Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (24.1962)

II. 1. S. Czechowicz, Sw. Maria Magdalena pokutująca.
Węgrów, fara. (Fot. W. Wolny)

MARIUSZ KARPOWICZ

NIEZNANE OBRAZY CZECHOWICZA

Wszystkie syntetyczne prace poświęcone dziejom
malarstwa w Polsce nie mogą pominąć nazwiska
Szymona Czechowicza, ale ocena jego działalności
artystycznej nie zawsze spotyka się z uznaniem. Naj-
częściej wysuwanym zarzutem, sformułowanym jesz-

1 J. Mycielski, Sto lat dziejów malarstwa w Pol-
sce, 1760—1860, Kraków 1896, s. 13 i n.
2 Najsurowej oceniają Czechowicza E. Niewiadom-
ski, Malarstwo Polskie XIX i XX wieku, Warszawa 1923,

cze przez Mycielskiego x, jest „brak narodowego cha-
rakteru” i „elektyzm”. Drugim zarzutem jest brak
tzw. pogłębienia psychologicznego, który powoduje, że
dzieła naszego malarza są „płytkie” i „niewychodzące
w dziedzinie ekspresji poza stereotypową słodycz”.1 2
s. 12 („bez śladu siły i indywidualności...”) i S. Z a h o r-
6 k a, Dzieje malarstwa polskiego, Warszawa 1932 (Wyd.
„Wiedza o Polsce”), s. 152 n. Od niej cytat.

79