Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (21.1959)

KRONIKA STOWARZYSZENIA HISTORYKÓW SZTUKI


II. 2. Posąg św. Hieronima z ołtarza
św. Tomasza w kościele dominika-
nów w Lublinie. (Fot. A. Czere-
piński)

go rzeźbiarza. Ponieważ zaś posta-
cie ambon wiążą się jak najbardziej
z rzeźbami ołtarzy różańcowych,

wypadałoby zidentyfikować Sebas-
tiana Zeisiela z nie ujawnionym do-
tychczas „mistrzem ołtarzy różań-
cowych”. Ołtarze te stanowiąc naj-
lepsze pozycje rzeźbiarskie kościoła
dominikańskiego, stały się tym sa-
mym wykładnikiem jego talentu i z
indimfii należało porównywać pozo-
stałe. Wśród całego bowiem zespołu
cztery jeszcze ołtarze grawitują
silnie w kierunku formy plastycz-
nej rzeźb różańcowych: P. Jezusa
u słupa, św. Wincentego Ferreriu-
sza, św. Tomasza i św. Magdaleny.
Wymieniona grupa wykazuje jed-
nak nierówny poziom wykonania,
obok dobrych pozycji spotykamy
słabe. Z'a wcześnie ' jeszcze przy
obecnym stanie badań kusić się o
wydzielenie konkretnych prac bę-
dących dziełami rąk samego Zeisela.
W licznej bowiem gromadzie rzeźb
dominikańskich niejedna pozycja
może być dziełem jego pomocników-
naśladowców. Sprawą istotnej wagi
jest w tej chwili stwierdzenie
udziału Sebastiana Zeisela w wypo-
sażeniu kościoła dominikańskiego w
piękne kreacje rokokowej plastyki,
nie mające dotychczas równych so-
bie wśród rzeźby sakralnej Lubelsz-
czyzny.
Potwierdzeniem wysuniętego au-
torstwa Zeisela w wystroju rzeź-
biarskim kościoła dominikanów lu-
belskich stała się wiadomość podana
w dyskusji przez J. Kowalczyka,
który jest szczęśliwym znalazcą do-
kumentu stwierdzającego pośrednią


U. 3. Posąg św. Cecylii z ołtarza
różańcowego NMP w kościele domi-
nikanów w Lublinie.

drogą autorstwo Zeisela odnośnie
ołtarza św. Tomasza, zaliczanego
przez autorkę do kręgu różańcowych