Zakład Architektury Polskiej i Historii Sztuki <Warschau> [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki i Kultury (3.1934-1935)

Ryc. 6. Poznań. Pr oho- Ryc. 7. Poznań. Madonna
stwo famę. Madonna. Jeżycka.

Ryc. 8. Kazimierz.
Kościół parafjalny.
Madonna.

r. 1520. Gdybyśmy do produkcji lokalnej zaliczyli również później-
szą nieco figurę z Jeżyc') w Poznaniu (ryc. 7), mielibyśmy do czy-
nienia z lokalnym rozwojem w kierunku ożywienia formy, przybie-
rania masy, a zarazem silniejszej plastyki. Działają tu niewątpliwie
wpływy zewnętrzne, które czujemy najbardziej w Madonnie jeży-
ckiej. Jej tendencja do szerokości oraz barokowa prawie pełnia
formy wskazuje dość już zaawansowany XVI wiek, gdzieś około 1530 r.
Figura Matki Boskiej z probostwa farnego w Poznaniu wyja-
śnia nam formalną stronę rzeźby Madonny z Dzieciątkiem
z Kaźmierza (pow. Szamotulski), z tego samego kościoła co
wyżej podana predella. Typ Dzieciątka i Madonny zbliżony jest
bardzo do typów z predelli, czas powstania można przyjąć ten sam,
zwłaszcza, że przypuszczalnie rzeźba należała do tego samego oł-
tarza co predella (ryc. 8). Postać Matki Boskiej o dość smukłych
proporcjach z dziecięciem na ramieniu, rzeźbiona w drzewie, wys.
121 cm, okryta bogato fałdowanym płaszczem stoi na półksiężycu.
U nóg jej dwa małe aniołki podtrzymują dół płaszcza, motyw zna-
ny z figury w Tulcach. Tektonika figury, budowy czaszki, sposób
traktowania włosów, ukośnie cięte fałdy płaszcza od lewego biodra

244