hussakowska
Fotografie artystów
I W’f b' Ozyć-pM :l stlcll
Rocznicowe przygotowania zaczęłam od kolejnej próby zmierzenia się
z lkonosferq]. Zmierzenia się, bo po raz kolejny założyłam (i słusznie), że
dotrze do mnie tylko jakiś fragment, wycinek, a całość porazi ogromem prze-
myśleń; pojawi się obawa, że znowu powróci wstyd, że zaczytana w anglosas-
kich edycjach francuskiego strukturalizmu przeoczyłam coś, co w oczywisty
sposób wyznaczać może tropy, stwarza niewiarygodne możliwości.
Wszystkich zaległości nie odrobię, ale spróbujmy spojrzeć na intry-
gujące mnie od pewnego czasu fotografie Tadeusza Kantora, i zgodnie
z tezą Rolanda Barthesa o charakterystycznej dla fotografii polisemiczno-
ści, zastanowić się jakim zmianom ulega przedmiot odniesienia, zależnie
od lokowania zdjęcia w różnych kontekstach. Zasadnicze pytanie nie
będzie dotyczyć kwestii szczególnego charakteru zdjęcia jako nośnika
informacji, ale wpływu kontekstu różnego rodzaju wystaw czyli szczegól-
nego rodzaju zdarzeń o określonych funkcjach informacyjnych na wy-
szczególnione przez Porębskiego trzy dziedziny: przedmiotową, podmio-
tową i formalną.
„Odnosząc obrazy do pewnej dziedziny przedmiotowej, traktujemy
je jako obrazy czegoś, stany analogiczne do stanów rzeczy nieobec-
nych, które dzięki tym analogiom mogą się uobecnić, mogą być pozo-
rowane, wskazywane, rozważane, antycypowane, mogą organizować
nasze zachowania i kierować postępowaniem.
Odnosząc je do dziedziny podmiotowej widzimy w nich obrazy
czyjeś — zamierzone i niezamierzone ślady i symptomy jakiejś obecności,
działań, intencji — aktualnych albo minionych, z którymi mamy i mieć
1 M. Porębski Ozonosfera,
Warszawa 1972.
Fotografie artystów
I W’f b' Ozyć-pM :l stlcll
Rocznicowe przygotowania zaczęłam od kolejnej próby zmierzenia się
z lkonosferq]. Zmierzenia się, bo po raz kolejny założyłam (i słusznie), że
dotrze do mnie tylko jakiś fragment, wycinek, a całość porazi ogromem prze-
myśleń; pojawi się obawa, że znowu powróci wstyd, że zaczytana w anglosas-
kich edycjach francuskiego strukturalizmu przeoczyłam coś, co w oczywisty
sposób wyznaczać może tropy, stwarza niewiarygodne możliwości.
Wszystkich zaległości nie odrobię, ale spróbujmy spojrzeć na intry-
gujące mnie od pewnego czasu fotografie Tadeusza Kantora, i zgodnie
z tezą Rolanda Barthesa o charakterystycznej dla fotografii polisemiczno-
ści, zastanowić się jakim zmianom ulega przedmiot odniesienia, zależnie
od lokowania zdjęcia w różnych kontekstach. Zasadnicze pytanie nie
będzie dotyczyć kwestii szczególnego charakteru zdjęcia jako nośnika
informacji, ale wpływu kontekstu różnego rodzaju wystaw czyli szczegól-
nego rodzaju zdarzeń o określonych funkcjach informacyjnych na wy-
szczególnione przez Porębskiego trzy dziedziny: przedmiotową, podmio-
tową i formalną.
„Odnosząc obrazy do pewnej dziedziny przedmiotowej, traktujemy
je jako obrazy czegoś, stany analogiczne do stanów rzeczy nieobec-
nych, które dzięki tym analogiom mogą się uobecnić, mogą być pozo-
rowane, wskazywane, rozważane, antycypowane, mogą organizować
nasze zachowania i kierować postępowaniem.
Odnosząc je do dziedziny podmiotowej widzimy w nich obrazy
czyjeś — zamierzone i niezamierzone ślady i symptomy jakiejś obecności,
działań, intencji — aktualnych albo minionych, z którymi mamy i mieć
1 M. Porębski Ozonosfera,
Warszawa 1972.