JAN MARIA PADOYANO
II. 1. Jan Maria Padouano, Paolo Stella i Giuliano Fiorentino, „Cud ze szklanką”, płaskorzeźba,
Bazylika św. Antoniego w Padwie. (Fot. Alinari)
w kościele S. Spirito figurka Mojżesza di un piede
e mezzo (wedle informacji z r. 1604 był to posążek
z wosku na chrzcielnicy) 17 i dwa posągi na wielkim
ołtarzu o wielkości niepodanej.
Kronikarz padewski Scardeone, na którego powo-
ływali się tylokrotnie badacze polscy, wyciągając
z jego słów daleko idące wnioski, przekazuje nam
w swej kronice wydanej w r. 1560 niedokładne na
ogół wiadomości18. Dowiadujemy się, że dotychczas
żyje uczeń Agostina Zoppo — loannes Maria Musca,
którego dziełem jest wielki posąg św. Rocha w We-
necji; on to — jak mówią — został sprowadzony
przez króla Polski i obdarzony wielkim wynagrodze-
niem za wykonanie wspaniałego grobu. Jak wiemy
obecnie, Padovano nie był uczniem mało znanego
Agostina Zoppo, a figurę św. Rocha nie on wykonał,
ale Bartolomeo Bergamasco. Dziwne wydaje się, że
Scardeone, sam będąc Padewczykiem, nie wymienił
17 Tamże, wyd. 1604 z uwagami G. S t r i n g a, s. 170.
dzieła naszego artysty należącego do serii dziewięciu
znanych płaskorzeźb dla Santo. Zwrot ut fertur —
dotyczący wiadomości o Padovanie związanych z Pol-
ską — nosi sam w sobie cechy wiadomości niespraw-
dzonych i za którym autor kryje się, nie chcąc pono-
sić odpowiedzialności. Padovano w listach pisanych
do współziomków mógł wspominać o swoich pra-
cach dla polskiego dworu, o zadowoleniu i poszano-
waniu z jakim się spotykał, wspomniał napewno
i o kaplicy grobowej, jaką zastał, przesyłał wiadomo-
ści dla wykazania odmiennej sytuacji w jakiej zna-
lazł się w Polsce; na takiego typu informacjach kro-
nikarz oparł swą krótką i niepewną relację.
Jest to wszystko, co wiemy ze źródeł XVI-wiecz-
nych o dziełach Padovana. Z wymienionych w tych
źródłach zachowane są płaskorzeźba Cudu ze szklan-
ką w Santo i Ścięcie św. Jana Chrzciciela w katedrze
w Padwie; dwie zaś istniejące do dziś figury w koś-
18 Bernardini Scardeonii, De antiąuitate Vrbis Pa-
tavii..., jw. S. 377.
155
II. 1. Jan Maria Padouano, Paolo Stella i Giuliano Fiorentino, „Cud ze szklanką”, płaskorzeźba,
Bazylika św. Antoniego w Padwie. (Fot. Alinari)
w kościele S. Spirito figurka Mojżesza di un piede
e mezzo (wedle informacji z r. 1604 był to posążek
z wosku na chrzcielnicy) 17 i dwa posągi na wielkim
ołtarzu o wielkości niepodanej.
Kronikarz padewski Scardeone, na którego powo-
ływali się tylokrotnie badacze polscy, wyciągając
z jego słów daleko idące wnioski, przekazuje nam
w swej kronice wydanej w r. 1560 niedokładne na
ogół wiadomości18. Dowiadujemy się, że dotychczas
żyje uczeń Agostina Zoppo — loannes Maria Musca,
którego dziełem jest wielki posąg św. Rocha w We-
necji; on to — jak mówią — został sprowadzony
przez króla Polski i obdarzony wielkim wynagrodze-
niem za wykonanie wspaniałego grobu. Jak wiemy
obecnie, Padovano nie był uczniem mało znanego
Agostina Zoppo, a figurę św. Rocha nie on wykonał,
ale Bartolomeo Bergamasco. Dziwne wydaje się, że
Scardeone, sam będąc Padewczykiem, nie wymienił
17 Tamże, wyd. 1604 z uwagami G. S t r i n g a, s. 170.
dzieła naszego artysty należącego do serii dziewięciu
znanych płaskorzeźb dla Santo. Zwrot ut fertur —
dotyczący wiadomości o Padovanie związanych z Pol-
ską — nosi sam w sobie cechy wiadomości niespraw-
dzonych i za którym autor kryje się, nie chcąc pono-
sić odpowiedzialności. Padovano w listach pisanych
do współziomków mógł wspominać o swoich pra-
cach dla polskiego dworu, o zadowoleniu i poszano-
waniu z jakim się spotykał, wspomniał napewno
i o kaplicy grobowej, jaką zastał, przesyłał wiadomo-
ści dla wykazania odmiennej sytuacji w jakiej zna-
lazł się w Polsce; na takiego typu informacjach kro-
nikarz oparł swą krótką i niepewną relację.
Jest to wszystko, co wiemy ze źródeł XVI-wiecz-
nych o dziełach Padovana. Z wymienionych w tych
źródłach zachowane są płaskorzeźba Cudu ze szklan-
ką w Santo i Ścięcie św. Jana Chrzciciela w katedrze
w Padwie; dwie zaś istniejące do dziś figury w koś-
18 Bernardini Scardeonii, De antiąuitate Vrbis Pa-
tavii..., jw. S. 377.
155