DOI Heft:
Nr. 2
DOI Artikel:Obertyński, Zdzisław: Tak zwany psałterz Marjański z Zinna
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.37720#0113
35. Por. H. Bergner: Handbuch d. kirchl. Kunstalterttimer in Deutsch-
land. Leipzig 1905, str. 541; K. v. Spiess: Trinitatsdarstellungen
mit dem Dreigesichte. Werke d. Volkskunst 11. Wien 1914, str. 35 38.
36. „Super hoc respondit angelus: sicut in deitate est iwa essentia et tres
personae, ita in Christo e converso tuo filio erit una persona et tres essen-
tiae aeternae, scilicet deitas, anima et car o".
37. Por. Collectanea theologica XIII. Lwów 1932, str. 64 nn. 8-9 i cytowa-
waną tamże literaturę.
38. Annales archeologiques 11. Paris 1858, tabl. 1. Podobnie, jak w naszym
psałterzu kombinowana figura, którą w ręku trzyma anioł, nie jest
formalnem wyobrażeniem Trójcy św., tak samo cytowana rzeźba n.
zd. być nią nie może. Nie jest bowiem n. zd. możliwem, aby wierzą-
cy artysta XIII w. z obrazu Boga tworzył nie ozdobę podpory, ale
wprost podporę, na której się wspiera luk sklepienia. Uważamy za
możliwe, że jest to wizerunek personifikacji czasu, jakie znamy z XIII
i XIV w., np. w kaplicy św. Wawrzyńca w tumie w Hildesheim lub na
minjaturze rękopisu theol. lat. 133. bibljoteki Arsenału w Paryżu, (por.
J. Kolberg: Ein Trinitatsbild in d. Pfarrkirche zu Wormditt. Zeitschrift
f. christl. Kunst 14 Dusseldorf 1901, str. 337 sq; NI. Didron: lconogra-
phie chretienne. Histoire de Dieu. Paris 1843, str. 547; Spiess, 1. c.
str. 41). Drugą możliwością jest, i to uważamy za wielce prawdopo-
dobne, że mamy do czynienia z symbolicznem przedstawieniem Trćj-
cy św., mianowicie, że chciano na cytowanaj rzeźbie uzmysłowić
cechę Trójcy św., trójności osób w jedności natury. Zauważyć należy,
że ta sama świątynia w Chalons-sur-Marne otrzymała w XVI w. wit-
raż z podobnem wyobrażeniem, tym razem formalnem, Trójcy św.,
o trzech twarzach brodatych (Por. Annales archeol., 1. c.).
39. Por. M. A. Gotthold: Donatello. Biefeleld 1908, ryc. 49 i 53, str. 49 i 54.
40. Por. Collectanea, I. c., str. 60 n.
41. Por. Mittheilungen d. Central — Commission z. Erforsch. u. Erhalt.
d. Kunst — u. Hist. Denkmale, N. F. XV. Wien 1889, str 205, 256, 281,
42. Por. The South — Kessington Museum. Examples of the Work of Art.
1. London 1881, tabl. 70.; podobizna także w: Pracach Sekcyi Historji
Sztuki i Kultury Tow. Nauk. we Lwowie, t. II, z. 3., Lwów 1932
str. 9., ryc. 8.
43. Annales archeol. XXVII, str. 75 n.; por. minjaturę z XV w. w ms. lat.
9473. u A. Michel: Histoire de l‘art IV, 2. Paris 1911, str. 719, ryc. 480.
44. Didron, 1. c., str. 42. K■ Kunstle-. lkonographie d. christl. Kunst 1. Frei-
burg i. B. 1928, str. 339.
45. Por. Pastor, 1. c., II, str. 460.
46. Por. drzeworyty współczesne np. w Katalog d. im German. Museum
vorhandenen Holzstócke, 1. Nurnberg 1892.
102
land. Leipzig 1905, str. 541; K. v. Spiess: Trinitatsdarstellungen
mit dem Dreigesichte. Werke d. Volkskunst 11. Wien 1914, str. 35 38.
36. „Super hoc respondit angelus: sicut in deitate est iwa essentia et tres
personae, ita in Christo e converso tuo filio erit una persona et tres essen-
tiae aeternae, scilicet deitas, anima et car o".
37. Por. Collectanea theologica XIII. Lwów 1932, str. 64 nn. 8-9 i cytowa-
waną tamże literaturę.
38. Annales archeologiques 11. Paris 1858, tabl. 1. Podobnie, jak w naszym
psałterzu kombinowana figura, którą w ręku trzyma anioł, nie jest
formalnem wyobrażeniem Trójcy św., tak samo cytowana rzeźba n.
zd. być nią nie może. Nie jest bowiem n. zd. możliwem, aby wierzą-
cy artysta XIII w. z obrazu Boga tworzył nie ozdobę podpory, ale
wprost podporę, na której się wspiera luk sklepienia. Uważamy za
możliwe, że jest to wizerunek personifikacji czasu, jakie znamy z XIII
i XIV w., np. w kaplicy św. Wawrzyńca w tumie w Hildesheim lub na
minjaturze rękopisu theol. lat. 133. bibljoteki Arsenału w Paryżu, (por.
J. Kolberg: Ein Trinitatsbild in d. Pfarrkirche zu Wormditt. Zeitschrift
f. christl. Kunst 14 Dusseldorf 1901, str. 337 sq; NI. Didron: lconogra-
phie chretienne. Histoire de Dieu. Paris 1843, str. 547; Spiess, 1. c.
str. 41). Drugą możliwością jest, i to uważamy za wielce prawdopo-
dobne, że mamy do czynienia z symbolicznem przedstawieniem Trćj-
cy św., mianowicie, że chciano na cytowanaj rzeźbie uzmysłowić
cechę Trójcy św., trójności osób w jedności natury. Zauważyć należy,
że ta sama świątynia w Chalons-sur-Marne otrzymała w XVI w. wit-
raż z podobnem wyobrażeniem, tym razem formalnem, Trójcy św.,
o trzech twarzach brodatych (Por. Annales archeol., 1. c.).
39. Por. M. A. Gotthold: Donatello. Biefeleld 1908, ryc. 49 i 53, str. 49 i 54.
40. Por. Collectanea, I. c., str. 60 n.
41. Por. Mittheilungen d. Central — Commission z. Erforsch. u. Erhalt.
d. Kunst — u. Hist. Denkmale, N. F. XV. Wien 1889, str 205, 256, 281,
42. Por. The South — Kessington Museum. Examples of the Work of Art.
1. London 1881, tabl. 70.; podobizna także w: Pracach Sekcyi Historji
Sztuki i Kultury Tow. Nauk. we Lwowie, t. II, z. 3., Lwów 1932
str. 9., ryc. 8.
43. Annales archeol. XXVII, str. 75 n.; por. minjaturę z XV w. w ms. lat.
9473. u A. Michel: Histoire de l‘art IV, 2. Paris 1911, str. 719, ryc. 480.
44. Didron, 1. c., str. 42. K■ Kunstle-. lkonographie d. christl. Kunst 1. Frei-
burg i. B. 1928, str. 339.
45. Por. Pastor, 1. c., II, str. 460.
46. Por. drzeworyty współczesne np. w Katalog d. im German. Museum
vorhandenen Holzstócke, 1. Nurnberg 1892.
102