DOI Heft:
Nr. 3
DOI Artikel:Wspomnienia pośmiertne
DOI Artikel:Orosz, Janina: Marian Morelowski: 1884-1963
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.45622#0226
WSPOMNIENIA POŚMIERTNE
MARIAN MORELOWSKI
1884- 1963
Ur. w Wadowicach 2.III.1884 — zim. we Wrocławiu
25.VII.1963. Bogata działalność naukowa * a w równej
mierze i społeczna prof. Mariana Morelowskiego za-
myka się w długim okresie 50-ciu lat i związana jest
przede wszystkim ze środowiskiem, w którym pra-
cował dydaktycznie. Po studiach z zakresu historii
sztuki i filologii romańskiej kolejno na Uniwersyte-
tach w Krakowie, Wiedniu i Paryżu, otrzymał More-
* Pełną bibliografię prac M. Morelowskiego podawaliśmy
w nr 3/4 1962.
lowski doktorat cum laude na Wydziale Humanistycz-
nym Uniwersytetu Wiedeńskiego w r. 1912 na pod-
stawie dwu rozpraw: z historii sztuki i historii lite-
ratury francuskiej. W r. 1930 został zastępcą profe-
sora historii sztuki w Uniwersytecie Stefana Batore-
go, po habilitacji w r. 1931 na Uniwersytecie Jana
Kazimierza — docentem Uniwersytetu Wileńskiego,
a w r. 1934 profesorem nadzwyczajnym tejże Uczel-
ni. W r. 1945 wykładał na Uniwersytecie KUL jako
profesor nadzwyczajny, a od r. 1946 jako zwyczajny
profesor historii sztuki uczelni lubelskiej. Od r. 1947
dojeżdżał do Wrocławia na powierzone Mu wykłady
zlecone z historii sztuki śląskiej w Uniwersytecie im.
Bolesława Bieruta, by w r. 1949 przenieść się na stałe
do Wrocławia. Od r. 1952 powołany został na kierow-
nika Katedry Historii Sztuki Uniwersytetu Wrocław-
skiego w stopniu prof. nadzwyczajnego a potem zwy-
czajnego (1958); pozostał na tym stanowisku do r. 1960
tj. do czasu przejścia na emeryturę, kontynuując
jednak zlecone Mu wykłady do r. 1962.
W krótkim, podanym tu przebiegu pracy dydak-
tycznej Mariana Morelowskiego nie mieści się ogrom-
nie czynna działalność nauczycielska już od r. 1906
(Polska szkoła w Paryżu, II Szkoła Realna w Kra-
kowie, tajne nauczanie w r. 1941—44 w Wilnie,
uwieńczone egzaminatni magisterskimi) i praca mu-
zealna jako: referenta w Biurze Prac Kongresowych
do sipraw rewindykacji muzealnych Warszawa—Kra-
ków (1918—21), eksperta muzealnego w Polskiej De-
legacji Rewindykacyjnej Warszawa—Moskwa (1921—
26), kustosza Państwowych Zbiorów Sztuki na Wa-
welu (1926—29), eksperta muzealnego Miejskiego Mu-
zeum w Wilnie (1931—41), referenta do spraw ochro-
ny zabytków w Wilnie (1944—45).
Te absorbujące codzienne czynności nie hamowały
niezwykle obfitej, o rozległych zainteresowaniach
twórczości naukowej Morelowskiego. Już pierwsze
prace z zakresu gobelinnictwa zwróciły uwagę na
młodego wówczas uczonego specjalistów polskich
i wybitnych znawców obcych. Szereg następnych prac
o arasach wawelskich i kobiercach wileńskich weszło
do literatury światowej jako „etude magistrale"
(M. Crick-Kunziger).
208
MARIAN MORELOWSKI
1884- 1963
Ur. w Wadowicach 2.III.1884 — zim. we Wrocławiu
25.VII.1963. Bogata działalność naukowa * a w równej
mierze i społeczna prof. Mariana Morelowskiego za-
myka się w długim okresie 50-ciu lat i związana jest
przede wszystkim ze środowiskiem, w którym pra-
cował dydaktycznie. Po studiach z zakresu historii
sztuki i filologii romańskiej kolejno na Uniwersyte-
tach w Krakowie, Wiedniu i Paryżu, otrzymał More-
* Pełną bibliografię prac M. Morelowskiego podawaliśmy
w nr 3/4 1962.
lowski doktorat cum laude na Wydziale Humanistycz-
nym Uniwersytetu Wiedeńskiego w r. 1912 na pod-
stawie dwu rozpraw: z historii sztuki i historii lite-
ratury francuskiej. W r. 1930 został zastępcą profe-
sora historii sztuki w Uniwersytecie Stefana Batore-
go, po habilitacji w r. 1931 na Uniwersytecie Jana
Kazimierza — docentem Uniwersytetu Wileńskiego,
a w r. 1934 profesorem nadzwyczajnym tejże Uczel-
ni. W r. 1945 wykładał na Uniwersytecie KUL jako
profesor nadzwyczajny, a od r. 1946 jako zwyczajny
profesor historii sztuki uczelni lubelskiej. Od r. 1947
dojeżdżał do Wrocławia na powierzone Mu wykłady
zlecone z historii sztuki śląskiej w Uniwersytecie im.
Bolesława Bieruta, by w r. 1949 przenieść się na stałe
do Wrocławia. Od r. 1952 powołany został na kierow-
nika Katedry Historii Sztuki Uniwersytetu Wrocław-
skiego w stopniu prof. nadzwyczajnego a potem zwy-
czajnego (1958); pozostał na tym stanowisku do r. 1960
tj. do czasu przejścia na emeryturę, kontynuując
jednak zlecone Mu wykłady do r. 1962.
W krótkim, podanym tu przebiegu pracy dydak-
tycznej Mariana Morelowskiego nie mieści się ogrom-
nie czynna działalność nauczycielska już od r. 1906
(Polska szkoła w Paryżu, II Szkoła Realna w Kra-
kowie, tajne nauczanie w r. 1941—44 w Wilnie,
uwieńczone egzaminatni magisterskimi) i praca mu-
zealna jako: referenta w Biurze Prac Kongresowych
do sipraw rewindykacji muzealnych Warszawa—Kra-
ków (1918—21), eksperta muzealnego w Polskiej De-
legacji Rewindykacyjnej Warszawa—Moskwa (1921—
26), kustosza Państwowych Zbiorów Sztuki na Wa-
welu (1926—29), eksperta muzealnego Miejskiego Mu-
zeum w Wilnie (1931—41), referenta do spraw ochro-
ny zabytków w Wilnie (1944—45).
Te absorbujące codzienne czynności nie hamowały
niezwykle obfitej, o rozległych zainteresowaniach
twórczości naukowej Morelowskiego. Już pierwsze
prace z zakresu gobelinnictwa zwróciły uwagę na
młodego wówczas uczonego specjalistów polskich
i wybitnych znawców obcych. Szereg następnych prac
o arasach wawelskich i kobiercach wileńskich weszło
do literatury światowej jako „etude magistrale"
(M. Crick-Kunziger).
208