Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (26.1964)

JAN MARIA PADOYANO


II. 3. Jan Maria Padouano i Paolo Stella (?), „Cud ze szklanką”,
płaskorzeźba, fragment boczny, Bazylika św. Antoniego w Pad-
wie. (Fot. Fondazione Giorgio Cini)

Laokoona. Nosi ona cechy padovanowskiego dłuta
z okresu prac nad płaskorzeźbą padewską, specjalnie
w opracowaniu włosów, oczu, nosa i charakterystycz-
ne dla przypisywanych Padovanowi dzieł — półotwar-
te usta o lekkim skurczu górnej wargi21.
L. Planiscig przypisał Padovanowi również po raz
pierwszy dzieło większych rozmiarów — nagrobek
senatora G. B. Bonzio w kościele SS. Giovanni e Pa-
olo w Wenecji z r. 1525 22 i to głównie na podstawie
porównania czterech figur alegorycznych znajdują-

cych się w niszach 'dolnej części nagrobka z przypisy-
wanymi artyście przez niego wspomnianymi różnymi
figurami mitologicznymi, pomijając przy tym całko-
wicie analizę figury zmarłego. Atrybucję tę akcepto-
wał A. Venturi23, znalazła się ona jako pewna lub
przypuszczalna we włoskiej literaturze przewodniko-
wej i naukowej, jak również przyjęta została przez
badaczy polskich24. Przeciw tej atrybucji wypowie-
dział się jednak Lorenzetti25 uważając nagrobek za
dzieło słabe i zmanierowane i nie mające punktów

21 Bołoz Antoniewicz, Z badań nad Padovanem,
jw.
22 Planiści g, Zuan Maria Padoaano, jw., s. 276.
23 V e n t u r i, jw., t. X, s. 427.
24 j. Dutkiewicz, Grobowce rodziny Tarnowskich

w kościele katedralnym w Tarnowie, Tarnów 1932, s. 28—
29; — K. Estreicher i J. Pagaczewski, jw., s.
163; — Sinko-Popielowa, jw., s. 111—12 i 120.
25 G. Lorenzetti, Venezia e il suo estuario, Vene-
zia-Firenze 1926, s. 336; 2 wyd. po angielsku pt. Venice and
its’ Lagoon, Roma 1961, s. 355.

157