DOI Heft:
Nr. 1
DOI Artikel:Miscellanea
DOI Artikel:Ryszkiewicz, Andrzej: Dzieła przypisywane J. L. Davidowi w polskich zbiorach
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.45622#0049
DZIEŁA PRZYPISYWANE J. L. DAYIDOWI
II. 6. Pracownia J. L. Dauida, Liktorzy przynoszą Brutusowi ciała jego synów. Muzeum
Narodowe w Warszawie. (Fot. Muzeum Narodowe w Warszawie)
reta włączono i dzieła atrybuowane wadliwie37. Nie
wydaje się jednak, by David tylko do wizerunku
pana domu się ograniczył. Utrzymuje się w litera-
turze zdanie o „całej serii” portretów Sedainów, jakie
artysta miał pozostawić. Z listy tej usunięto jednak
wkrótce oba portrety córek: pokazane na Salonie
1793 r. wystawione były jako prace panien Gueret.
Znamy tylko kredkowy portrecik Zuzanny, wyko-
nany przez Davida 22.XII.1783, już po powrocie
z Włoch 38.
Miarodajny w tej sprawie A. Rey podał, że arty-
sta namalował portrety dramaturga, jego syna i żony.
Dwa pierwsze, należące wówczas do hr. de Brisay,
eksponowano na wystawie alzacko-lotaryńskiej 1874 r.39
Interesujący nas tu portret pani Sedaine wypłynął
w 1913 r. i pokazany był na wystawie Davida i jego
uczniów wraz z wizerunkiem męża. Oba należały do
p. Sortais 40. Nasuwa się sugestia, że pochodzą z tego
37 G. B r i e r e, Sur David portraitiste, „Bulletin de la
Soc. de 1’histoire de Fart franęais”, an. 1945/46, Paris 1948,
s. 168—169.
38 wg zapisu przy fotografii rysunku w zb. Biblio-
thćąue Nationale, Cabinet des Estampes nr Dc22. Rysunek
był pokazany na Erposition David et ses eleves, Paris 1913
nr 259 (wł. R. Galichon).
39 a. R e y, jw., s. 75 (Catalogue supplementaire, nr 473,
474).
samego źródła. Są bowiem niewątpliwymi odpowied-
nikami, o tym samym formacie, kształcie, kompozycji
i proporcjach. W ogóle obrazy są w tym stopniu
analogiczne, że jeśli przyjmiemy autorstwo (udoku-
mentowane sztychem) wizerunku męskiego, trzeba
je rozciągnąć i na drugi obraz41. Ten ostatni prze-
szedł przed 1930 r. w ręce konserwatora Petit Palais
Kamila Gronkowskiego (1873—1949) 42, a po jego
śmierci do Pol. Tow. Hist.-Liter, w Paryżu. Wedle
inwentarza tej kolekcji obraz należał kolejno do Se-
dainów, markiza de Buzy, następnie do wicehrabiny
de Birmingham, p. Sortais i wreszcie Gronkowskiego.
Obraz powstał ok. 1777 r. Portretowana miała wów-
czas niespełna lat 38 (zmarła w 1826 w wieku po-
nad 87 lat).
9. Ostatnim obrazem tego przeglądu jest scena
z Liktorami przynoszącymi Brutusowi ciała jego sy-
40 Eccposition David et ses eleves, jw., s. 15, nr 8, 9.
Por. C. Gronkowski, ,,David et ses eleves” at the
Petit Palais, I, „The Burlington Magazine” t. XXIII,
1913/14, s. 77—83.
41 Zestawienie zdjęć u K. H o 1 m y, jw., tabl. XIV—XV;
tamże wzmianki s. 44, 116. Portret omawiany uwzględ-
nił też H o 1 m a w katalogu, nr 212.
42 Ca ntinelli, jw., s. 118, nr 199.
39
II. 6. Pracownia J. L. Dauida, Liktorzy przynoszą Brutusowi ciała jego synów. Muzeum
Narodowe w Warszawie. (Fot. Muzeum Narodowe w Warszawie)
reta włączono i dzieła atrybuowane wadliwie37. Nie
wydaje się jednak, by David tylko do wizerunku
pana domu się ograniczył. Utrzymuje się w litera-
turze zdanie o „całej serii” portretów Sedainów, jakie
artysta miał pozostawić. Z listy tej usunięto jednak
wkrótce oba portrety córek: pokazane na Salonie
1793 r. wystawione były jako prace panien Gueret.
Znamy tylko kredkowy portrecik Zuzanny, wyko-
nany przez Davida 22.XII.1783, już po powrocie
z Włoch 38.
Miarodajny w tej sprawie A. Rey podał, że arty-
sta namalował portrety dramaturga, jego syna i żony.
Dwa pierwsze, należące wówczas do hr. de Brisay,
eksponowano na wystawie alzacko-lotaryńskiej 1874 r.39
Interesujący nas tu portret pani Sedaine wypłynął
w 1913 r. i pokazany był na wystawie Davida i jego
uczniów wraz z wizerunkiem męża. Oba należały do
p. Sortais 40. Nasuwa się sugestia, że pochodzą z tego
37 G. B r i e r e, Sur David portraitiste, „Bulletin de la
Soc. de 1’histoire de Fart franęais”, an. 1945/46, Paris 1948,
s. 168—169.
38 wg zapisu przy fotografii rysunku w zb. Biblio-
thćąue Nationale, Cabinet des Estampes nr Dc22. Rysunek
był pokazany na Erposition David et ses eleves, Paris 1913
nr 259 (wł. R. Galichon).
39 a. R e y, jw., s. 75 (Catalogue supplementaire, nr 473,
474).
samego źródła. Są bowiem niewątpliwymi odpowied-
nikami, o tym samym formacie, kształcie, kompozycji
i proporcjach. W ogóle obrazy są w tym stopniu
analogiczne, że jeśli przyjmiemy autorstwo (udoku-
mentowane sztychem) wizerunku męskiego, trzeba
je rozciągnąć i na drugi obraz41. Ten ostatni prze-
szedł przed 1930 r. w ręce konserwatora Petit Palais
Kamila Gronkowskiego (1873—1949) 42, a po jego
śmierci do Pol. Tow. Hist.-Liter, w Paryżu. Wedle
inwentarza tej kolekcji obraz należał kolejno do Se-
dainów, markiza de Buzy, następnie do wicehrabiny
de Birmingham, p. Sortais i wreszcie Gronkowskiego.
Obraz powstał ok. 1777 r. Portretowana miała wów-
czas niespełna lat 38 (zmarła w 1826 w wieku po-
nad 87 lat).
9. Ostatnim obrazem tego przeglądu jest scena
z Liktorami przynoszącymi Brutusowi ciała jego sy-
40 Eccposition David et ses eleves, jw., s. 15, nr 8, 9.
Por. C. Gronkowski, ,,David et ses eleves” at the
Petit Palais, I, „The Burlington Magazine” t. XXIII,
1913/14, s. 77—83.
41 Zestawienie zdjęć u K. H o 1 m y, jw., tabl. XIV—XV;
tamże wzmianki s. 44, 116. Portret omawiany uwzględ-
nił też H o 1 m a w katalogu, nr 212.
42 Ca ntinelli, jw., s. 118, nr 199.
39