Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (24.1962)

OŁTARZ HIOBA W MUZEUM ŚLĄSKIM


II. 22. E. Altdorfer, Ścięcie św. Jana, przed 1512 r. (Fot. H. Derczyński
wg O. Benescha)

terii. Sam typ postaci jednak, sposób ich poruszania
się, rysunek twarzy — odmienny jest od przysadzi-
stego modelu cranachowskiego, ich manierystycznego
często ustawienia. Zwracając się przeto na powrót
w stronę Altdorfera dostrzegamy zbieżność założeń
jego rysunku ciała ludzkiego z postaciami ołtarza
Hioba. Zmartwychwstający Chrystus (z skrzydła ołta-
rza w Ratyzbonie z 1517 r.) posiada klasyczne cechy

aktu szkoły naddunajsikiej: smukłość, cienkie wiązania
stawów, niezbyt muskularnie wrośnięte ramiona, brak
muskulatury klatki piersiowej. Delikatna budowa
znajduje swe uzupełnienie w subtelnych gestach wy-
dłużonych dłoni. Akt ten zestawiony z Hiobem daje
poznać różnice w kunszcie malarskim: Hiob jest
o tyle bardziej płaski. Bliskie jest jednak widzenie
aktu, nie mające nic wspólnego ani z manieryczną

23