DOI Heft:
Nr. 2
DOI Artikel:Sosnowski, Oskar: System krużganków Wawelskich
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.37720#0080
BIULETYN
HISTORJI SZTUKI I KULTURY
WYDAWANY PRZEZ ZAKŁAD ARCHITEKTURY POLSKIEJ
i HISTORJI SZTUKI POLITECHNIKI WARSZAWSKIEJ
Grudzień 1934 WARSZAWA R. III. Nr. 2
Z. A. P.
OSKAR SOSNOWSKI - SYSTEM KRUŻGANKÓW WAWELSKICH.
W tegorocznym numerze szóstym miesięcznika „Architektura
i Budownictwo” ukazał się (w tłumaczeniu z rosyjskiego) artykuł
Anatoija Żukowa p. t.: „Z rozmów z mistrzem o złotem cięciu,
Apollinie Belwederskim i Parthenonie”.
Autor, idąc śladem Jana Żółtowskiego, wyjaśnia czytelnikowi
prawo złotego cięcia, wyznaczając graficznie większy i mniejszy
złote odcinki, zaznajamia go z wtórnem zastosowaniem tego kroju,
dzięki któremu otrzymuje się podział w stosunku funkcyj złotego
cięcia, tłumaczy wreszcie metodę posługiwania się dwoma cyrkla-
mi proporcjonalnemi, ustawionemi na stale stosunki złotego cięcia
382:618 i funkcji złotego cięcia — 472:528 Stwierdzając na wielu
przykładach zastosowanie tej metody, autor wypowiada domniema-
nie, że i w krużgankach Wawelu można się tego spodziewać.
Już w r. 1929 dr Stefan Komornicki w pracy swej p. t.: „Fran-
ciszek Florentczyk i pałac Wawelski”, drukowanej w Przeglądzie
Historji Sztuki, uzasadniał kompozycję krużganków względami nie
tylko praktycznemi ale i artystycznemi, i mianowicie chęcią stwo-
rzenia „określonej z góry proporcji dwu głównych stopni archi-
tektonicznych dziedzińca: dolnego o dwóch piętrach arkadowanych
i górnego, otwartego. Tymczasowe pomiary wykazują podział wyso-
kości tych stopni bardzo zbliżony do t. zw. złotego cięcia Eukli-
desa (Sectio aurea, divina proportione), przyczem kolumny II p^
z impostami (a bez dzbanków) są mniejszą częścią zaś dwa dolne
69
HISTORJI SZTUKI I KULTURY
WYDAWANY PRZEZ ZAKŁAD ARCHITEKTURY POLSKIEJ
i HISTORJI SZTUKI POLITECHNIKI WARSZAWSKIEJ
Grudzień 1934 WARSZAWA R. III. Nr. 2
Z. A. P.
OSKAR SOSNOWSKI - SYSTEM KRUŻGANKÓW WAWELSKICH.
W tegorocznym numerze szóstym miesięcznika „Architektura
i Budownictwo” ukazał się (w tłumaczeniu z rosyjskiego) artykuł
Anatoija Żukowa p. t.: „Z rozmów z mistrzem o złotem cięciu,
Apollinie Belwederskim i Parthenonie”.
Autor, idąc śladem Jana Żółtowskiego, wyjaśnia czytelnikowi
prawo złotego cięcia, wyznaczając graficznie większy i mniejszy
złote odcinki, zaznajamia go z wtórnem zastosowaniem tego kroju,
dzięki któremu otrzymuje się podział w stosunku funkcyj złotego
cięcia, tłumaczy wreszcie metodę posługiwania się dwoma cyrkla-
mi proporcjonalnemi, ustawionemi na stale stosunki złotego cięcia
382:618 i funkcji złotego cięcia — 472:528 Stwierdzając na wielu
przykładach zastosowanie tej metody, autor wypowiada domniema-
nie, że i w krużgankach Wawelu można się tego spodziewać.
Już w r. 1929 dr Stefan Komornicki w pracy swej p. t.: „Fran-
ciszek Florentczyk i pałac Wawelski”, drukowanej w Przeglądzie
Historji Sztuki, uzasadniał kompozycję krużganków względami nie
tylko praktycznemi ale i artystycznemi, i mianowicie chęcią stwo-
rzenia „określonej z góry proporcji dwu głównych stopni archi-
tektonicznych dziedzińca: dolnego o dwóch piętrach arkadowanych
i górnego, otwartego. Tymczasowe pomiary wykazują podział wyso-
kości tych stopni bardzo zbliżony do t. zw. złotego cięcia Eukli-
desa (Sectio aurea, divina proportione), przyczem kolumny II p^
z impostami (a bez dzbanków) są mniejszą częścią zaś dwa dolne
69