Instytut Sztuki (Warschau) [Editor]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Editor]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Editor]: Biuletyn Historii Sztuki (26.1964)

WARSZAWSKA REZYDENCJA ZAMOYSKICH W XIX W.


II. 1. Autor nieznany, Portret Stanisława Zamoyskiego, litografia.
Warszawa, Muzeum Narodowe. (Fot. J. Chrościcki)

moyskich rozciągał się też na Klemensów5 6, Podzam-
cze 8 i Szczebrzeszyn 7.
Od chwili objęcia ordynacji w r. 1800, Stanisław
Zamoyski nie miał w zasadzie stałej rezydencji. Stary
pałac w Zamościu mimo czynionych starań, nie został
przebudowany. Niemożliwe też było, aby Zamoyscy
posiadający ordynację w zaborze austriackim, za-
mieszkali w pruskiej Warszawie. Ze skrupulatnie pro-
wadzonego pamiętnika Zofii wynika, że w latach
1798—1811 przebywa głównie w Podzamczu i Puławach
5 s. Tomkowie z, Ordynaci Zamoyscy i sztuka, (bez
miejsca i roku wydania), s. 22.
6 L. Dębicki, Puławy 1762—1830, t. IV, Z pamiętnika
Zofii Zamoyskiej, Lwów 1888.
7 W. Kalinowski, S. Trawkowski, Uwagi o

oraz odbywa liczne podróże do Niemiec, Anglii i Fran-
cji 8. Możliwość przeniesienia do Warszawy powstała
po utworzeniu Księstwa Warszawskiego. Wybór przy-
szłej rezydencji padł na należący do ich teściów Pałac
Błękitny.
Podstawowym dokumentem dotyczącym przebudo-
wy jest umowa zawarta 5.V.1814 r. między Stanisła-
wem Zamoyskim, a architektem Fryderykiem Alber-
tem Lesslem 9 (Aneks I). Umowa ta jest przedłużeniem
poprzedniej, zawartej 29.11.1812 r. Dzień ten należy
urbanistyce i architekturze miejskiej Królestwa Kongreso-
wego w pierwszej pot. XIX w., „Studia i materiały do teorii
i historii architektury i urbanistyki”, Warszawa 1956, s. 93.
8 Dębicki, jw., s. 308—310.
9 AGAD, Archiwum Zamoyskich 2706 k. 5—8.

269