DOI Heft:
Nr. 2
DOI Artikel:Walicki, Michał: Późnogotycka plastyka w Kościanie
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.37720#0119
Ryc. 8. Thiemendorf. Tryptyk rzeźbiony z lat 1510—20 (wg. Lutscha).
ków tego rodzaju, oraz dość ciekawe szczegóły z dziedziny rea-
ljów, jak np. hełm typu „salade” Longina (ryc. 13). Zdaje się
być prawdopodobnem jej wykonanie przez warsztat, z którego wy-
szedł ołtarz „Zesłanie Ducha św.”. Do takiego mniemania dopro-
wadza nas zestawienie figur Longina z lewego skrzydła ołtarza
z figurą św. Stefana na tęczy.
Zwracając się z kolei do posągu św. Walentego (ryc. 15), naj-
lepszego bodaj pod względem formalnym dzieła w tern gronie,
ustalamy bez trudu odosobnione stanowisko, jakie ono zajmuje.
Dość konwencjonalnie ujęte volumen ciała pozostaje w rażącej
sprzeczności z osobliwym gatunkiem naturalistycznej interpretacji,
widniejącej w modelunku głowy świętego. Wyraźne unikanie analitycz-
nych momentów przeszło konsekwentnie w dążność do uzyskania
jednolitej, ruchliwej całości, na której plastyczny wyraz w jedna-
kim stopniu składa się kościec czaszki oraz obciągnięta miękką
skórą muskulatura. Przejścia pomiędzy poszczególnemi anatomicz-
nemi komponentami zostały zamaskowane wyczutą niemal intui-
cyjnie grą brył i płaszczyzn. Wyraziście określona „modelowość”
tej głowy, prawie pospolitej w swem zmęczeniu, osłabionej w wolowem
108
ków tego rodzaju, oraz dość ciekawe szczegóły z dziedziny rea-
ljów, jak np. hełm typu „salade” Longina (ryc. 13). Zdaje się
być prawdopodobnem jej wykonanie przez warsztat, z którego wy-
szedł ołtarz „Zesłanie Ducha św.”. Do takiego mniemania dopro-
wadza nas zestawienie figur Longina z lewego skrzydła ołtarza
z figurą św. Stefana na tęczy.
Zwracając się z kolei do posągu św. Walentego (ryc. 15), naj-
lepszego bodaj pod względem formalnym dzieła w tern gronie,
ustalamy bez trudu odosobnione stanowisko, jakie ono zajmuje.
Dość konwencjonalnie ujęte volumen ciała pozostaje w rażącej
sprzeczności z osobliwym gatunkiem naturalistycznej interpretacji,
widniejącej w modelunku głowy świętego. Wyraźne unikanie analitycz-
nych momentów przeszło konsekwentnie w dążność do uzyskania
jednolitej, ruchliwej całości, na której plastyczny wyraz w jedna-
kim stopniu składa się kościec czaszki oraz obciągnięta miękką
skórą muskulatura. Przejścia pomiędzy poszczególnemi anatomicz-
nemi komponentami zostały zamaskowane wyczutą niemal intui-
cyjnie grą brył i płaszczyzn. Wyraziście określona „modelowość”
tej głowy, prawie pospolitej w swem zmęczeniu, osłabionej w wolowem
108