Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (21.1959)

KRONIKA STOWARZYSZENIA HISTORYKÓW SZTUKI


11, 1. Łabunie, sytuacja i rzut poziomy wysokiego parteru pałacu, oficyn i kasztelanki wraz z rekon-
strukcją galerii i schodów zewnętrznych, (Rys, K. Saski 1912, zb. PIS)

skalę prowadzono również prace w
ogrodzie „włoskim”, jak go zazwy-
czaj określano.
Równocześnie z robotami remon-
towymi w latach 1775—1776 wznie-
siono pod kierunkiem mularza Ski-
bińskiego nowy folwark, identyczny
być może z dzisiejszymi zabudowa-
niami gospodarczymi na południo-
wy zachód od dziedzińca.
Po śmierci Jana Jakuba Zamoj-
skiego w 1790 r. majątek po nim

odziedziczył siostrzeniec Michał hr.
Wielhorski. Około 1817 r. właści-
cielką Łabuń była Tekla Grzęb-
ska, której córka Antonina wniosła
Łabunie w wianie Feliksowi Tar-
nowskiemu.
Jak wynika, ze sporządzonego za
jego czasów w 1846 r. szczegółowego
szacunku zabudowań, pałac połą-
czony był wówczas z oficynami
ćwierćkolistymi galeriami. Prowadzi-
ły do niego z dwóch stron od ogror-

du i od dziedzińca, schody zewnętrz-
ne dwuramienne.
W końcu XIX w. Jan Tarnow-
ski sprzedał Łabunie Aleksandrowi
Szeptyckiemu z Łaszczowa. Za jego
czasów uległy rozbiórce galerie łą-
czące pałac z oficynami, istniejące
jeszcze około 1910 r.
Pierwsza wojna światowa znisz-
czyła głównie wnętrza pałacu: ro-
kokowe boazerie, malowane supra-

401