DOI Heft:
Nr. 1
DOI Artikel:Miscellanea
DOI Artikel:Ryszkiewicz, Andrzej: Dzieła przypisywane J. L. Davidowi w polskich zbiorach
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.45622#0044
ANDRZEJ RYSZKIEWICZ
II. 3. J. L. David, Portret gen. Lazara Hoche. Muzeum Sztuki
Zach, i Wsch. w Kijowie, dawniej wl. M. Sobańskiego w Obo-
dówce. (Fot. Muzeum w Kijowie)
lić, nie jest jasny. Powtórzmy najpierw stwierdzenia
wnuka artysty, zawsze najbardziej miarodajnego10.
Wyliczył on następujące repliki: — A. Wykonana dla
króla Hiszpanii Karola IV. W 1814 zabrana przez
armię napoleońską do Francji. — B. Namalowana
dla I Konsula do Saint Cloud. Tę w 1815 wziął mar-
szałek Bliicher. „Obecnie w Muzeum w Berlinie”
zanotował Jules David. — C. Powtórzenie dla miasta
Mediolanu. — D. Ten egzemplarz zatrzymał artysta
dla siebie. Wystawiony na aukcji 11.III.1835 (nr 5)
zakupiony został przez baronową Jeanin, która go
w 1851 r. podarowała Ludwikowi Bonaparte.
Poza tym wymienił wnuk malarza egzemplarz
nieukończony, ledwie zarysowany (283 X 202 cm;
wersja zasadnicza: 271 X 232), który sprzedano na
aukcji 17.IV.1826. Zanotował na koniec, obok licznych
rycin i litografii, kopie olejne: malowaną przez Rou-
geta (w Bibl. Inwalidów) i przez Verdiera (w Wer-
salu). Przy replikach mieli pomagać Gerard i Lan-
glois.
io J. D a vid, Le peintre Louis David, Faris 1880, t. 1,
s. 643.
Te informacje z 1880 r. skonfrontujmy z ustale-
niami z 1948, w związku z jubileuszową wystawą
Davida u. Wystawiając egzemplarz z Wersalu, zesta-
wiono w katalogu i owe 4 repliki. Dowiadujemy się
więc, że pierwsza, „hiszpańska” (może pierwowzór)
zaginęła w połowie w. XIX. Może była tą samą, która
potem trafiła do Berlina? Jeśli nie, to wersję berliń-
ską identyfikuje katalog z egzemplarzem drugim,
zabranym przez Bliichera z Saint Cloud. Egzemplarz
trzeci, mediolański, należy ewentualnie identyfikować
z zachowanym w wiedeńskim Belwederze. Wreszcie
czwarty, zatrzymany przez artystę, jest niechybnie
obrazem, który dotrwał w posiadaniu ks. Napoleon.
Do tego całego ciągu przypuszczeń i kruchych hipotez,
dołączają się dalsze wersje obrazu, których już ziden-
tyfikować nie sposób: u księżny de la Moskova, ta,
którą w 1835 wystawiono w Pall Mail w Londynie,
wersja z aukcji Moreau Volsay w 1869 (raczej kopia),
na koniec ta, jaką w 1802 r. zakupiono do Peters-
burga 12. Kopia Rougeta dochowała się u Inwalidów,
u M. F 1 o r i s o o n e, David. Exposition en l’honneur
du deuzieme centenaire de sa naissance, Faris 1948, Oran-
gerie, nr 53.
12 „Gazeta Warszawska” 11.VI.1802 (dod. do nru 47).
34
II. 3. J. L. David, Portret gen. Lazara Hoche. Muzeum Sztuki
Zach, i Wsch. w Kijowie, dawniej wl. M. Sobańskiego w Obo-
dówce. (Fot. Muzeum w Kijowie)
lić, nie jest jasny. Powtórzmy najpierw stwierdzenia
wnuka artysty, zawsze najbardziej miarodajnego10.
Wyliczył on następujące repliki: — A. Wykonana dla
króla Hiszpanii Karola IV. W 1814 zabrana przez
armię napoleońską do Francji. — B. Namalowana
dla I Konsula do Saint Cloud. Tę w 1815 wziął mar-
szałek Bliicher. „Obecnie w Muzeum w Berlinie”
zanotował Jules David. — C. Powtórzenie dla miasta
Mediolanu. — D. Ten egzemplarz zatrzymał artysta
dla siebie. Wystawiony na aukcji 11.III.1835 (nr 5)
zakupiony został przez baronową Jeanin, która go
w 1851 r. podarowała Ludwikowi Bonaparte.
Poza tym wymienił wnuk malarza egzemplarz
nieukończony, ledwie zarysowany (283 X 202 cm;
wersja zasadnicza: 271 X 232), który sprzedano na
aukcji 17.IV.1826. Zanotował na koniec, obok licznych
rycin i litografii, kopie olejne: malowaną przez Rou-
geta (w Bibl. Inwalidów) i przez Verdiera (w Wer-
salu). Przy replikach mieli pomagać Gerard i Lan-
glois.
io J. D a vid, Le peintre Louis David, Faris 1880, t. 1,
s. 643.
Te informacje z 1880 r. skonfrontujmy z ustale-
niami z 1948, w związku z jubileuszową wystawą
Davida u. Wystawiając egzemplarz z Wersalu, zesta-
wiono w katalogu i owe 4 repliki. Dowiadujemy się
więc, że pierwsza, „hiszpańska” (może pierwowzór)
zaginęła w połowie w. XIX. Może była tą samą, która
potem trafiła do Berlina? Jeśli nie, to wersję berliń-
ską identyfikuje katalog z egzemplarzem drugim,
zabranym przez Bliichera z Saint Cloud. Egzemplarz
trzeci, mediolański, należy ewentualnie identyfikować
z zachowanym w wiedeńskim Belwederze. Wreszcie
czwarty, zatrzymany przez artystę, jest niechybnie
obrazem, który dotrwał w posiadaniu ks. Napoleon.
Do tego całego ciągu przypuszczeń i kruchych hipotez,
dołączają się dalsze wersje obrazu, których już ziden-
tyfikować nie sposób: u księżny de la Moskova, ta,
którą w 1835 wystawiono w Pall Mail w Londynie,
wersja z aukcji Moreau Volsay w 1869 (raczej kopia),
na koniec ta, jaką w 1802 r. zakupiono do Peters-
burga 12. Kopia Rougeta dochowała się u Inwalidów,
u M. F 1 o r i s o o n e, David. Exposition en l’honneur
du deuzieme centenaire de sa naissance, Faris 1948, Oran-
gerie, nr 53.
12 „Gazeta Warszawska” 11.VI.1802 (dod. do nru 47).
34