Zakład Architektury Polskiej i Historii Sztuki <Warschau> [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki i Kultury (3.1934-1935)

Ryc. 9. Chojnica p. Poznaniem.
Św. Anna Samotrzecia.
Może i ta doskonała praca jest dz

świadczy kształt czepca na gło-
wie świętej, coś w zodzaju ni-
skiego turbanu, z pod którego
spadają po bokach krótkie nau-
sznice. Tego kształtu nakrycie
głowy kobiecej próżno szuka-
łem gdzieindziej poza Polską.
Natomiast widzimy je częściej
na obrazach polskich tego cza-
su, jak n. p. u św. Anny w Ol-
szówce, na tryptyku w Krakow-
skiem Muzeum Nar., na trypty-
ku bodzentyńskim32). Mimo tych
wspomnień z zasięgu sztuki
krakowskiej do rzeźby tamtej-
szej naszego zabytku zaliczać
niepodobna, gdyż nie spotyka-
my się tam, gdzie długo jeszcze
żyje duch twórczych intencyj
Wita Stosza, z tak uspokojoną
w tym czasie formą plastyczną,
iełem Wielkopolanina33)?

VII.
Innego rodzaju niż poprzednia jest św. Anna Samotrzecia
w kościele parafialnym w Chojnicy pod Poznaniem. Jest to typ
siedzącej świętej, ze stojącą obok dorastającą N. P. Marją a Dzie-
ciątkiem na kolanach św. Anny. Niestety zajmująca ta i wcale do-
brego dłuta grupa zniszczała poważnie, ponieważ do roku ubiegłe-
go jeszcze mieściła się w niewielkiej wnęce szkarpowej na;ewnątrz
kościoła. Niewątpliwie zdobiła ona pierwotnie jeden z ołtarzy koś-
cioła. Czytamy bowiem w wizytacji archidiakona poznańskiego
Mikołaja Żalarzowskiego z 1695 r.34): „Tertium altare a cornu Evan-
gelii in honorem S. Annae. ... extractum non consecratum absque
portabili". Był to więc ołtarz widocznie do nabożeństwa nie uży-
wany, wskutek czego zniesiono go całkiem po poł. XVIII w., gdy
sprawiano nowe sprzęty rokokowe dla samego kościoła i zakrystji33).
W tym to niezawodnie czasie przeniesiono rzeźbę do owej wnęki
zewnętrznej po stronie południowej kościoła, gdzie zniszczała ona
tak dalece że zabrakło nawet Dzieciątka, a cała dolna partja grupy,
którą dla pomieszczenia w ciasnej niszy przycięto, przez wpływy

228